احساس عدم امنیت؛ معضل رژیم صهیونیستی در برابر شهروندانش

دو روز پیش در چند شهر بزرگ داخل فلسطین اشغالی به مدت ۵۰ دقیقه آژیرهای خطر به صدا در آمد و هزاران نفر را سراسیمه روانه پناهگاه‌ها کرد.

در پی این اتفاق، تصور عموم شهروندان رژیم صهیونیستی این بوده که ایران یا گروه‌های مقاومت اقدام به حمله موشکی کرده‌اند.

روزنامه صهیونیستی هاآرتص در همین خصوص مدعی شده که احتمالا حمله سایبری از سوی ایران اتفاق افتاده و آژیر خطر به دلیل هک شدن سیستم کنترل به صدا درآمده است.

فارغ از چیستی و چگونگی ماجرا؛ وقوع این دست اتفاقات در سرزمین‌های اشغالی که این روزها بر شدت آن نیز افزوده شده، بیش از هر چیز امنیت روانی ساکنین این مناطق را بر هم زده و موجبات نارضایتی شدید آنها از دولت نفتالی بنت را به همراه داشته است.

منتقدین دولت بنت معتقدند این اتفاقات بیش از هر چیز متاثر از سیاست‌های شرارت‌بار تل‌آویو در منطقه و علیه محور مقاومت است که با هدف فرافکنی از مشکلات داخلی اجرا می‌شوند.

نکته آنکه؛ احساس امنیت، موضوعی کاملا روانی است و الزاما با وجود امنیت فیزیکی ایجاد نمی‌شود، به همین دلیل، هیچ‌یک از اقدامات به اصطلاح بازدارنده دولت صهیونیستی تاکنون نتوانسته این احساس را در اذهان عمومی شهروندانش ایجاد کند.

به عبارت دقیق‌تر؛ به‌دلیل سیاست‌های شرارت‌آمیز رژیم صهیونیستی که واکنش متقابل و شدید جبهه مقاومت و گروه‌های ضد نژادپرستی و مخالف جنایت‌های این رژیم را به‌دنبال داشته، اکنون مهمترین شاخص امنیت در سرزمین‌های اشغالی یعنی «احساس امنیت» به‌شدت تضعیف شده و ساکنین همواره در هراس نسبت به بروز یک ناامنی پیش‌بینی نشده به‌سر می‌برند.

این شرایط ضمن آنکه موجب افزایش مخالفت‌های سیاسی نسبت به سیاست‌های شرارت‌آمیز دولت‌های افراطی در این رژیم شده، موج مهاجرت را نیز بر خلاف خواسته مقامات این رژیم صهیونیستی تشدید کرده است.

علاوه بر این، شکل‌گیری نابسامانی اجتماعی ناشی از کاهش شدید احساس امنیت یکی از معضلات مهم دیگری است که بر گره‌های سیاسی، اقتصادی و امنیتی این رژیم افزوده است.

روشن شدن هم‌زمان آژیرهای هشدار در شهرهای قدس، ایلات، هولون، اشکلون و اشدود که با واکنش شدید مردم و فرار آنها به سمت پناهگاه‌ها همراه بود یکی از رخدادهای کم‌سابقه‌ای است که نشان داد فضای اجتماعی داخل سرزمین‌های اشغالی به چه میزان عصبی، هراسناک و بی‌اعتماد نسبت به دستگاه‌های امنیتی رژیم صهیونیستی است.

مهم اینکه؛ اساسا تشکیل کشور غصبی و جعلی اسرائیل با هدف ایجاد محیطی امن برای زندگی یهودیان صورت گرفت و صهیونیست‌ها با این شعار برنامه انتقال این افراد از سراسر جهان را به سرزمین‌های اشغالی اجرا کردند، اما این هدف هیچگاه برآورده نشد.

بدیهی است رژیم صهیونیستی که با جغرافیایی بسیار کوچک در محاصره جبهه مقاومت قرار گرفته، اساسا ظرفیت لازم برای ایجاد امنیت در سرزمین‌های اشغالی و تحقق وعده‌ای که بر اساس آن افراد را با ملیت‌های مختلف از سراسر جهان به این منطقه کشانده است، ندارد.

گرچه این رژیم حتی توانایی ایجاد امنیت فیزیکی در سرزمین‌های اشغالی را نیز ندارد و حوادث مختلف طی ماه‌های گذشته و کشته و زخمی شدن تعداد زیادی از ساکنین سرزمین‌های اشغالی بر این ناتوانی گواهی می‌دهد، اما حتی اگر امکان تامین امنیت فیزیکی با صرف ده‌ها میلیارد دلار هزینه نیز امکان‌پذیر باشد، این رژیم توانایی ایجاد احساس امنیت که به مراتب مهمتر از امنیت فیزیکی است را ندارد و با پیگیری سیاست‌های شرارت‌آمیز کنونی صرفا بحران ناامنی در سرزمین‌های اشغالی را در ابعاد فیزیکی و روانی تشدید خواهد کرد.