چرا بعضی نوزادان مو دارند و بعضی نه؟

در قدیم معتقد بودند اگر زنی در دوران بارداری دچار سوزش معده شود فرزندش با سری پرمو متولد خواهد شد. در سال ۲۰۰۶ محققان به این موضوع پرداختند و متوجه شدند از ۲۸ زن بارداری که دچار سوزش معده بودند، ۲۳ تای آن‌ها صاحب فرزند پرمویی شده بودند.

به عقیده‌ی محققان، هورمون‌هایی که در دوران بارداری در بدن مادر ترشح می‌شود هم ممکن است در رشد مو‌های نوزادان اثرگذار باشد.

فارغ از صحت داشتن یا نداشتن این موضوع، برخی نوزادان با مو پا به این دنیا می‌گذارند و برخی بی مو، گرچه هر دو به یک اندازه ارزشمند هستند.

در ادامه به علت این پدیده خواهیم پرداخت.

مو‌های نوزادان ممکن است بعد از مدتی تغییر کند

نوزادان با همه‌ی آن فولیکول‌های مویی متولد می‌شوند که تا پایان عمر خواهند داشت. با این حال، اینکه نوزادی با مو متولد شود یا بی مو معنایش این نیست که موهایش بعداً هم حتماً همانطور خواهد بود. مثلاً نوزادی که با سر پرمویی متولد شده ممکن است بعد از چند ماه بی مو شود و نوزادی که با سری بی مو متولد شده ممکن است بعد از مدتی صاحب مو‌های پرپشتی شود. این مو‌های جدید هم ممکن است بعداً شکل دیگری پیدا کنند.

ممکن است ژنتیک در این مسأله نقش داشته باشد

گرچه محققان کاملاً مطمئن نیستند که چرا بعضی نوزادان با مو متولد می‌شوند و بعضی نه، اما معتقدند احتمالاً ژن‌ها و دی‌ان‌ای در این مسأله نقش دارند. مو‌ها معمولاً حوالی هفته‌ی سیزدهم بارداری رشد می‌کنند. اگر مو‌های بچه‌ای در رحم مادر رشد کند، آن بچه احتمالاً با سر پرمویی متولد خواهد شد.

ممکن است به خاطر هورمون‌های درون بدن باشد

سطح هورمون‌ها در رحم مادر بالا است، بنابراین ممکن است باعث رشد مو‌های بچه هم شوند. با این حال، بعد از زایمان، سطح هورمون‌ها در بدن بچه به میزان چشمگیری افت می‌کند. این امر باعث کاهش سرعت رشد مو‌های نوزاد می‌شود.

نوزادان بی مو لزوماً کمبود مواد مغذی ندارند

بعضی بچه‌ها با مقدار متفاوتی مو متولد می‌شوند و بعضی پدر و مادر‌ها ممکن است نگران شوند که علتش این است که در دوران بارداری مواد مغذی به اندازه‌ی کافی به بدن مادر نرسیده یا بچه کمبود کلسیم دارد. اما اینگونه نیست و طبیعی است که نوزادان تا یک سالگی مو‌های کم پشتی داشته باشند. تنها کمبود آهن یا ابتلا به بیماری است که ممکن است بر رشد مو‌های بچه تأثیر بگذارد، اما این مشکلات هم معمولاً علائم دیگری دارند که چندان با مو‌ها مرتبط نیستند.

بعضی نوزادان مو‌های نازکی دارند که بعد از مدتی خواهد ریخت

لانگو یا کرک جنین به مو‌هایی گفته می‌شود که بعضی نوزادان روی بدن خود دارند. این مو‌ها حوالی ماه چهارم یا پنجم بارداری روی بدن جنین رشد می‌کنند و حوالی ماه ششم یا هفتم بارداری می‌ریزند. این مو‌ها گرچه اغلب پیش از تولد می‌ریزند، اما بعضی نوزادان نارس ممکن است با این مو‌ها به دنیا بیایند.

ریزش مو در نوزادان امری طبیعی است

بیشتر نوزادان بخشی از مو‌های خود یا تمام آن را در ۶ ماه نخست زندگی شان از دست می‌دهند. این ریزش مو در نوزادان به دلیل ساییده شدن سر به تشک یا عادت ضربه با سر، امری رایج است. وقتی تحرک نوزاد بیشتر شود، بتواند بنشیند یا صرفاً عادتش را ترک کند، این سایش‌ها کمتر خواهد شد.

منبع: روزیاتو