.svg)
ساماندهی امامزاده عبدالله این‌بار با آتش‌سوزی علف‌های هرز!
پارسینه: نشانه‌ها زیادند، از دوده‌های آتشِ خاموش‌شده کنار مقبره‌های خانوادگی گرفته تا سنگ قبر‌هایی که رد سیاهی آتش نه تنها بر تن‌شان باقی مانده، بلکه سنگِ قبر‌های شکسته را هم روسیاه کرده‌اند.
به نظر می‌رسد داستانِ امامزاده عبدالله شهرری فقط به ساماندهی قبر‌های قدیمی این امامزاده ختم نشده است؛ وقتی قبر‌های تاریخی امامزاده را زیر و رو کردند تا نکند پای مردمی که برای زیارت اهل قبور می‌آیند به لبه سنگ قبر‌ها گیر کند، تصمیم گرفتند قبرستان امامزاده را هم ساماندهی کنند، و کارشان را از پشتِ بنای امامزاده آغاز کردند تا به مرور به قبر‌ها و قطعات پایین‌تر برسند.
در این قبرستان سنگ قبر‌های تاریخی و قطعاتی هستند که بعضا می‌توان قدمت‌شان را به صد سال پیش هم نسبت داد، با نشانه‌ها و طرح‌هایی که از سال‌ها قبل رویِ‌شان نقش بسته‌اند، اما دیگر برای هیچ‌کس اهمیت ندارند.
این امامزاده را یکی از گورستان‌های معروف تهران می‌دانند که مدفون‌شدگان در آن"کم" نیستند؛ "عبدالحسین تیمورتاش"، "وحید دستگردی"، "صولت‌الدوله قشقایی"، "یدالله سحابی"، "شیخ خزعل" یا "مهدی شریعت رضوی" و حتی "توران میرهادی". آرامگاه‌های خانوادگی در محوطه این گورستان - امامزاده هم خود داستان دیگری از سال‌ها بی‌توجهی تا امروز دارد و هر سال و بعد از پایان هر برف و بوران می‌توان از وضعیتِ آن‌ها قصه ناتمامی نوشت. هربار چند آرامگاه خانوادگیِ چندصدساله با خاک هم‌آغوش می‌شوند و هیچ چشمی آن‌ها را نمی‌بیند!
حالا و بعد از طرح‌هایی که تا امروز تاریخ و نشانه‌های بخش زیادی از امامزاده عبدالله را از روی زمین پاک کرده‌اند، به نظر می‌رسد بخش دوم ساماندهی این قبرستان قدیمی با آتش زدنِ علف‌های هرز روی سنگ قبر‌های قدیمی در حال اجرایی شدن است.
آتش نه تنها زمین را سیاه و سنگ قبر‌های قدیمی را بر اثر حرارت زیاد به شدت دچار آسیب می‌کند، بلکه بخشی از درختانِ قدیمی محوطه را نیز به خاکستر تبدیل می‌کند.
هر چند برخی از متولیان و مهمانان گاه و بیگاهِ این امامزاده تاریخی آتش زدن علف‌های هرز را داستانِ تکراری و همیشگی این قبرستان می‌دانند، اما به نظر می‌رسد این اتفاق به یکی از برنامه‌های اولویت‌دار در این محوطه تاریخی تبدیل شده که به مرور می‌تواند بهانه‌ای برای صاف کردنِ کاملِ سنگ قبر‌های این قبرستان به متولیان آن بدهد.
در این قبرستان سنگ قبر‌های تاریخی و قطعاتی هستند که بعضا می‌توان قدمت‌شان را به صد سال پیش هم نسبت داد، با نشانه‌ها و طرح‌هایی که از سال‌ها قبل رویِ‌شان نقش بسته‌اند، اما دیگر برای هیچ‌کس اهمیت ندارند.
این امامزاده را یکی از گورستان‌های معروف تهران می‌دانند که مدفون‌شدگان در آن"کم" نیستند؛ "عبدالحسین تیمورتاش"، "وحید دستگردی"، "صولت‌الدوله قشقایی"، "یدالله سحابی"، "شیخ خزعل" یا "مهدی شریعت رضوی" و حتی "توران میرهادی". آرامگاه‌های خانوادگی در محوطه این گورستان - امامزاده هم خود داستان دیگری از سال‌ها بی‌توجهی تا امروز دارد و هر سال و بعد از پایان هر برف و بوران می‌توان از وضعیتِ آن‌ها قصه ناتمامی نوشت. هربار چند آرامگاه خانوادگیِ چندصدساله با خاک هم‌آغوش می‌شوند و هیچ چشمی آن‌ها را نمی‌بیند!
حالا و بعد از طرح‌هایی که تا امروز تاریخ و نشانه‌های بخش زیادی از امامزاده عبدالله را از روی زمین پاک کرده‌اند، به نظر می‌رسد بخش دوم ساماندهی این قبرستان قدیمی با آتش زدنِ علف‌های هرز روی سنگ قبر‌های قدیمی در حال اجرایی شدن است.
آتش نه تنها زمین را سیاه و سنگ قبر‌های قدیمی را بر اثر حرارت زیاد به شدت دچار آسیب می‌کند، بلکه بخشی از درختانِ قدیمی محوطه را نیز به خاکستر تبدیل می‌کند.
هر چند برخی از متولیان و مهمانان گاه و بیگاهِ این امامزاده تاریخی آتش زدن علف‌های هرز را داستانِ تکراری و همیشگی این قبرستان می‌دانند، اما به نظر می‌رسد این اتفاق به یکی از برنامه‌های اولویت‌دار در این محوطه تاریخی تبدیل شده که به مرور می‌تواند بهانه‌ای برای صاف کردنِ کاملِ سنگ قبر‌های این قبرستان به متولیان آن بدهد.
منبع:
خبرگزاری ایسنا
ارسال نظر