بوزون هیگز: ذره کوچک با پیامدهای بزرگ

در سال 1964، هنگامی که گروه بیتل ها سرگرم تسخیر جهان بودند، یک فیزیکدان جوان بریتانیایی به نام پیتر هیگز سرگرم تلاش بود تا توضیح دهد که ذرات بنیادی در عالم چگونه مقادیر مختلف جرمی را به دست می آوردند که به واسطه آن می توانند با اثر متقابل بر یکدیگر اتم ها را که ذرات سازنده همه چیزها در اطراف ماست، تشکیل دهند.

نظریه هیگز این بود که فضا خالی نیست و همچنانکه ذرات بنیادی در فضا حرکت می کنند، برخی ذرات با سرعت و آسانی بیشتر و برخی کندتر و با سختی بیشتر در حرکت اند. تقلا برای گذر از این میدان به عقیده هیگز باعث جرم بیشتر ذرات کندتر می شد.

در دهه هایی که از آن دوران می گذرد، نظریه هیگز به یکی از ارکان فیزیک نوین تبدیل شده است. با این همه، تاکنون هیچ شواهد فیزیکی دال بر وجود داشتن این میدان ارائه نشده بود.

سِرن - سازمان تحقیقات هسته ای اروپا - یک مرکز پژوهشی چند ملیتی در ژنو است که از دستگاه عظیم شتاب دهنده ذره خود به نام برخورددهنده هادرونی بزرگ برای کوباندن پروتون ها به هم (عکس بالا) استفاده کرده است تا بلکه یکی از ذرات میدان هیگز را جدا کند. این ذره فرضی را بوزون هیگز نامدیدند: بوزون ها ذراتی هستند که از خود نیرو عبور می دهند. نام خود بوزون به افتخار همکار هندی آلبرت انیشتن، ساتیدرا نات بوز گذاشته شده است.

در 4 ژوئیه، دو گروه که از برخورددهنده هادرونی بزرگ داده جمع آوری می کردند اعلام کردند که موفق به شناسایی ذره ای با مشخصات "هیگز گونه" شده اند.

استیون چو، وزیر انرژی ایالات متحده، گفت: "اعلامیه امروز نشان دهنده فواید سرمایه گذاری پیوسته دولت های سراسر جهان در علوم پایه است. دانشمندان بیش از دو دهه است که در جستجوی ذره هیگز هستند؛ این نتایج به تأیید الگوی استاندارد دانشمندان برای توضیح ماهیت ماده کمک می کند."