.svg)
ماژول ایستگاه فضایی چین به مدار زمین پرتاب شد
پارسینه: چین امروز ماژول ۱۸ متری خود را که بخش اصلی ایستگاه فضایی این کشور محسوب می‌شود، به مدار زمین فرستاد.
بخش اصلی ایستگاه فضایی چین امروز به مدار زمین پرتاب شد. ماژول ۱۸ متری معروف به تیانه (هارمونی آسمان‌ها) اولین جزء ایستگاه فضایی چین است که پرتاب می‌شود. این ایستگاه توسط دو عنصر کمی کوچکتر در مدار پایین زمین قرار می‌گیرد و یک ایستگاه فضایی T شکل را تشکیل می‌دهد که چین قصد دارد آن را تا پایان سال ۲۰۲۲ تکمیل کند.
اما تیانه اقدامات قابل توجهی را قبل از آن مشاهده خواهد کرد: انتظار می‌رود یک فضاپیمای باری چینی ماه آینده از این ماژول بازدید کند و اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، سه فضانورد در ماه ژوئن به این ایستگاه اعزام شوند.
چین از یک دهه پیش پایه گذاری پرتاب امروز را آغاز کرده بود. این کشور در سپتامبر ۲۰۱۱ آزمایشگاه فضایی اولیه خود را با نام «تیانگونگ ۱» راه اندازی کرد تا مجموعه مهارت‌های پرواز فضایی خود را ادامه دهد و فناوری‌های مورد نیاز برای جمع آوری و نگهداری یک ایستگاه فضایی بزرگ در مدار زمین را آزمایش کند.
«فضاپیمای شنژو ۸» بدون سرنشین در نوامبر ۲۰۱۱ به طور مستقل با تیانگونگ ۱ در مدار زمین پهلو گرفت، سپس در ژوئن ۲۰۱۲، شنژو ۹ سه فضانورد را برای دو هفته اقامت به آزمایشگاه فضایی برد. یک سال بعد، سه عضو دیگر از خدمه شنژو ۱۰ به مدت دو هفته از تیانگونگ ۱ بازدید کردند. (برنامه شنژو قبل از بازدید‌های تیانگونگ ۱ دارای سه پرواز فضایی انسان مداری در زیر کمربند خود بود و در سال‌های ۲۰۰۳، ۲۰۰۵ و ۲۰۰۸ فضانوردان را به فضا فرستاد.)
پس از آن هیچ خدمه‌ای با تیانگونگ ۱ به فضا فرستاده نشد، اما چین در سپتامبر ۲۰۱۶ آزمایشگاه فضایی دوم خود را با نام تیانگونگ ۲ راه اندازی کرد. ماه بعد شنژو ۱۱ سه فضانورد را به تیانگونگ ۲ فرستاد و این بار آن‌ها یک ماه در آنجا ماندند.
در آوریل ۲۰۱۷، فضاپیمای باری تیانژو ۱ با تیانگونگ ۲ به مدار زمین رفت تا به آزمایشگاه فضایی سوخت رسانی کند. تیانژو ۱ طی پنج ماه آینده دو بار دیگر این عملیات سوخت گیری را تکرار کرد و قابلیت‌هایی را برای اپراتور‌های ایستگاه فضایی بسیار مفید به نمایش گذاشت.
نه تیانگونگ ۱ و نه تیانگونگ ۲ در فضا نمی‌ماندند. اولین آزمایشگاه فضایی در آوریل ۲۰۱۸ به صورت غیرقابل کنترل به زمین سقوط کرد و بر فراز جنوب اقیانوس آرام آتش گرفت، اما چین تا پایان کنترل تیانگونگ ۲ را حفظ کرد و این صنعت را در ماه ژوئیه سال ۲۰۱۹ و همچنین اقیانوس آرام جنوبی ادامه داد.
یک ایستگاه تحقیقاتی جدید در مدار زمین
ایستگاه فضایی چین فقط ۲۰ ٪ به اندازه ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) جرم خواهد داشت که مقیاس آن را در حدود ۴۶۰ تن در زمین تغییر می‌دهد و در حالی که ایستگاه فضایی بین‌المللی به طور معمول همزمان شش یا هفت فضانورد را در خود جای می‌دهد، انتظار می‌رود نسخه چین میزبان خدمه سه نفره باشد، اما چین قصد دارد بسیاری از فعالیت‌های تحقیقاتی را در این بسته کوچک قرار دهد. به عنوان مثال ایستگاه علمی دارای ۱۴ پایه آزمایش داخلی و بیش از ۵۰ نقطه اتصال خارجی برای ابزار طراحی شده با هدف جمع آوری داده‌ها در محیط فضایی است.
ساینتیک آمریکن گزارش داد، مدیران ایستگاه چین پیش از این حدود ۱۰۰ آزمایش را برای انجام این کار انتخاب کرده‌اند و برخی از آن‌ها می‌توانند به زودی از سال آینده اطلاعات را شروع کنند.
همه این تحقیقات توسط دانشمندان چینی انجام نخواهد شد. در حال حاضر ۹ آزمایش بین‌المللی برای پرواز در ایستگاه از طریق برنامه‌ای که به طور مشترک توسط دفتر امور فضایی ملل متحد و آژانس فضایی سرنشین دار چین اجرا می‌شود، انتخاب شده است و انتظار می‌رود در آینده درخواست‌های اینچنینی بیشتری انجام شود.
چین همچنین در نظر دارد یک تلسکوپ فضایی قدرتمند را در سال ۲۰۲۴ به فضا پرتاب کند. مقامات چینی گفتند که این رصدخانه مداری مشابه ایستگاه فضایی را اشغال می‌کند و اجازه می‌دهد دامنه موردنظر را دوباره ارتقا داده و نسبتا کارآمد نگهداری کند.
چنین فعالیت‌هایی در مدار وجود دارد. فضانوردان ناسا طی پنج ماموریت شاتل فضایی از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۹ به تلسکوپ فضایی هابل خدمات ارائه دادند، اما هر بار آن‌ها مجبور بودند از زمین به سمت هابل پرتاب شوند. هیچ ایستگاه فضایی در آن نزدیکی نبود که بتواند به عنوان یک مرکز صحنه سازی عمل کند. (هابل حدود ۹۰ مایل یا ۱۵۰ کیلومتر بالاتر از ایستگاه فضایی بین‌المللی پرواز می‌کند که از نوامبر ۲۰۰۰ به طور مداوم میزبان فضانوردان بود).
ارسال نظر