کف‌پوش‌های ژاپنی که صدای آواز بلبل داشتند

همه ما می‌دانیم که سر و صدایی که از کف خانه و کفپوش در هنگام راه رفتن بلند شود، بسیار آزار دهنده است؛ و اگر در گوگل هم جستجو کنید راهکار‌هایی برای حل این مشکل وجود دارد. بیشتر این راه‌حل‌ها درباره این است که برای کاهش سر و صدا یک ساز و کاری را کف خانه‌تان درست کنید و به شرکت‌ها برای فائق آمدن به این مشکل اعتماد نمایید.

اما در جوامع باستانی ژاپن، به خصوص در میان خانواده‌های سلطنتی، این کف‌پوش‌های پر سر و صدا نه تنها اذیت‌کننده نبودند بلکه بسیار مطلوب بودند و یک جور دزدگیر به حساب می‌آمدند و اگر دزد و یا غریبه‌ای وارد خانه می‌شد او را افشا می‌کردند. بعضی از کاخ‌ها و قلعه‌هایی که در دوران ادو ساخته شده بود، طوری بودند که وقت راه‌رفتن صدای زیادی از آن‌ها برمی‌خواست.

به این مدل کف‌ها Uguisu_Bari گفته می‌شد، Uguisu اصطلاحی بود که به پرنده بلبل ژاپنی _پرنده خیلی خجالتی که در بین شاخه‌های درختان پنهان می‌شود_اشاره می‌کرد. اما در فصل بهار صدای جفت‌گیری متمایز او در همه جای ژاپن به گوش می‌رسید. کف‌های طراحی شده در دوران ادو، صدایی شبیه صدای بلبل ژاپنی را درست می‌کرد به همین دلیل به آن‌ها «کف‌های زمین بلبل» گفته می‌شد.

کف‌پوش‌های بلبل در دوران ادو که از اوایل قرن هفدهم تا نیمه قرن نوزدهم امتداد داشت، رواج یافت. وقتی ژاپن زیر سلطه حکومت توکوگاوا بود، دوران ادو به صلح و امنیت و با کاهش جنگ‌ها روبرو شد، با این حال بزرگان فئودال تحت رعایت دودمان، به علاوه دشمنان داخلی هم همواره منبع تهدید بودند.

وقتی توکوگاوا ایاسو، مؤسس حکومت توکوگاوا دستور ساخت قلعه نیگو در کیوتو را داد و آن را به مقر خود تبدیل کرد، به یکی از نجاران دستور داد تا کف راهرو‌ها و دالان‌ها و سطوح را به سبک بلبل بسازد تا نفوذ احتمالی هر قاتلی را افشا کند و به نگهبانان درباره خطر احتمالی هشدار بدهد.

در حالی که تخته چوب‌های خشک در اثر فشار به طور طبیعی صدا می‌دهند، اما در کفپوش‌های بلبلی یک گیره‌ی فلزی اضافه بر روی چوب نگهدارنده قرار می‌گرفت. هر کدام از گیره‌ها دو سوراخ داشتند که میخ‌های آهنی در آن‌ها جای می‌گرفت. وقتی کسی بر روی این تخته‌های چوبی راه می‌رفت گیره، بالا و پایین می‌رفت و باعث می‌شد که میخ‌ها به گیره ساییده شوند و صدای جیغ مانندی تولید کنند.

و از آنجا که حرکت در این کف‌ها بدون صدا غیرممکن بود نگهبانان قلعه و خدمه در آن ریتم خاصی ایجاد کردند که هنگام راه رفتن از آن استفاده می‌کردند به گونه‌ای که سایر نگهبانان می‌دانستند که او یکی از آن‌ها است و اگر صدای ناآشنایی صادر می‌شد، می‌دانستند که میهمان ناخوانده‌ای وجود دارد و زمان آن فرا رسیده است که زنگ خطر را به صدا در آورند. قلعه نایو در کیوتو و معبد شیون_این که خانواده توکوگوا در آن زندگی می‌کردند بهترین مکان برای دیدن و امتحان کردن کف‌های بلبل هستند.