.svg)
ابداع نوعی انسولین با عملکرد فوق‌العاده سریع
پارسینه: پژوهشگران "دانشگاه استنفورد" در بررسی جدید خود، نوعی انسولین ارائه داده‌اند که عملکردی فوق‌العاده سریع دارد.
گروهی از پژوهشگران، نوع فوق‌العاده سریعی از انسولین را ابداع کرده‌اند که می‌تواند چهار برابر سریع‌تر از گزینه‌های تجاری کنونی عمل کند. این داروی جدید تاکنون تنها روی حیوانات آزمایش شده، اما پژوهشگران امیدوارند که بتوانند در آینده، آزمایش آن را روی انسان نیز آغاز کنند.
"اریک اپل" (Eric Appel)، پژوهشگر "دانشگاه استنفورد" (Stanford University) و از نویسندگان این پروژه گفت: دیگران اغلب بر عوامل درمانی موجود در فرمول‌بندی دارو تمرکز می‌کنند، اما ما با تمرکز بر مواد افزودنی غیرفعال می‌توانیم پیشرفت‌های بزرگی در کارآیی کلی دارو به دست آوریم. مولکول‌های انسولین، گزینه خوبی هستند؛ در نتیجه ما تصمیم گرفتیم تا فرمولی را با استفاده از آن‌ها ابداع کنیم که می‌توان آن را در یک ویال قرار داد تا مشکل پایداری دارو را حل کند.
بیشتر انواع تجاری انسولین، از مولکولی در چندین شکل تشکیل شده‌اند. یک مولکول انسولین در شکل فعال خود، به عنوان یک "مونومر" (Monomer) شناخته می‌شود، اما این شکل فعال، به خصوص هنگامی که در ویال دارو نگه داشته می‌شود، ثبات چندانی ندارد.
یک شکل پایدارتر انسولین، "hexamer" نام دارد که از شش مولکول به هم پیوسته انسولین تشکیل شده است. انسولین در شکل hexamer، عملکرد کندی دارد و بدن باید آن را به مونومر‌ها تجزیه کند.
پژوهشگران دانشگاه استنفورد تصمیم گرفتند تا راهی پیدا کنند که به ذخیره کارآمد انسولین مونومر در ویال‌ها بپردازند، به طوری که به سرعت تجزیه نشود. آن‌ها در این پژوهش، صد‌ها مواد افزودنی متفاوت پلیمر را بررسی کردند و نهایتا یکی از آن‌ها را یافتند که می‌تواند انسولین منومر را ثابت نگه دارد.
نتایج آزمایش نشان داد که این فرمول می‌تواند پایداری خود را تا ۲۴ ساعت حفظ کند؛ در حالی که انسولین تجاری طی این آزمایش، در کمتر از ۱۰ ساعت تجزیه شد. پژوهشگران نتیجه گرفتند که این فرمول جدید، ثابت است، اما باید به این سواخ پاسخ می‌دادند که آیا فرمول آن‌ها روی ارگانیسم‌ها هم کارآیی انسولین را دارد.
پژوهشگران در این آزمایش، از خوک‌های مبتلا به دیابت استفاده کردند تا اثر دارو را مورد بررسی قرار دهند. آن‌ها به واکنش‌های سریعی رسیدند و مشاهده کردند که انسولین طی پنج دقیقه، به ۹۰ درصد اوج فعالیت خود رسید.
فرضیه پژوهشگران این است که یافته‌های این پژوهش، در مورد انسان نیز صدق می‌کند و داروی ارائه شده، چهار برابر سریع‌تر از انسولین‌های کنونی عمل خواهد کرد.
این پژوهش، در مجله "Science Translational Medicine" به چاپ رسید.
"اریک اپل" (Eric Appel)، پژوهشگر "دانشگاه استنفورد" (Stanford University) و از نویسندگان این پروژه گفت: دیگران اغلب بر عوامل درمانی موجود در فرمول‌بندی دارو تمرکز می‌کنند، اما ما با تمرکز بر مواد افزودنی غیرفعال می‌توانیم پیشرفت‌های بزرگی در کارآیی کلی دارو به دست آوریم. مولکول‌های انسولین، گزینه خوبی هستند؛ در نتیجه ما تصمیم گرفتیم تا فرمولی را با استفاده از آن‌ها ابداع کنیم که می‌توان آن را در یک ویال قرار داد تا مشکل پایداری دارو را حل کند.
بیشتر انواع تجاری انسولین، از مولکولی در چندین شکل تشکیل شده‌اند. یک مولکول انسولین در شکل فعال خود، به عنوان یک "مونومر" (Monomer) شناخته می‌شود، اما این شکل فعال، به خصوص هنگامی که در ویال دارو نگه داشته می‌شود، ثبات چندانی ندارد.
یک شکل پایدارتر انسولین، "hexamer" نام دارد که از شش مولکول به هم پیوسته انسولین تشکیل شده است. انسولین در شکل hexamer، عملکرد کندی دارد و بدن باید آن را به مونومر‌ها تجزیه کند.
پژوهشگران دانشگاه استنفورد تصمیم گرفتند تا راهی پیدا کنند که به ذخیره کارآمد انسولین مونومر در ویال‌ها بپردازند، به طوری که به سرعت تجزیه نشود. آن‌ها در این پژوهش، صد‌ها مواد افزودنی متفاوت پلیمر را بررسی کردند و نهایتا یکی از آن‌ها را یافتند که می‌تواند انسولین منومر را ثابت نگه دارد.
نتایج آزمایش نشان داد که این فرمول می‌تواند پایداری خود را تا ۲۴ ساعت حفظ کند؛ در حالی که انسولین تجاری طی این آزمایش، در کمتر از ۱۰ ساعت تجزیه شد. پژوهشگران نتیجه گرفتند که این فرمول جدید، ثابت است، اما باید به این سواخ پاسخ می‌دادند که آیا فرمول آن‌ها روی ارگانیسم‌ها هم کارآیی انسولین را دارد.
پژوهشگران در این آزمایش، از خوک‌های مبتلا به دیابت استفاده کردند تا اثر دارو را مورد بررسی قرار دهند. آن‌ها به واکنش‌های سریعی رسیدند و مشاهده کردند که انسولین طی پنج دقیقه، به ۹۰ درصد اوج فعالیت خود رسید.
فرضیه پژوهشگران این است که یافته‌های این پژوهش، در مورد انسان نیز صدق می‌کند و داروی ارائه شده، چهار برابر سریع‌تر از انسولین‌های کنونی عمل خواهد کرد.
این پژوهش، در مجله "Science Translational Medicine" به چاپ رسید.
ارسال نظر