یک نگاه: ایدزی‌ها را طرد نکنیم حتی آنها که…

به قول معروف می‌آیند ابرو را درست کنند، ناخواسته می‌زنند چشم را هم در می‌آورند. امروز به عنوان روز جهانی ایدز نامگذاری شده و علی‌رغم همه تلاش‌ها، نگاه جامعه ما به بیماری ایدز و مبتلایان به آن، همچنان نه درست است و نه منطقی. در سوی مقابل اما گفتمان غالبی که در سالهای اخیر برای اصلاح این انگاره جمعی به وجود آمده، خود به زایش آسیب مهمی دامن می‌زند.

حتماً شما هم دیده‌ یا شنیده‌اید‌ که خیلی‌ از منادیان حمایت از اچ.آی.وی مثبت‌ها، برای اینکه نگاه سرزنش‌آمیز مردم نسبت به این بیماران را تغییر دهند، مدام تاکید می‌کنند که خیلی از ایدزی‌ها نه از طریق ارتکاب اعمال منافی عفت، بلکه ناخواسته و از طریق روشهایی چون تزریق خون آلوده، وراثت یا از طریق همسر بیمار خود ایدز گرفته‌اند، غافل از اینکه تاکید بیش از اندازه به حسن رفتار با این دست افراد-یعنی کسانی که از طریق راه‌های غیراخلاقی ایدز نگرفته‌اند- عملاً به معنای تایید ضمنی نقض حقوق یا سوءرفتار با سایر مبتلایان به ایدز است.

معتقدم، این ادبیات سازنده‌ای نیست که مکررا بگوییم؛ «باید با ایدزی‌ها درست رفتار کرد، چرا که خیلی‌هاشان مرتکب رفتار غیراخلاقی نشده‌اند». دامن زدن به این گفتمان در تریبون‌های رسمی و غیررسمی، اگر هم تصحیح نگاه مردم به بخشی از بیماران ایدزی را به دنبال داشته باشد، از طرف دیگر به طرد بیشتر بخش دیگری از آنها هم می‌انجامد. چیزی که در این گفتمان مستتر است، رسمیت دادن به این نگاه نادرست است که می‌شود با کسانی که مثلاً از طریق تماس جنسی نامشروع ایدز گرفته‌اند، درست رفتار نکرد.

چه کسی گفته آنها که از طریق اعمال غیراخلاقی ایدز گرفته‌اند، به دلیل چیزی که ریشه در گذشته آنها دارد، مستحق نگاه‌های سنگین، ملامت‌گرانه و قضاوت‌گرایانه ما هستند؟ کجای دین و اخلاق می‌توان گزاره‌ای مبنی بر درستی طرد اینگونه افراد یافت؟

به گواه قرائن، تالمات روحی ناشی از طردشدگی اجتماعی، گاهی گوی سبقت را از آسیب‌های جسمانی ایدز، می‌رباید و زودتر مبتلایان به این بیماری را از پا می‌اندازد. همه ایدزی‌ها، فارغ از گذشته‌ و شیوه ابتلاءشان، در حال حاضر یک بیمارند و نیازمند پذیرش و تکریم به عنوان یک انسان. تحمل عواقب و عوارض این بیماری شوم، به اندازه کافی دشوار هست، با قضاوت‌های آزاردهنده خود، آن را تحمل‌ناپذیرتر نکنیم.

منبع: وبلاگ شب کویر(عباس رضایی ثمرین)