خرس قهوه‌ای در زمستان سست و بدون انرژی است

خرس قهوه‌ای بزرگترین گوشتخوار ایران است که در مناطق مختلف ایران، رنگ پوشش بدن از قهوه‌ای تیره تا زرد بور متفاوت است؛ همچنین در مناطق غرب ایران، رنگ اکثر خرس‌ها روشن‌تر از مناطق شمالی است و بچه‌ها عموما قهوه‌ای تیره هستند.

خرس‌های قهوه‌ای از خراسان شمالی تا آذربایجان در مناطق جنگلی خزر، ارسباران و از آذربایجان تا لرستان، خوزستان، فارس، زاگرس و علفزار‌های مرتفع کوهستانی نزدیک جنگل و دره‌های پائین دست جنگل مشاهده نمی‌شود.

خرس‌ها همه چیز خوار هستند و رژیم غذایی آن‌ها بستگی به منابع غذایی در دسترس دارد، در ابتدای بهار و بعد از خواب زمستانی جیره غذایی بیشتر شامل مواد گیاهی مانند میوه ها، ریشه، دانه، جوانه است و از اوایل تابستان تا اواسط پاییز و قبل از خواب زمستانی، جیره غذایی کم شده و مقدار پروتئین‌های جانوری مثل حشرات، مهره داران، نوزاد پستانداران، ماهی و لاشه جانوران افزایش می‌یابد.

آن‌ها ممکن است به مدت بیش از هفت ماه در لانه یا غار، بدون غذا خوابیده باشند. در این حالت بدون انرژی؛ و سست می‌شوند و بعد از بیدار شدن به‌طور وحشتناکی غذا می‌خورند تاانرژی از دست رفته را بازیابند.

خرس قهوه‌ای در حالت عادی در شب فعالیت می‌کند. در تابستان بیش از ۱۸۰ کیلوگرم چربی ذخیره می‌کند که او را قادر می‌سازد در طول زمستان که خیلی سست می‌شود مقاومت کند. با این حال آن‌ها زمستان‌خواب نیستند و به آسانی بیدار می‌شوند. هم نر و هم ماده این حیوان در زمستان در غار یا لانه به سر می‌برند.

خرس سیاه آسیایی

جثه خرس سیاه آسیایی کوچک‌تر از خرس قهوه‌ای است، گوش‌ها به نسبت بزرگ و مو‌ها بلند و به رنگ سیاه هستند، در وسط سینه لکه سفیدی وجود دارد، خرس‌های سیاه در مناطق کوهستانی و جنگلی جنوب کرمان، هرمزگان، سیستان و بلوچستان زندگی و معمولا از مواد گیاهی مانند جوانه‌ها و میوه‌ها مانند خرما تغذیه می‌کنند در حالی که پروتئین‌های جانوری مانند حشرات، ماهی و لاشه جانوران هم در صورت دردسترس بودن، بخشی از غذای آن‌ها را تشکیل می‌دهند.

کاهش چشمگیر بارندگی‌ها از سال ۱۳۷۶ به بعد، در حالی که تصور می‌شود بایستی شرایط زیست جانوران را بحرانی‌تر کند، در برخی مناطق به احیای زیستگاه‌های خرس سیاه کمک کرده‌است. مناطق کوهستانی به دلیل عدم توانایی جذب آب فراوان در سفره‌های زیر زمینی خود، در برابر خشکسالی بسیار آسیب پذیرتر نشان داده و اکثر چاه‌ها خشک شده و بسیاری باغ‌ها از بین رفته‌اند.

این امر باعث تسریع در مهاجرت روستاییان شده‌است به گونه‌ای که بیش از ۹۰ درصد ساکنان این مناطق دور افتاده، در ۱۰ سال اخیر به روستا‌های دیگر و شهر‌ها مهاجرت کرده‌اند. راه‌های روستایی متروکه شده و درخت‌های خرما که دارای سازگاری بیشتری در برابر بی آبی هستند باقی‌مانده‌اند.