.svg)
راهکارهای حمایت از نوجوانی که در طیف "تراجنسیتی" قرار دارد
پارسینه: همگان درک می کنند که والدین ممکن است، در مواجهه با این شرایط، گیج و سردرگم بشن، بترسن و ندونن چطور واکنش نشون بدن اما مهم ترین نکته اینه که عشق و حمایت خودتون رو از فرزندتون دریغ نکنید و باهاش صادق و همدل باشید.
اگر فرزندی دارید که با هویت جنسی خودش دچار چالش شده، در قدم اول، فقط سعی کنید همراه با نشونه‌هایی که خودش بهتون میده پیش برید؛ مثلا بعضی از بچه‌ها، فقط ترجیح میدن به شیوه متفاوتی لباس بپوشن یا بعضی‌هاشون دوست دارن به فعالیت‌هایی بپردازن که به طور معمول، با جنسیتی که باهاش متولد شدن همخونی نداره و بعد از ایجاد این تغییرات، از شرایط‌شون رضایت دارن؛ در این موقعیت، همین که ازشون حمایت کنید، کافیه و نیازی به انجام کار دیگه‌ای نیست. اما اگر می‌بینید که فرزندتون با بدن خودش احساس راحتی نمی‌کنه، در موقعیت‌های اجتماعی به مشکل می‌خوره و به ایجاد تغییرات اساسی‌تری احساس نیاز می‌کنه؛ مثلا ازتون می‌خواد با اسم جدیدی خطابش کنید یا متمایل به درمان‌های هورمونی یا جراحی هست، در این صورت، حتما به متخصص مراجعه کنید و کمک حرفه‌ای دریافت کنید.
به نقل از ارگانیک مایندد؛ نکته اول، تلاش کنید تا اطلاعات و دایره لغات خودتون رو در رابطه با جنسیت‌ها گسترش بدید. به عنوان مثال، « جنسیت غیردوگانه nonbinary» که یک طبقه گسترده‌تر نسبت به ترنس هست؛ افراد نان‌باینری ممکنه هویت جنسیتی‌شون را بین دو جنسیت، هر دو جنسیت، جنسیتی جداگانه (جنس سوم) یا بی‌جنسیت بدانند. حتی هویت جنسیتی بعضی از افراد نان‌باینری بین چند جنسیت در نوسان است (جنسیت سیال) یعنی هویت جنسی‌شون میتونه در طول زمان، از یک طبقه جنسیتی، به طبقه دیگه‌ای تغییر کنه.
یادتون باشه، وقتی بحث هویت جنسی یک شخص در میون باشه، کلمات و واژه‌هایی که شما استفاده می‌کنید، اهمیت زیادی داره و شما حتما باید از اسامی و عباراتی که خود فرزندتون ازتون درخواست می‌کنه استفاده کنید؛ چون زمانی که هویت جنسی با نحوه برخورد دیگران مطابقت نداشته باشه، میتونه به انواع گرفتاری‌های روانشناختی منجر بشه. وقتی نوجوانان و جوانان ترنس نتونن از اسم دلخواه‌شون در محیط خونه، مدرسه، کار یا در بین دوستان‌شون استفاده کنن، احتمال افسردگی و خودکشی‌شون بالاتر میره.
طبیعتا استفاده صحیح و مداوم از این اصطلاحات میتونه برای والدین خیلی سخت باشه، اما نکته کلیدی اینجاست که شما به عنوان والدین، نسبت به این مفاهیم و شرایط فرزندتون آغوش بازی داشته باشید و سعی کنید همراه با تغییرات و تکامل‌شون، برای درک‌شون تلاش کنید؛ در واقع، زبانی که استفاده می‌کنید، کمتر از تایید و پذیرشی که شما دارید به واسطه این واژه‌ها منتقل می‌کنید اهمیت داره؛ اونچه برای فرزند شما مهمه، اینه که ببینه شما دارید همه تلاش‌تون رو می‌کنید، حتی اگر نتونید بی‌نقص عمل کنید، اگر هم اشتباهی مرتکب میشید، بپذیریدش، عذرخواهی کنید و سعی کنید که دفعه بعدی، بهتر عمل کنید.
نکته دوم، به جای قضاوت کردن از فرزندتون بخواید اطلاعات بیشتری در اختیارتون قرار بده: «از کی داری در مورد این موضوع فکر می‌کنی؟» «چطور و از طریق چه منابعی میتونم اطلاعات بیشتری در این باره به دست بیارم؟» مهمترین نکته اینه که فرزندتون بدونه که شما بدون هیچ قید و شرط و صرف نظر از هر اتفاقی که بیفته دوستش دارید؛ پس باید حواس‌تون باشه از هر حرف یا واکنشی که باعث میشه فرزندتون، احساس طرد شدن و ناامنی بهش دست بده اجتناب کنید و مدام سعی کنید تا ارتباط خودتون رو باهاش حفظ کنید.
نکته سوم، قبل از هر اقدامی، در مورد همه درمان‌های ممکن حسابی تحقیق کنید؛ چون اگر قرار باشه سراغ درمان‌های پزشکی برید، مسیر‌های متفاوتی پیش روتون هست. مثلا، دارو‌هایی هست که میتونه فرایند بلوغ رو به تعویق بندازه تا در طی این زمان، نوجوون فرصت داشته باشه هویت خودش رو بهتر کشف و بررسی کنه و در مورد اقدامات بعدی، به نتیجه قاطع و مطمئن‌تری برسه.
تغییرات فیزیکی که همراه با بلوغ رخ میده رو به راحتی نمیشه از بین برد، بنابراین این دارو‌ها برای بچه‌هایی که به زمان بیشتری برای هویت‌یابی احتیاج دارن خیلی میتونه مفید باشه. به علاوه، زمانی که مصرف این دارو‌ها متوقف بشه، فرایند بلوغ ادامه پیدا می‌کنه و از این لحاظ، آثار این دارو کاملا برگشت‌پذیر هست.
گزینه بعدی درمان هورمونی هست که برای نوجوانانی که سن بالاتری دارن هم میتونه تجویز بشه و به همسویی بدن با هویت جنسی کمک کنه؛ هورمون درمانی معمولا برگشت پذیر نیست؛ اگر برای دخترانی که به بلوغ نرسیدن تجویز بشه، ممکنه باعث از بین رفتن توانایی باروری بشه، در همین راستا، براساس پیش نویس جدید دستورالعمل‌هایی که سال گذشته توسط «انجمن جهانی سلامت تراجنسیتی‌ها» منتشر شده توصیه میشه که نوجوون‌ها، قبل از دریافت هورمون، حتما بررسی و غربالگری روانشناختی رو دریافت کرده باشن.
مسیر بعدی جراحی هست که براساس دستورالعمل‌های پزشکی فعلی، برای بچه‌های زیر سن قانونی انجام نمیشه، بدیهیه که فرایندی بازگشت ناپذیره و تصمیم خیلی بزرگی در زندگی شخص محسوب میشه؛ تیمی از پزشک‌ها، والدین، و متخصصین سلامت روان به همراه خود فرد، قبل از انتخاب این مسیر، باید حتما مزایا و ریسک‌های موجود رو به طور دقیق بررسی کنن.
در آخر، باید بگم این کاملا قابل درکه که والدین، در مواجهه با این شرایط، گیج و سردرگم بشن، بترسن و ندونن چطور واکنش نشون بدن؛ اما بازم تاکید می‌کنم که مهم نیست مرتکب چه اشتباهاتی میشید، مهمترین نکته اینه که عشق و حمایت خودتون رو از فرزندتون دریغ نکنید و باهاش صادق و همدل باشید.
به نقل از ارگانیک مایندد؛ نکته اول، تلاش کنید تا اطلاعات و دایره لغات خودتون رو در رابطه با جنسیت‌ها گسترش بدید. به عنوان مثال، « جنسیت غیردوگانه nonbinary» که یک طبقه گسترده‌تر نسبت به ترنس هست؛ افراد نان‌باینری ممکنه هویت جنسیتی‌شون را بین دو جنسیت، هر دو جنسیت، جنسیتی جداگانه (جنس سوم) یا بی‌جنسیت بدانند. حتی هویت جنسیتی بعضی از افراد نان‌باینری بین چند جنسیت در نوسان است (جنسیت سیال) یعنی هویت جنسی‌شون میتونه در طول زمان، از یک طبقه جنسیتی، به طبقه دیگه‌ای تغییر کنه.
یادتون باشه، وقتی بحث هویت جنسی یک شخص در میون باشه، کلمات و واژه‌هایی که شما استفاده می‌کنید، اهمیت زیادی داره و شما حتما باید از اسامی و عباراتی که خود فرزندتون ازتون درخواست می‌کنه استفاده کنید؛ چون زمانی که هویت جنسی با نحوه برخورد دیگران مطابقت نداشته باشه، میتونه به انواع گرفتاری‌های روانشناختی منجر بشه. وقتی نوجوانان و جوانان ترنس نتونن از اسم دلخواه‌شون در محیط خونه، مدرسه، کار یا در بین دوستان‌شون استفاده کنن، احتمال افسردگی و خودکشی‌شون بالاتر میره.
طبیعتا استفاده صحیح و مداوم از این اصطلاحات میتونه برای والدین خیلی سخت باشه، اما نکته کلیدی اینجاست که شما به عنوان والدین، نسبت به این مفاهیم و شرایط فرزندتون آغوش بازی داشته باشید و سعی کنید همراه با تغییرات و تکامل‌شون، برای درک‌شون تلاش کنید؛ در واقع، زبانی که استفاده می‌کنید، کمتر از تایید و پذیرشی که شما دارید به واسطه این واژه‌ها منتقل می‌کنید اهمیت داره؛ اونچه برای فرزند شما مهمه، اینه که ببینه شما دارید همه تلاش‌تون رو می‌کنید، حتی اگر نتونید بی‌نقص عمل کنید، اگر هم اشتباهی مرتکب میشید، بپذیریدش، عذرخواهی کنید و سعی کنید که دفعه بعدی، بهتر عمل کنید.
نکته دوم، به جای قضاوت کردن از فرزندتون بخواید اطلاعات بیشتری در اختیارتون قرار بده: «از کی داری در مورد این موضوع فکر می‌کنی؟» «چطور و از طریق چه منابعی میتونم اطلاعات بیشتری در این باره به دست بیارم؟» مهمترین نکته اینه که فرزندتون بدونه که شما بدون هیچ قید و شرط و صرف نظر از هر اتفاقی که بیفته دوستش دارید؛ پس باید حواس‌تون باشه از هر حرف یا واکنشی که باعث میشه فرزندتون، احساس طرد شدن و ناامنی بهش دست بده اجتناب کنید و مدام سعی کنید تا ارتباط خودتون رو باهاش حفظ کنید.
نکته سوم، قبل از هر اقدامی، در مورد همه درمان‌های ممکن حسابی تحقیق کنید؛ چون اگر قرار باشه سراغ درمان‌های پزشکی برید، مسیر‌های متفاوتی پیش روتون هست. مثلا، دارو‌هایی هست که میتونه فرایند بلوغ رو به تعویق بندازه تا در طی این زمان، نوجوون فرصت داشته باشه هویت خودش رو بهتر کشف و بررسی کنه و در مورد اقدامات بعدی، به نتیجه قاطع و مطمئن‌تری برسه.
تغییرات فیزیکی که همراه با بلوغ رخ میده رو به راحتی نمیشه از بین برد، بنابراین این دارو‌ها برای بچه‌هایی که به زمان بیشتری برای هویت‌یابی احتیاج دارن خیلی میتونه مفید باشه. به علاوه، زمانی که مصرف این دارو‌ها متوقف بشه، فرایند بلوغ ادامه پیدا می‌کنه و از این لحاظ، آثار این دارو کاملا برگشت‌پذیر هست.
گزینه بعدی درمان هورمونی هست که برای نوجوانانی که سن بالاتری دارن هم میتونه تجویز بشه و به همسویی بدن با هویت جنسی کمک کنه؛ هورمون درمانی معمولا برگشت پذیر نیست؛ اگر برای دخترانی که به بلوغ نرسیدن تجویز بشه، ممکنه باعث از بین رفتن توانایی باروری بشه، در همین راستا، براساس پیش نویس جدید دستورالعمل‌هایی که سال گذشته توسط «انجمن جهانی سلامت تراجنسیتی‌ها» منتشر شده توصیه میشه که نوجوون‌ها، قبل از دریافت هورمون، حتما بررسی و غربالگری روانشناختی رو دریافت کرده باشن.
مسیر بعدی جراحی هست که براساس دستورالعمل‌های پزشکی فعلی، برای بچه‌های زیر سن قانونی انجام نمیشه، بدیهیه که فرایندی بازگشت ناپذیره و تصمیم خیلی بزرگی در زندگی شخص محسوب میشه؛ تیمی از پزشک‌ها، والدین، و متخصصین سلامت روان به همراه خود فرد، قبل از انتخاب این مسیر، باید حتما مزایا و ریسک‌های موجود رو به طور دقیق بررسی کنن.
در آخر، باید بگم این کاملا قابل درکه که والدین، در مواجهه با این شرایط، گیج و سردرگم بشن، بترسن و ندونن چطور واکنش نشون بدن؛ اما بازم تاکید می‌کنم که مهم نیست مرتکب چه اشتباهاتی میشید، مهمترین نکته اینه که عشق و حمایت خودتون رو از فرزندتون دریغ نکنید و باهاش صادق و همدل باشید.
ارسال نظر