عسگر گاریچی؛ اولین خاطره ناخوشایند تاریخی از تاکسی ایرانی

اشتباه نکنید موضوع عسگر گاریچی، به پرونده "تاکسی های تهران" بی ربط نیست، عسگر گاریچی در آستانه مشروطیت "کنترات چی ترابری میان تهران و قم" بود، او یک بنگاه منظم مسافربری داشت و امتیاز حمل مسافر میان تهران و قم را بدست آورده بود، عسگر گاریچی چیزی شبیه "خط دارها" یا "رئیس خط " تاکسی های امروز پایتخت بود و حتی می شود گفت او تقریبا رئیس کل تاکسی های برون شهری تهران بود.

"عسگر گاریچی" را شاید بتوان با اندکی تسامح، اولین خاطره ناخوشایند در تاریخ تاکسی رانی ایرانی نامید.

عسگر گاریچی ظالم بود و در تاریخ به این ظلم "شهره" شد، بدون اینکه شاه یا صدراعظم و وزیر باشد، ظلم و ظالم به رعیت کم نبود، اما تفاوت ظلم عسگرگاریچی این بود که او در یک "گلوگاه" و یک "بزنگاه" ظالمی می کرد، راه زیارت قم، جایی که مردم و علماء برای زیارت یا دیدن اقوام و خویشان "مجبور" بودند از این راه بگذرند و سبیل عسگر گاریچی را چرب کنند و ظلمش را به جان بخرند، این چیزی بود که خون مردم را به جوش آورده بود، ظلم عسگر گاریچی در این مقطع زمانی، چنان عینی و ملموس بود که درخواست برداشتن او از راه قم تبدیل به یک خواست ملی شد.

حالا بعد از گذشت بیش از صد و پنج سال از ماجرای عسگر گاریچی، او می تواند اسطوره ای از رانندگان تاکسی های بی انصاف باشد که وقتی جبر و نیاز مردم برای حمل و نقل را می بینند، ظلم و گرده سواری رعیت برایشان تفریح می شود، ظلم ظلم است، حتی اگر کم باشد، بدنامی می آورد، چه شاه و صدراعظم مرتکب شود چه عسگر گاریچی!

جام جم