چرا برخی «میانسالان» غرق در «رکود» می‌شوند؟

وی در عین حال این را هم گفت که برای این آموزش دادن به نسل‌های بعد لزومی ندارد حتما افراد والد بوده و فرزندی داشته باشند چراکه این آموزش ربطی به والد بودن افراد ندارد.

این روانشناس با بیان اینکه میل به آموزش نسل‌های آینده در افراد وجود دارد و به طور خودکار با داشتن فرزند ارضا نمی‌شود، ادامه داد: اریکسون معتقد است تمام نهادها باید فرصت هایی را برای "ابراز زایندگی" میانسالان فراهم کنند، اگر افراد میانسال نتواند راه خروجی برای زایندگی خود پیدا کند غرق در رکود، بی‌حوصلگی و فقر میان فردی می‌شوند.

به گفته وی، از ۳۵ سالگی به بعد افراد مستقل شده، به اصطلاح پخته می‌شوند و می توانند پیوند خوب و روابط صمیمی با دیگران برقرار کنند چراکه دیگر در برابر از دست دادن هویت ترسی ندارند و می‌توانند از خود در برابر دیگران محافظت کنند.

احمد پور معتقد است که افراد پس از ۳۵ سالگی در عین حالی که هویت مستقل خود را حفظ می‌کنند، می‌توانند با از خود گذشتگی به یک آمیختگی میان خویشتن با دیگر افراد برسند.

این روانشناس در ادامه سخنان خود با تاکید بر ضرورت ایجاد یک راه خروج برای  "زایندگی" افراد در بازه سنی ۳۵ تا ۵۵ سالگی، خاطر نشان کرد: عدم توجه به ضرورت ایجاد یک راه خروج برای  "زایندگی" میانسالان علاوه بر مشکلات روانشناختی یاد شده می‌تواند مشکلات هیجانی را برای افراد به بار آورد که "یونگ" (روانکاو) نیز از آن تحت عنوان "بحران میانسالی" یاد می کند.

وی با بیان اینکه میانسالانی که نمی‌توانند به "زایندگی" برسند ممکن است دچار وا پس روی در "شبه صمیمیت" شده و خود را به شیوه‌ای بچگانه‌ لوس کنند، افزود: از سوی دیگر به دلیل آنکه این افراد تنها در فکر تامین نیاز و آسایش خود هستند، به لحاظ جسمی و روانی نیز بی اعتبار و بی ارزش می‌شوند.

احمد پور در پایان سخنان خود با اشاره به نظریه "اریکسون"، تاکید کرد: اریکسون معتقد است که "مراقبت" به صورت اهمیت دادن به دیگران تعریف می شود و باید باور داشت که نیاز به آموزش دادن به نسل بعد در دوران میانسالی، نه تنها در کمک کردن و اهمیت دادن به دیگران موثر است  بلکه برای تحقق بخشیدن به هویت خود فرد نیز بسیار حائز اهمیت است.