.svg)
نگرانی برای وضعیت کشتی غرق شده جنگ جهانی دوم پس از انفجار بیروت! (+تصاویر)
پارسینه: متخصصين هشدار مي دهند كه تلاش براي مداخله در وضعيت آن مي تواند به انفجاري بزرگ همانند آنچه كه اخيرا بيروت را درگير خود ساخت، منتهي شود.
اس اس ریچارد مونتگومری کشتی آمریکایی در سال ۱۹۴۴ در حالی غرق شد که حجم بالایی از مهمات را به همراه خود جا به جا می‌کرد. این کشتی هنوز هم بیش از ۱۰۰۰ تن مهمات را در خود جای داده است که در صورت انفجار آنها، باید انتظار حادثه‌ای مشابه بیروت را داشت و خرابی فراوانی به بار خواهد آمد.
در واقع محموله انفجاری مذکور به اندازه‌ای حساس است که حتی یک عملیات کوچک به منظور ایمن سازی کشتی هم می‌تواند منجر به مخاطرات جدی شود!
در واقع محموله انفجاری مذکور به اندازه‌ای حساس است که حتی یک عملیات کوچک به منظور ایمن سازی کشتی هم می‌تواند منجر به مخاطرات جدی شود!
در اوت سال ۱۹۴۴، این کشتی که مسئول حمل و نقل و تدارکات به سمت اروپا بود به صورت اتفاقی و پس از پیاده‌سازی در نرماندی (اولین عملیات در جبهه نرماندی در جنگ جهانی دوم) در دهانه رودخانه تیمز جنوب انگلستان غرق شد. با توجه به وزن مهمات منفجر شونده این کشتی متعلق به جنگ جهانی دوم، مقامات در تلاش هستند تا روشی مناسب برای ایمن سازی آن انتخاب کنند.
اس اس ریچارد مونتگومری یکی از ۲۷۱۱ کشتی لیبرتی (یک کلاس مخصوص از کشتی‌های باربری آمریکایی) بود که طی جنگ جهانی دوم در کارخانه‌های کشتی سازی آمریکایی ساخته شد. از آن جایی که ساخت و ساز کشتی‌های لیبرتی آسان بود و می‌توانستند بیش از ۱۰۰۰۰ تن محموله را انتقال دهند، به سرعت تبدیل به بخش مهمی از ستون فقرات جنگ علیه نیرو‌های محور شدند.
پیش از وقوع حادثه غرق شدن، اس اس ریچارد مونتگومری در انتظار کاروانی بود که به سمت فرانسه حرکت می‌کرد و به همین دلیل در دهانه رودخانه تیمز موضع گرفته بود. این کشتی با ۶۰۰۰ تن تجهیزات و مهمات در انتظار ارتش آمریکا در فرانسه بود به طور ناگهانی محاصره شد. با وجود آن که متصدی بارگیری پیش از فرو رفتن کشتی به داخل آب موفق به خارج سازی ۴۵۰۰ تن محموله از آن شد، اما همچنان ۱۵۰۰ تن دیگر باقی ماند.
کشتی مورد نظر طی ۷۶ سال گذشته تقریبا به صورت دست نخورده وضعیت خود را حفظ کرده است. هرچند که این ایستایی توسط منابع مختلف پایدار تلقی شده است، اما متخصصین هشدار می‌دهند که تلاش برای مداخله در وضعیت آن می‌تواند به انفجاری بزرگ همانند آنچه که اخیرا بیروت را درگیر خود ساخت منتهی شود.
اس اس ریچارد مونتگومری یکی از ۲۷۱۱ کشتی لیبرتی (یک کلاس مخصوص از کشتی‌های باربری آمریکایی) بود که طی جنگ جهانی دوم در کارخانه‌های کشتی سازی آمریکایی ساخته شد. از آن جایی که ساخت و ساز کشتی‌های لیبرتی آسان بود و می‌توانستند بیش از ۱۰۰۰۰ تن محموله را انتقال دهند، به سرعت تبدیل به بخش مهمی از ستون فقرات جنگ علیه نیرو‌های محور شدند.
پیش از وقوع حادثه غرق شدن، اس اس ریچارد مونتگومری در انتظار کاروانی بود که به سمت فرانسه حرکت می‌کرد و به همین دلیل در دهانه رودخانه تیمز موضع گرفته بود. این کشتی با ۶۰۰۰ تن تجهیزات و مهمات در انتظار ارتش آمریکا در فرانسه بود به طور ناگهانی محاصره شد. با وجود آن که متصدی بارگیری پیش از فرو رفتن کشتی به داخل آب موفق به خارج سازی ۴۵۰۰ تن محموله از آن شد، اما همچنان ۱۵۰۰ تن دیگر باقی ماند.
کشتی مورد نظر طی ۷۶ سال گذشته تقریبا به صورت دست نخورده وضعیت خود را حفظ کرده است. هرچند که این ایستایی توسط منابع مختلف پایدار تلقی شده است، اما متخصصین هشدار می‌دهند که تلاش برای مداخله در وضعیت آن می‌تواند به انفجاری بزرگ همانند آنچه که اخیرا بیروت را درگیر خود ساخت منتهی شود.
دکل انفجاری!
به نظر می‌رسد که قرار گیری دکل کشتی بالاتر از سطح آب به مرور فرسایش مجموعه را افزایش دهد و با جزئی‌ترین فشار خارجی مهمات را تبدیل به یک بمب ساعتی بزرگ کند. در نتیجه، تلاش برای کوتاه کردن دکل و تخفیف فشار کلی راه به جایی نخواهد برد.
طبق گزارشی از شرکت رسانه‌ای و مجله آمریکایی فوربز با وجود آن که اس اس ریچارد مونتگومری بیش از ۱.۶ کیلومتر از ساحل فاصله دارد، در صورت انفجار یک "مینی سونامی" با ۱.۲ تا ۴.۸ متر ارتفاع ایجاد خواهد شد که تا کیلومتر‌ها آنطرف‌تر آثار تخریبی خواهد داشت.
به نظر می‌رسد که قرار گیری دکل کشتی بالاتر از سطح آب به مرور فرسایش مجموعه را افزایش دهد و با جزئی‌ترین فشار خارجی مهمات را تبدیل به یک بمب ساعتی بزرگ کند. در نتیجه، تلاش برای کوتاه کردن دکل و تخفیف فشار کلی راه به جایی نخواهد برد.
طبق گزارشی از شرکت رسانه‌ای و مجله آمریکایی فوربز با وجود آن که اس اس ریچارد مونتگومری بیش از ۱.۶ کیلومتر از ساحل فاصله دارد، در صورت انفجار یک "مینی سونامی" با ۱.۲ تا ۴.۸ متر ارتفاع ایجاد خواهد شد که تا کیلومتر‌ها آنطرف‌تر آثار تخریبی خواهد داشت.
منبع:
عصر ایران
ارسال نظر