قبیله عجیبی که خود را زیباترین مردمان می‌دانند! + تصاویر

خورشید عظیمی به رنگ سرخ درخشان را پشت خط افق تصور کنید. هوا بسیار گرم است و شما بعد از یک پیاده روی طولانی در بیابان آماده‌ی خوابیدن می‌شوید. عضلات تان خسته اند، اما شما لبخند به لب دارید، چون فردا قرار است زیباترین مردان روی کره زمین برایتان آواز بخوانند، فقط برای شما، آن هم تمام روز. مردم فولانی، پرجمعیت‌ترین قوم کوچ نشین دنیا اینگونه زندگی می‌کنند و نمایندگان یکی از زیرگروه‌های این قوم خود را زیباترین مردمان دنیا می‌دانند.

در ادامه تصاویری تماشایی از این مردم این قوم خواهیم داد و با آن‌ها و زندگی منحصر به فردشان بیشتر آشنا خواهیم شد.

یکی از زیرگروه‌های قوم فولانی (Fulani) در آفریقا به نام وودابه (Wodaabe) هر ساله جشنواره‌ای به نام Guérewol برگزار می‌کنند. این جشنواره به قدری رنگ وارنگ و عجیب و غریب است که گردشگران از سرتاسر دنیا به تماشای آن می‌روند. این جشنواره در واقع یک مسابقه‌ی زیبایی است که میان مردان این قبیله برگزار می‌شود. در این جشنواره مردان جوان لباس‌های رنگارنگ به تن می‌کنند و زیورآلاتی که می‌خواهند به همراه آن‌ها بیندازند را با وسواس زیادی انتخاب می‌کنند. یک پر زیبا هم در انتها روی سربند خود می‌گذارند.

مردان جوان در طول جشنواره برای تحت تأثیر قرار دادن دختران قبیله آواز می‌خوانند. آن‌هایی که استاندارد‌های زیبایی قبیله‌ی خود را داشته باشند (یعنی قد بلند با دندان‌ها و چشمانی سفید) شانس بیشتری برای جلب توجه دارند. به همین دلیل مرد‌ها باید مرتباً چشمان خود را بچرخانند و دندان هایشان را نشان دهند.

استقامت و بنیه‌ی جسمی هم مهم است، به همین خاطر مردان باید ساعت‌ها در هوای گرم حرکات موزون انجام دهند تا توجه زنان قبیله را جلب کنند.

به لطف همین جشنواره قبیله فولانی خود را زیباترین مردمان دنیا می‌دانند. مردم قوم وودابه به حلول روح مرده در بدن یک موجود زنده‌ی دیگر اعتقاد دارند و زیبایی را می‌پرستند. پیش از برگزاری جشنواره، مردان قبیله ساعت‌های زیادی را صرف آماده کردن خود می‌کنند و همه‌ی سعی خود را می‌کنند تا بی عیب و نقص باشند. به همین دلیل وودابه را خودپسندترین قوم دنیا می‌دانند.

پوشش سنتی مردم فولانی طبق استاندارد‌های پذیرفته شده‌ی دنیا نییست. نوع پوشش آن‌ها به منطقه‌ای بستگی دارد که اهل آن هستند. مثلاً مردم قوم وودابه که در کشور‌های نیجر و کامرون زندگی می‌کنند، ردا‌های بلند بسیار رنگارنگ و چشمگیری به تن می‌کنند که یا گلدوزی شده اند یا تزئینات زیادی دارند.

دامپروری شغل اصلی مردمان کوچ نشین فولانی است. معمولاً مردان از گله‌ها مراقبت و در زمین کار می‌کنند. وظیفه‌ی زنان رسیدگی به امور خانه است.

دام نقش مهمی در زندگی این مردم دارد. مثلاً در مراسم عروسی، پدر عروس مسئولیت نگهداری از یکی از دام هایش را به نشانه‌ی قانونی کردن ازدواج به داماد خود واگذار می‌کند. بعد از آن مراسم دیگری به نام کابال (Kabbal) در غیاب عروس و داماد برگزار می‌شود.

بر بعضی موارد حتی خانواده‌ها قبل از به دنیا آمدن فرزندشان توافق می‌کنند که در آینده با یکدیگر وصلت کنند. وقتی فرزندان به دنیا آمدند خانواده‌ها آن دو را به نام یکدیگر اعلام می‌کنند، اما در واقع بعد از رسیدن به بلوغ با یکدیگر ازدواج می‌کنند.

مردان اجازه دارند ۴ زن داشته باشند. در قبیله فولانی خانواده معمولاً از یک مرد، همسران و فرزندانش تشکیل می‌شود. آن‌ها به خوبی با یکدیگر کنار می‌آیند. در عکس زیر هم می‌توانید همسران و کودکان یک مرد را ببینید. آن‌ها خانواده‌ی ثروتمندی هستند، چون صد‌ها گاو دارند و ثروت شان تقریباً معادل ۵/۰ میلیون دلار است.

در قوم وودابه، عروس‌ها باید به همراه خود گاو به خانه‌ی شوهر ببرند. هر چه تعداد گاو‌ها بیشتر باشد بهتر است. این گاو‌ها نه تنها جهیزیه‌ی عروس بلکه تضمینی هستند که اگر روزی زندگی مشترکش به مشکل برخورد و او تصمیم به ترک همسرش گرفت بتواند به زندگی خود ادامه دهند. در حقیقت، حیوانات مثل یک اهرم فشار عمل می‌کنند، چون شیر خانواده را تأمین می‌کنند یا می‌توان آن‌ها را فروخت و با چیز دیگری معاوضه کرد.

مردم فولانی معتقدند همه‌ی زوج‌ها باید تعداد زیادی بچه داشته باشند. آن‌ها در سن پایین ازدواج می‌کنند و از هیچ روش ضد بارداری‌ای استفاده نمی‌کنند.

در فرهنگ مردم وودابه، پدر و مادر‌ها اجازه ندارند با دو فرزند اول خود مستقیم صحبت کنند و اغلب پدربزرگ و مادربزرگ شان از آن‌ها مراقبت می‌کنند. زن و شوهر‌ها در روز روشن نمی‌توانند دست یکدیگر را بگیرند یا درباره‌ی مسائل شخصی با یکدیگر صحبت کنند.

نگهداری از فرزندان وظیفه‌ی زنان است. پدر‌ها معمولاً این کار‌ها را انجام نمی‌دهند. دختر‌ها وقتی بزرگ می‌شوند، در نگهداری از خواهر و برادر‌های کوچک‌تر خود به مادرشان کمک می‌کنند. یکی از بازی‌های رایج میان دختران این است که عروسک خود را روی پشت شان حمل می‌کنند. وقتی کمی بزرگ‌تر که شدند، عروسک‌ها جایشان را به خواهر و برادر‌های کوچک‌تر می‌دهد.

مردم این قوم با بچه‌های کوچک بسیار باملاحظه رفتار می‌کنند، به همین دلیل بچه‌ها به ندرت حرف شنوی دارند. بزرگ تر‌ها سعی می‌کنند نوزادان شان را در برابر مسائل عاطفی حفظ کنند. به علاوه، این زنان هستند که نقش معلم را برای بچه‌ها ایفا می‌کنند. مردم این قوم اعتقاد دارند که زنان صبورتر از مردان بوده و همیشه مشتاق درک و ابراز محبت هستند.

به دختران از سن کم یاد می‌دهند که زیبا باشند. گوش‌های دختران را برای انداختن تا ۲ یا ۳ سالگی سوراخ می‌کنند. دختران معمولاً ۶ سوراخ در گوش راست و ۶ سوراخ هم در گوش چپ دارند. دختر‌ها را تقریباً به محض اینکه شروع به راه رفتن کردند، در میان حلقه‌ای از زنان قرار می‌دهند که به آن‌ها بازی یاد می‌دهند و تلاش هایشان را دائماً تحسین می‌کنند.

ورود به دنیای بزرگسالی به تدریج رخ می‌دهد. به دختران از حدوداً سن ۵ سالگی اصول اخلاقی را یاد می‌دهند. به آن‌ها می‌گویند که یک زن نباید مستقیم به چشمان داماد خود نگاه کند، باید به افراد مسن احترام بگذارد و نباید کلمه‌ای درباره‌ی پدر و مادر همسر آینده اش به زبان آورد.

منبع: روزیاتو