ایجاد عادات غذایی سالم در کودکان
پارسینه: زیاد نگران رژیم غذایی فرزندتون نباشید! به جای اینکه درگیر عدد و رقم و مقیاس بشید و مدام کودک‌تون رو با جدول‌های هنجاری رشدی مقایسه کنید، تمرکزتون رو بذارید روی تربیت کردن یه بچه سالم و شاد.
۰۷ شهريور ۱۴۰۱ - ۲۰:۰۰
۰
کد خبر: ۷۹۰۴۹۵
با توجه به شیوع چاقی در بچه‌های کم سن و سال و اهمیت تغذیه سالم در رشد بهنجار جسمی و روانی، این عجیب نیست که در مورد تغذیه فرزندتون نگران باشید و دلتون بخواد که از همون ابتدا، سبک زندگی و تغذیه سالمی رو پیش بگیره؛ اما اگر از اونور بوم بیفتید و فرزندتون در خونه‌ای بزرگ بشه که مدام در مورد اضافه وزن و رژیم صحبت باشه، بهش بگید که یک سری غذا‌ها رو نباید بخوره، چون چاق میشه و از سن کم، وادار بشه رژیم غذایی خاصی رو رعایت کنه، بی برو برگرد با وزن و شکل بدن خودش دچار تعارض میشه.
به نقل از ارگانیک مایندد؛ پس اینو یادتون باشه که تغذیه هم مثل هر چیز دیگه‌ای تو زندگی نیاز به «تعادل» داره؛ بله خیلی خوبه که شما به فرزندتون یاد بدید که میوه، سبزیجات و پروتئین برای بدنش مفیده، اما نباید انقدر روش کلید کنید که تغذیه براش تبدیل به یه دغدغه بشه؛ حتی ساده‌ترین و بی‌منظورترین نظرات شما هم میتونه تاثیر قابل توجهی روی تصویری که فرزندتون از بدن خودش داره بذاره و باعث بشه که تا آخر عمرش، روی غذایی که میخوره حساس بشه، مدام کالری بشمره و از خوردن یه برش پیتزا پر از شرم و احساس گناه بشه. پس اگر دلتون میخواد عادات سالم غذایی رو در کودک‌تون ایجاد کنید، بدون اینکه اون رو در معرض وسواس و اختلالات تغذیه‌ای مثل بی‌اشت‌هایی عصبی قرار بدید، این مقاله رو تا انتها مطالعه کنید.
نکته اول، شما به عنوان والدین، خودتون باید «الگوی» سبک زندگی و تغذیه سالم باشید: هر چی سالم‌تر غذا بخورید، بچه‌هاتون هم به سمت همون عادات غذایی شما گرایش پیدا خواهند کرد. بنابراین، همین که شما الگوی مناسبی باشید و اون‌ها رو در معرض انتخاب‌های غذایی سالم قرار بدید و غذا رو منبع تامین مواد مورد نیاز بدن و انرژی جسمی و روانی بدونید، نه دشمنی که قراره باعث چاقی و کاهش جذابیت بشه، همه این‌ها برای اینکه فرزندتون به سمت غذای سالم گرایش داشته باشه و تصویر مثبتی از بدنش شکل بده، کافیه.
در مقابل، برخورد منفی شما با غذا، تمام و کمال به فرزندتون منتقل میشه؛ یعنی اگر نگران وزن‌تون هستید، هر روز یکی از این رژیم‌های عجیب و غریبی که مد میشه و قراره به واسطه افراط و تفریط روی بعضی از مواد غذایی خاص، تو مدت کم، باعث کاهش وزن سریع بشه رو امتحان می‌کنید، بدونید که به احتمال زیاد، روش‌های وسواس‌گونه شما، به عنوان رفتار نرمال، تو ذهن بچه‌تون نهادینه میشه و آینده‌ای دقیقا مشابه خودتون رو براش رقم می‌زنید. پس بیخیال رژیم بشید و هی نگید "میدونی این بستنی که الان خوردی چقدر کالری داشت؟ " کلید ماجرا، تو حفظ تعادله!
نکته دوم: تا جایی که میتونید، وعده‌های غذایی رو کنار هم و خونوادگی نوش جان کنید: از جلوی تلویزیون غذا خوردن یا به طور کلی، انجام هر فعالیت دیگه‌ای همراه وعده‌های غذایی اجتناب کنید و به جاش، در کنار هم غذا بخورید، عجله نکنید، از این زمان لذت ببرید، با هم مکالمه کنید، (مثلا در مورد فواید و مواد مغذی اون وعده‌ای که دارید میخورید حرف بزنید)، برای همه غذای یکسانی سرو کنید و اجازه بدید که هر کس، هر چقدر دلش میخواد بخوره؛ یعنی هی نگید کم خوردی، زیاد خوردی!
خلاصه که، تحقیقات نشون میده، خانواده‌هایی که همراه هم غذا میخورن، معمولا کیفیت رژیم غذایی‌شون هم بالاتره؛ میوه و سبزیجات بیشتری مصرف می‌کنن و کمتر به سمت فست فود و نوشابه گرایش دارن. در ضمن، همین همراه هم غذا خورن، باعث میشه که به مرور، حتی بد غذاترین بچه‌ها هم به خوردن غذای بقیه اعضای خونواده متمایل بشن؛ البته تو این مورد، ترجیحا سعی کنید که بیشتر اوقات، غذا‌های آشنایی که بچه دوست داره رو درست کنید و هر از چندگاهی، با یه غذای جدید آشناش کنید. این بچه‌ها ممکنه برای عادت کردن به مزه‌های جدید، صرفا نیاز به زمان بیشتری داشته باشن. راستی، میتونید فرزندان‌تون رو تو فرایند خرید و پخت و پز هم شرکت بدید و به همین روش، هم با هم وقت بگذرونید، هم اون‌ها رو با خاصیت و فواید غذا‌های مختلف آشنا کنید.
نکته سوم، در مورد عادات غذایی دیگران، نظرات منفی ندید: رفقا، مبادا در مورد شیوه غذا خوردن، ظاهر و وزن دیگران، نظر منفی بدیدها، مثلا این جمله: «اه اه فلانی رو ببین داره چیپس میخوره» این حرف سم خالصه! چون بچه شما شیوه حرف زدن و نظر دادن‌تون رو درونی می‌کنه و عین همون رو بعدا یا روی خودش، یا دیگران پیاده می‌کنه. یعنی هم ممکنه این شرم و احساس گناه رو در دیگران ایجاد کنه، هم با خودش بمونه و در آینده نزدیک، به پرخوری یا بی‌اشت‌هایی عصبی دچار بشه.
نکته چهارم، وقتی در مورد عادات غذایی حرف می‌زنید، هیچ اشاره‌ای به وزن و ظاهر بدن نکنید: اگر شما مدام با کودکان خردسال‌تون، گفتگو‌هایی حول محور وزن و ظاهر بدن داشته باشید، این صحبت‌ها بعدا اثر خودش رو در عزت نفس بسیار پایین، تصویر منفی نسبت به بدن و اختلالات تغذیه‌ای در دوران نوجوونی بروز میده. به عبارت دیگه، شما صرفا باید روی «سلامتی» تاکید کنید، نه اینکه اگر فست فوود بخوری چاق و زشت میشی! حله؟ تحقیقی در سال ۲۰۱۳ که در ژورنال JAMA Pediatrics منتشر شده نشون میده، صحبت در مورد وزن، اتفاقا بیشتر باعث میشه بچه‌ها بیشتر به سمت رژیم‌های خطرناک و پرخوری‌های عصبی پیش برن. پس یادتون باشه، هر مکالمه‌ای در مورد تغذیه سالم و ورزش کردن، به محض اینکه هدفش وزن کم کردن بشه، دیگه مضر و آسیب‌زا میشه.
در نهایت، زیاد نگران رژیم غذایی فرزندتون نباشید! والدین معمولا برای اینکه فرزندشون حتما از رژیم غذایی خاصی پیروی کنه، فشار زیادی روی خودشون احساس می‌کنن. پس اصلا کاری نداشته باشید که فلان رفیق‌تون از دستورات کدوم صفحه اینستاگرامی پیروی می‌کنه و قد بچه‌اش بلندتره؛ به جای اینکه درگیر عدد و رقم و مقیاس بشید و مدام کودک‌تون رو با جدول‌های هنجاری رشدی مقایسه کنید، تمرکزتون رو بذارید روی تربیت کردن یه بچه سالم و شاد.
فقط حواستون به نشونه‌های خطر باشه: هر زمان که احساس کردید فرزندتون نسبت به وزن خودش وسواس پیدا کرده، تو مدت زمان کم، وزن زیادی کم یا اضافه کرده، یه سری از وعده‌های غذایی رو حذف می‌کنه، مدام در مورد وزن و ظاهرش حرف میزنه، نظرات منفی در مورد بدنش و عادت غذاییش میده و بابت‌شون خجالت زده به نظر میرسه، حتما به متخصص روانشناس یا روانپزشک مراجعه کنید، این موارد میتونه نشونه اختلال تصویر منفی نسبت به بدن، یا بروز اختلالات تغذیه‌ای مثل پرخوری یا بی‌اشت‌هایی عصبی باشه که بسیار بیماری‌های جدی و پیچیده‌ای به حساب میان.
به نقل از ارگانیک مایندد؛ پس اینو یادتون باشه که تغذیه هم مثل هر چیز دیگه‌ای تو زندگی نیاز به «تعادل» داره؛ بله خیلی خوبه که شما به فرزندتون یاد بدید که میوه، سبزیجات و پروتئین برای بدنش مفیده، اما نباید انقدر روش کلید کنید که تغذیه براش تبدیل به یه دغدغه بشه؛ حتی ساده‌ترین و بی‌منظورترین نظرات شما هم میتونه تاثیر قابل توجهی روی تصویری که فرزندتون از بدن خودش داره بذاره و باعث بشه که تا آخر عمرش، روی غذایی که میخوره حساس بشه، مدام کالری بشمره و از خوردن یه برش پیتزا پر از شرم و احساس گناه بشه. پس اگر دلتون میخواد عادات سالم غذایی رو در کودک‌تون ایجاد کنید، بدون اینکه اون رو در معرض وسواس و اختلالات تغذیه‌ای مثل بی‌اشت‌هایی عصبی قرار بدید، این مقاله رو تا انتها مطالعه کنید.
نکته اول، شما به عنوان والدین، خودتون باید «الگوی» سبک زندگی و تغذیه سالم باشید: هر چی سالم‌تر غذا بخورید، بچه‌هاتون هم به سمت همون عادات غذایی شما گرایش پیدا خواهند کرد. بنابراین، همین که شما الگوی مناسبی باشید و اون‌ها رو در معرض انتخاب‌های غذایی سالم قرار بدید و غذا رو منبع تامین مواد مورد نیاز بدن و انرژی جسمی و روانی بدونید، نه دشمنی که قراره باعث چاقی و کاهش جذابیت بشه، همه این‌ها برای اینکه فرزندتون به سمت غذای سالم گرایش داشته باشه و تصویر مثبتی از بدنش شکل بده، کافیه.
در مقابل، برخورد منفی شما با غذا، تمام و کمال به فرزندتون منتقل میشه؛ یعنی اگر نگران وزن‌تون هستید، هر روز یکی از این رژیم‌های عجیب و غریبی که مد میشه و قراره به واسطه افراط و تفریط روی بعضی از مواد غذایی خاص، تو مدت کم، باعث کاهش وزن سریع بشه رو امتحان می‌کنید، بدونید که به احتمال زیاد، روش‌های وسواس‌گونه شما، به عنوان رفتار نرمال، تو ذهن بچه‌تون نهادینه میشه و آینده‌ای دقیقا مشابه خودتون رو براش رقم می‌زنید. پس بیخیال رژیم بشید و هی نگید "میدونی این بستنی که الان خوردی چقدر کالری داشت؟ " کلید ماجرا، تو حفظ تعادله!
نکته دوم: تا جایی که میتونید، وعده‌های غذایی رو کنار هم و خونوادگی نوش جان کنید: از جلوی تلویزیون غذا خوردن یا به طور کلی، انجام هر فعالیت دیگه‌ای همراه وعده‌های غذایی اجتناب کنید و به جاش، در کنار هم غذا بخورید، عجله نکنید، از این زمان لذت ببرید، با هم مکالمه کنید، (مثلا در مورد فواید و مواد مغذی اون وعده‌ای که دارید میخورید حرف بزنید)، برای همه غذای یکسانی سرو کنید و اجازه بدید که هر کس، هر چقدر دلش میخواد بخوره؛ یعنی هی نگید کم خوردی، زیاد خوردی!
خلاصه که، تحقیقات نشون میده، خانواده‌هایی که همراه هم غذا میخورن، معمولا کیفیت رژیم غذایی‌شون هم بالاتره؛ میوه و سبزیجات بیشتری مصرف می‌کنن و کمتر به سمت فست فود و نوشابه گرایش دارن. در ضمن، همین همراه هم غذا خورن، باعث میشه که به مرور، حتی بد غذاترین بچه‌ها هم به خوردن غذای بقیه اعضای خونواده متمایل بشن؛ البته تو این مورد، ترجیحا سعی کنید که بیشتر اوقات، غذا‌های آشنایی که بچه دوست داره رو درست کنید و هر از چندگاهی، با یه غذای جدید آشناش کنید. این بچه‌ها ممکنه برای عادت کردن به مزه‌های جدید، صرفا نیاز به زمان بیشتری داشته باشن. راستی، میتونید فرزندان‌تون رو تو فرایند خرید و پخت و پز هم شرکت بدید و به همین روش، هم با هم وقت بگذرونید، هم اون‌ها رو با خاصیت و فواید غذا‌های مختلف آشنا کنید.
نکته سوم، در مورد عادات غذایی دیگران، نظرات منفی ندید: رفقا، مبادا در مورد شیوه غذا خوردن، ظاهر و وزن دیگران، نظر منفی بدیدها، مثلا این جمله: «اه اه فلانی رو ببین داره چیپس میخوره» این حرف سم خالصه! چون بچه شما شیوه حرف زدن و نظر دادن‌تون رو درونی می‌کنه و عین همون رو بعدا یا روی خودش، یا دیگران پیاده می‌کنه. یعنی هم ممکنه این شرم و احساس گناه رو در دیگران ایجاد کنه، هم با خودش بمونه و در آینده نزدیک، به پرخوری یا بی‌اشت‌هایی عصبی دچار بشه.
نکته چهارم، وقتی در مورد عادات غذایی حرف می‌زنید، هیچ اشاره‌ای به وزن و ظاهر بدن نکنید: اگر شما مدام با کودکان خردسال‌تون، گفتگو‌هایی حول محور وزن و ظاهر بدن داشته باشید، این صحبت‌ها بعدا اثر خودش رو در عزت نفس بسیار پایین، تصویر منفی نسبت به بدن و اختلالات تغذیه‌ای در دوران نوجوونی بروز میده. به عبارت دیگه، شما صرفا باید روی «سلامتی» تاکید کنید، نه اینکه اگر فست فوود بخوری چاق و زشت میشی! حله؟ تحقیقی در سال ۲۰۱۳ که در ژورنال JAMA Pediatrics منتشر شده نشون میده، صحبت در مورد وزن، اتفاقا بیشتر باعث میشه بچه‌ها بیشتر به سمت رژیم‌های خطرناک و پرخوری‌های عصبی پیش برن. پس یادتون باشه، هر مکالمه‌ای در مورد تغذیه سالم و ورزش کردن، به محض اینکه هدفش وزن کم کردن بشه، دیگه مضر و آسیب‌زا میشه.
در نهایت، زیاد نگران رژیم غذایی فرزندتون نباشید! والدین معمولا برای اینکه فرزندشون حتما از رژیم غذایی خاصی پیروی کنه، فشار زیادی روی خودشون احساس می‌کنن. پس اصلا کاری نداشته باشید که فلان رفیق‌تون از دستورات کدوم صفحه اینستاگرامی پیروی می‌کنه و قد بچه‌اش بلندتره؛ به جای اینکه درگیر عدد و رقم و مقیاس بشید و مدام کودک‌تون رو با جدول‌های هنجاری رشدی مقایسه کنید، تمرکزتون رو بذارید روی تربیت کردن یه بچه سالم و شاد.
فقط حواستون به نشونه‌های خطر باشه: هر زمان که احساس کردید فرزندتون نسبت به وزن خودش وسواس پیدا کرده، تو مدت زمان کم، وزن زیادی کم یا اضافه کرده، یه سری از وعده‌های غذایی رو حذف می‌کنه، مدام در مورد وزن و ظاهرش حرف میزنه، نظرات منفی در مورد بدنش و عادت غذاییش میده و بابت‌شون خجالت زده به نظر میرسه، حتما به متخصص روانشناس یا روانپزشک مراجعه کنید، این موارد میتونه نشونه اختلال تصویر منفی نسبت به بدن، یا بروز اختلالات تغذیه‌ای مثل پرخوری یا بی‌اشت‌هایی عصبی باشه که بسیار بیماری‌های جدی و پیچیده‌ای به حساب میان.
