نوروپاتی محیطی چیست؟

سیستم عصبی محیطی شما اعصاب مغز و نخاع یا سیستم عصبی مرکزی را به بقیه بدن شما متصل می‌کند. این شامل موارد زیر است:
• بازوها
• دست‌ها
• پاها
• اعضای داخلی
• دهان
• صورت

وظیفه این اعصاب این است که سیگنال‌های مربوط به احساسات فیزیکی را به مغز شما بفرستند.
نوروپاتی محیطی یک اختلال است که هنگامی رخ می‌دهد که این اعصاب به دلیل آسیب یا ازبین‌رفتن دچار اختلال می‌شوند. این کار عملکرد طبیعی اعصاب را مختل می‌کند. آنها ممکن است سیگنال‌های درد را هنگامی که هیچ چیزی باعث درد نمی‌شود ارسال کنند، یا حتی اگر چیزی به شما آسیب برساند، سیگنال درد را ارسال نکنند.

این می‌تواند به دلایل زیر باشد:
• آسیب
• بیماری سیستمیک
• عفونت
• اختلال ارثی
این اختلال ناراحت‌کننده نیست، اما درمان می‌تواند بسیار مفید باشد. مهم‌ترین چیزی که باید تعیین شود این است که آیا نوروپاتی محیطی نتیجه یک بیماری زمینه‌ای جدی است یا خیر.
سه نوع اعصاب محیطی عبارتند از:
• اعصاب حسی که به پوست شما متصل می‌شوند
• اعصاب حرکتی که به ماهیچه‌های شما متصل می‌شوند
• اعصاب خودکار که به اندام‌های داخلی شما متصل می‌شوند
نوروپاتی محیطی می‌تواند یک گروه عصبی یا هر سه گروه را تحت تأثیر قرار دهد.

علائم نوروپاتی محیطی عبارتند از:
• سوزن‌سوزن شدن در دست یا پا
• احساس اینکه دستکش یا جوراب تنگ پوشیده‌اید
• دردهای شدید و سریع
• بی‌حسی در دست یا پا
• یک احساس ضعیف و سنگین در بازوها و پاها که گاهی اوقات ممکن است احساس کنید که پاها یا بازوها در جای خود قفل شده‌اند
• مرتباً چیزها از دست تان می‌افتد
• احساس وزوز یا تکان خوردن
• نازک شدن پوست
• افت فشارخون
• اختلال عملکرد جنسی، به‌ویژه در مردان
• یبوست
• مشکل گوارشی
• اسهال
• تعرق مفرط
این علائم همچنین می‌تواند شرایط دیگر را نشان دهد. مطمئن شوید که تمام علائم خود را به پزشک خود اطلاع داده‌اید.

علل نوروپاتی محیطی چیست؟
افرادی که سابقه خانوادگی نوروپاتی محیطی دارند، بیشتر در معرض ابتلا به این اختلال هستند. بااین‌حال، عوامل مختلف و شرایط زمینه‌ای نیز ممکن است باعث این بیماری شوند.

بیماری‌های عمومی
آسیب عصبی ناشی از دیابت یکی از شایع‌ترین انواع نوروپاتی است. این منجر به بی‌حسی، درد و ازدست‌دادن حس در اندام‌ها می‌شود. خطر نوروپاتی برای افرادی افزایش می‌یابد که:
• اضافه‌وزن دارند
• فشارخون بالا دارند
• بالای ۴۰ سال سن دارند
• دیابت داشته باشند

به گفته مرکز نوروپاتی محیطی دانشگاه شیکاگو (UCCPN) ، تقریباً ۶۰ درصد از افراد مبتلا به دیابت نوعی آسیب عصبی دارند. این آسیب اغلب به دلیل سطح بالای قند خون است.

سایر بیماری‌های مزمن که ممکن است باعث آسیب عصبی شوند عبارتند از:
• اختلالات کلیوی که در آن مقدار زیادی سم در بدن تجمع می‌یابد و به بافت عصبی آسیب می‌رساند
• کم‌کاری تیروئید، زمانی رخ می‌دهد که بدن هورمون تیروئید کافی تولید نمی‌کند و منجر به احتباس مایعات و فشار بر بافت‌های عصبی می‌شود.
• بیماری‌هایی که باعث التهاب مزمن می‌شوند و می‌توانند به اعصاب گسترش‌یافته یا به بافت همبند اعصاب اطراف آسیب برسانند.
کمبود ویتامین E ، B-۱ ، B-۶ و B-۱۲ که برای سلامت و عملکرد عصب ضروری است.

جراحت
ضربه فیزیکی شایع‌ترین علت آسیب به اعصاب است. این می‌تواند شامل تصادفات رانندگی، زمین‌خوردن یا شکستگی باشد. بی‌تحرکی یا طولانی‌مدت نگه‌داشتن یک موقعیت نیز می‌تواند باعث ایجاد نوروپاتی شود. افزایش فشار بر عصب مدیان، عصبی در مچ دست که احساس و حرکت دست را ایجاد می‌کند، باعث سندرم تونل کارپ می‌شود. این یک نوع رایج از نوروپاتی محیطی است.

الکل و سموم
الکل می‌تواند بر بافت عصبی اثر سمی داشته باشد و افراد مبتلا به الکلیسم شدید را در معرض خطر بالای نوروپاتی محیطی قرار دهد.
قرارگرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی مانند چسب، حلال‌ها یا حشره‌کش‌ها، چه از طریق استفاده از مواد شیمیایی و چه در محل کار، نیز می‌تواند باعث آسیب عصبی شود. علاوه بر این، قرارگرفتن در معرض فلزات سنگین مانند سرب و جیوه نیز می‌تواند باعث این بیماری شود.
برخی از ویروس‌ها و باکتری‌ها مستقیماً به بافت عصبی حمله می‌کنند. ویروس‌هایی مانند هرپس سیمپلکس، ویروس واریسلا زوستر که باعث آبله مرغان و زونا می‌شود و ویروس اپشتاین بار به اعصاب حسی آسیب می‌رساند و قسمت‌های شدیداً دردناک ایجاد می‌کند.
عفونت‌های باکتریایی مانند بیماری لایم نیز در صورت عدم درمان می‌توانند باعث آسیب عصبی و درد شوند. افراد مبتلا به HIV یا ایدز نیز می‌توانند به نوروپاتی محیطی مبتلا شوند.
بیماری‌های خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید و لوپوس به طرق مختلف بر سیستم عصبی محیطی تأثیر می‌گذارد. التهاب مزمن و آسیب بافت‌های سراسر بدن و همچنین فشار ناشی از التهاب، همگی می‌توانند منجر به درد شدید عصبی در اندام‌ها شوند.

داروها
برخی از داروها نیز ممکن است باعث آسیب عصبی شوند. این شامل موارد زیر می‌باشد:
• داروهای ضدتشنج که افراد برای درمان تشنج مصرف می‌کنند
• داروهای مبارزه با عفونت‌های باکتریایی
• برخی داروهای فشارخون
• داروهای مورداستفاده برای درمان سرطان
تحقیقات اخیر در مجله Family Practice همچنین نشان می‌دهد که استاتین‌ها، دسته‌ای از داروها که برای کاهش کلسترول و جلوگیری از بیماری‌های قلبی عروقی استفاده می‌شود، ممکن است باعث آسیب عصبی شده و خطر ابتلا به نوروپاتی را افزایش دهد.

نوروپاتی محیطی چگونه تشخیص داده می‌شود؟
ابتدا پزشک معاینه فیزیکی انجام داده و در مورد سابقه پزشکی شما سؤال می‌کند. اگر هنوز نتواند تشخیص دهد که آیا علائم شما ناشی از نوروپاتی محیطی است یا خیر، سایر آزمایشاتی که باید انجام شود را توصیه می‌کند که عبارتند از:
• آزمایش خون می‌تواند میزان ویتامین و قند خون را اندازه‌گیری کرده و تعیین کند که تیروئید شما به‌درستی عمل می‌کند.
• پزشک شما همچنین ممکن است سی‌تی‌اسکن یا MRI دستور دهد تا ببیند آیا چیزی روی عصب فشار می‌آورد، مانند فتق دیسک یا تومور.
• گاهی پزشک دستور بیوپسی عصب را می‌دهد. این یک جراحی جزئی است که شامل برداشتن مقدار کمی از بافت عصبی است که می‌توانند در زیر میکروسکوپ بررسی شوند.

الکترومیوگرافی
الکترومیوگرافی می‌تواند مشکلاتی در نحوه حرکت سیگنال‌های عصبی بدن شما به ماهیچه‌های شما را نشان دهد. برای انجام این آزمایش، پزشک یک سوزن کوچک را در عضله شما قرار می‌دهد.
سپس پزشک از شما می‌خواهد ماهیچه خود را به‌آرامی حرکت دهید. کاوشگرهای موجود در سوزن میزان جریان الکتریسیته در عضله شما را اندازه‌گیری می‌کنند. در این آزمایش ممکن است احساس کنید که در حال دریافت عکس هستید. گاهی اوقات این ناحیه برای چند روز پس از آن دردناک می‌ماند. در یک مطالعه هدایت عصبی، پزشک شما الکترودهایی را روی پوست شما قرار می‌دهد. سپس آنها مقدار کمی از برق را از طریق اعصاب شما انتقال می‌دهند تا ببینند آیا اعصاب به‌درستی سیگنال‌ها را منتقل می‌کنند یا خیر. این روش درحالی‌که اتفاق می‌افتد کمی ناراحت‌کننده است، اما بعد از آن صدمه نمی‌بینید.

گزینه‌های درمانی نوروپاتی محیطی چیست؟
درمان مبتنی بر درمان اختلال زمینه‌ای است. اگر علت بیماری دیابت است، اطمینان از کنترل قند خون مهم است. اگر کمبود ویتامین باعث ایجاد مشکل می‌شود، برطرف‌کردن کمبود آن درمان است. بسیاری از درمان‌ها می‌توانند تسکین دهند و به شما کمک می‌کنند تا به فعالیت‌های عادی خود بازگردید. گاهی اوقات ترکیبی از درمان‌ها بهترین نتیجه را می‌دهد.
بسیاری از داروهای ضد درد نیز می‌توانند به کنترل درد این بیماری کمک کنند. اینها شامل مواد مخدر، برخی داروهای ضد صرع و برخی داروهای ضدافسردگی است.

سایر داروهای تجویزی مفید عبارتند از:
• مهارکننده‌های سیکلواکسیژناز -۲
• ترامادول
• تزریق کورتیکواستروئید
• داروهای تشنجی مانند گاباپنتین یا پرگابالین
• داروهای ضدافسردگی مانند آمی‌تریپتیلین
• Cymbalta که یک مهارکننده بازجذب سروتونین نوراپی‌نفرین است • سیلدنافیل (ویاگرا)
• وردنافیل (لویترا، استاکسین)
• تادالافیل (سیالیس)
• آوانافیل (Stendra)
• درمان‌های پزشکی
پزشک شما می‌تواند از چندین روش درمانی پزشکی برای کنترل علائم این بیماری استفاده کند. پلاسمافرزیس یک انتقال خون است که آنتی‌بادی‌های بالقوه تحریک‌کننده را از جریان خون شما حذف می‌کند. اگر دچار انسداد عصبی شدید، پزشک مستقیماً مواد بیهوشی را به اعصاب شما تزریق می‌کند.
تحریک الکترونیکی عصبی زیرپوستی (TENS) برای همه کار نمی‌کند، اما بسیاری از افراد آن را دوست دارند زیرا این یک درمان بدون دارو است. در طول TENS ، الکترودهایی که روی پوست قرار می‌گیرند، مقدار کمی برق به پوست می‌فرستند. هدف از این درمان این است که کار اعصاب را از انتقال سیگنال‌های درد به مغز مختل کند.
• پاها
• ران‌ها
• بازوها
• دست‌ها
این گچ ها از قسمتی از بدن شما که دردناک هستند محافظت می‌کنند. این امرمی تواند درد را تسکین دهد. به‌عنوان‌مثال، گچ یا آتل که مچ دست شما را در وضعیت مناسب نگه می‌دارد، می‌تواند ناراحتی سندرم تونل کارپ را برطرف کند.
• علاوه بر مسکن‌های بدون نسخه، بسیاری از افراد از طریق رعایت موارد زیر برای نوروپاتی محیطی تسکین یافته‌اند.
• مراقبت‌های کایروپراکتیک
• طب سوزنی
• ماساژ دادن
• مراقبه
• یوگا
• ورزش متوسط و منظم نیز می‌تواند به کاهش ناراحتی کمک کند. اگر نوروپاتی محیطی دارید، به طور بالقوه در معرض بیشتر حوادث در خانه هستید. برای بهبود ایمنی می‌توانید موارد زیر را انجام دهید:
• برای محافظت از پاها همیشه کفش بپوشید.
• دمای حمام یا آب ظرف‌شویی خود را با آرنج خودتنظیم کنید، نه با دست یا پای خود.
• نرده در وان یا حمام خود نصب کنید.
• از تشک‌های حمام استفاده کنید که می‌تواند از سرخوردن جلوگیری کند.
برای مدت طولانی در یک موقعیت نمانید. برخیزید و هر ساعت چند بار حرکت کنید. این امر به‌ویژه برای کسانی که کارشان شامل نشستن طولانی‌مدت پشت میز است اهمیت دارد.
اگر نوروپاتی شما ناشی از یک بیماری زمینه‌ای و قابل‌درمان است، ممکن است بتوانید با درمان مشکل بزرگ‌تر، نوروپاتی محیطی خود را متوقف کنید. بااین‌حال، اگر این مورد برای شما صادق نیست، می‌توانید علائم نوروپاتی محیطی خود را با موفقیت مدیریت کنید.
با پزشک خود مشورت کنید تا بهترین درمان را برای شما تعیین کند و گزینه‌های جایگزین و مراقبت از خود را که می‌تواند مراقبت‌های پزشکی شما را تکمیل کند، بررسی کنید.
حتی اگر سابقه خانوادگی این اختلال را دارید، می‌توانید با انجام موارد زیر از بروز آن جلوگیری کنید:
• پرهیز از نوشیدن الکل
• اجتناب از سیگارکشیدن یا ترک سیگار در صورت سیگارکشیدن
• خوردن رژیم غذایی سالم
• ورزش منظم و متوسط
با موارد زیر می‌توانید خطر نوروپاتی محیطی را کاهش دهید.
• دانستن اینکه در محل کار یا مدرسه ممکن است در معرض چه خطراتی قرار بگیرید
• محافظت از پاهای شما در حین ورزش، به‌ویژه آن‌هایی که شامل لگدزدن می‌شوند
• هرگز سموم را استنشاق نکنید
• اگر مبتلا به دیابت هستید، مراقب پاهای خود باشید. پاهای خود را روزانه بشویید و بازرسی کنید و پوست خود را با لوسیون مرطوب نگه دارید.

/ اقتصاد آنلاین