سن مناسب برای آموزش مسائل جنسی به کودکان

سن شروع تربیت جنسی کودکان سه سالگی است. از سه تا پنج سالگی والدین باید نام اعضای بدن کودک را به او آموزش دهند همچنین درباره اعضای خصوصی بدن، اینکه کسی حق ندارد به آن نقاط دست بزند و در خصوص رازداری نیز به او اطلاعات بدهند.

وقتی کودک سوال می‌پرسد باید سوال او را حتما با گشاده رویی پاسخ داد و بهتر است که ابتدا سوال کودک با سوال جواب داده شود تا در واقع میزان اطلاعات او یا منظورش از طرح سوال مشخص شود؛ به عنوان نمونه گفته شود که خودت درباره این مساله چه فکر می‌کنی.

والدین باید در دوران بلوغ در مورد بهداشت این دوران و احکام شرعی طهارت توضیحات لازم را به فرزندان خود ارائه بدهند که البته برای دختران و پسران متفاوت است تا از این طریق جوابگوی دغدغه‌های آنان باشند.

اگر به کودکان اطلاعات صحیح داده نشود آنان به دلیل کنجکاوی اطلاعات لازم را از منابع نادرست کسب می‌کنند، چون معمولا با گروه همسالان دغدغه‌ها و پرسش‌های خود را در میان می‌گذارند که دانسته‌های آن‌ها ناکافی و ناقص است و موجب شکل گیری باور‌های غلط در کودک می‌شود.

اگر کودک اشتباهی را مرتکب می‌شود یا شاهد انجام اشتباهی از سوی افراد دیگر است باید ضمن ارائه اطلاعات صحیح، ارزش‌های خانوادگی، آداب و رسوم و عرف به او آموزش داده شود تا باور‌ها و عقاید نادرست در او نهادینه نشود.

ایجاد فضای امن برای کودک در خانواده

اگر کودک بتواند سوالات خود را از پدر یا مادر بپرسد از بسیاری مشکلات پیشگیری می‌شود یا حتی اگر برای کودک اتفاقی رخ دهد در مراحل اولیه می‌توان از آسیب‌های جدی‌تر جلوگیری کرد.

اگر از ابتدای وقوع حادثه غیراخلاقی دبیرستان پسرانه در غرب تهران، یکی از قربانیان موضوع را با والدین خود در میان می‌گذاشت چه بسا تعداد قربانیان بیشتر نمی‌شد و از سوی دیگر، چون شدت آسیب دیدگی قربانی به طول زمان و تکرار آن مربوط است، روند درمان سریعتر انجام می‌گرفت.

متاسفانه بسیاری از والدین مقوله تربیت جنسی را به کودکان خود آموزش نمی‌دهند، چون چگونگی بیان این مساله را نمی‌دانند یا خجالت می‌کشند، اما تحقیقات نشان داده است که افرادی که دارای آگاهی هستند رفتار‌های پرخطر کمتری دارند، کمتر هم در معرض سوء استفاده و آسیب قرار می‌گیرند.

متجاوزان در ارتباط نزدیک با فرد قربانی قرار دارند

متجاوزان در ارتباط نزدیک با فرد قربانی قرار دارند و با ترفند‌ها و روش‌های مختلف به کودک نزدیک می‌شوند. فرد متجاوز با دادن هدیه، پول، ابراز علاقه و رفتار‌های محبت آمیز سعی در جلب اعتماد اولیه کودک می‌کند و در واقع یکباره کودک را مورد تعرض قرار نمی‌دهد.

بعد از آن ممکن است رفتار‌های مشکوک و پرخطر رخ دهد. در این مرحله کودک معمولا از والدین سوالاتی در مورد رازداری و اینکه آیا هر کس هر چیز بگوید باید انجام دهم یا اینکه آیا ممکن است افراد نزدیک (فامیل، دوست، مربی و ...) دچار اشتباه شوند و از این قبیل سوالات را مطرح می‌کند. والدین باید هوشیار باشند که سوالات کودکان بی دلیل نیست.

مرحله وقوع رفتار‌های پرخطر، با پرخاشگری کودک، تغییر خلق و خو و مقاومت در مورد رفتن به خانه یا محلی که فرد متجاوز قرار دارد، همراه می‌شود مثلا می‌گوید من خانه فلانی را دوست ندارم، ورزش نمی‌روم، سرویس مدرسه را دوست ندارم، مدرسه را دوست ندارم.

کبودی برخی از قسمت‌های بدن بچه، دیدن کابوس، مشکلات خواب کودک، شب اداری و جویدن ناخن علائمی است که به والدین کمک می‌کند تا پی ببرند اتفاقی در حال وقوع است که آن‌ها بی اطلاع هستند و باید به دنبال علت این رفتار‌ها برآیند.

متاسفانه امروز والدین گوش شنوا ندارند و با فرزندان خود ارتباط مناسب برقرار نمی‌کنند این در حالی است که برقراری ارتباط صحیح با کودکان و کمک به اجتماعی شدن فرزند کمک شایانی در کاهش این وقایع دارد، زیرا متجاوزان در بیشتر مواقع در کمین کودکان ترسو و منزوی هستند.

وظایف والدین در مرحله درمان

ارتباط دوستانه باعث می‌شود که اگر کودک مورد آزار قرار گرفت، در مراحل اولیه موضوع را ابراز کند. مساله مهم این است که پس از طرح آن والدین نباید عکس العمل شدیدی نشان دهند یا کودک را مقصر بدانند.

برخی والدین به کودک می‌گویند حتما گفتار، رفتار یا لباس نامناسب خودت باعث وقوع این مساله شده است و او را سرزنش می‌کنند در حالی که حمایت از فرزند در میزان آسیبی که به او می‌رسد موثر است.

والدین باید رفتار‌های محبت آمیز داشته باشند، فرزند خود را در آغوش بگیرند، او را مقصر ندانند و بیان کنند که از او حمایت می‌کنند و در مورد فرد متجاوز هم بگویند که او خاطی و بیمار است و مجازات خواهد شد تا به کودکان بیشتری آزار نرساند.

والدین حتما برای دریافت خدمات مشاوره روانشناختی کودک خود باید به سرعت اقدام کنند تا میزان آسیب‌ها و هیجانات را کاهش دهند. در این میان، والدین هم نیاز به مشاوره دارند، زیرا آن‌ها خود را مقصر می‌دانند که نتوانسته اند حقوق کودک خود را به درستی ادا و از او مراقبت کنند، بنابراین خانواده قربانی هم باید خشم‌های خود را در اتاق درمان تخلیه کند تا تبعات آن در چرخه بازتولید خشونت در جامعه بروز نکند.