آقای موسوی! محال است شما رئیس دولت دهم باشید

من نه طرفدار خاتمی ام نه مخالف میرحسین، اما به عنوان یک ناظر بیرونی ، به عنوان یکی از همین مردم، دلم می خواهد چند کلمه ای با آقای میرحسین صحبت کنم...

آقای مهندس موسوی! همه ما که سالهای آغاز جنگ را بیاد داریم، تصوریری زیبا از شما در خاطراتتمان حک شده، تصویر جوانی مومن که کشور تازه انقلاب کرده دستخوش تحریم ها را در جنگی تمام عیار که یک طرفش تقریبا همه قدرتهای عالم بودند و طرف دیگرش ایران انقلابی آن روز، طوری مدیریت کرد که کمترین مشکلات را پیدا کردیم.

حالا سالهای زیادی از آن زمان می گذرد و شما پیش از ورود به صحنه سیاسی امروز باید بعضی چیزها را بدانید، باید بدانید که نه این مردم، مردم سالهای آغازین جنگ هستند و نه شرایط همان است که بود و نه شما جوان مصمم و دارای ایدئولوژی اقتصادی چپ آن روزها.

مردم پس از جنگ، چیزهایی زیادی دیده اند که ماحصلش تغییر 180 درجه ای دیدگاههای آنها نسبت به آن دوران شده، اگر آن مردم حاضر بودند برای تهیه هرچیزی در صف های طولانی بایستند و با "قوت لایموت" کوپن های "اعلام شده" و "اعلام نشده" و "باطله" بسازند و در اوج محدودیت های معیشتی از گلوی خود و زن و بچه هایشان بزند و به جبهه ها کمک کنند، امروز در پرتو تغییرات عمیقی که در گردانندگان جامعه، نسبت به آن روز رخ داد، نسل امروز ، راحت طلب و زودرنج و کم تحمل و معترض هستند.

شرایط جامعه هم آن شرایط نیست، در آن سالها یادم می آید اگر کسی جرات می کرد و کلامی درباره "سرمایه و سرمایه داری" می گفت، قلم های انقلابی به جرم تلاش برای بازگرداندن فضای طاغوتی به کشور، بلایی به سرش می آوردند که برای همیشه واژه سرمایه از فرهنگ لغات خود پاک کند.

ماحصل افکار در شرایط آن روزها، دولتی کردن همه چیز بود، اما امروز می بینیم که نظام برای واگذاری همه نقش های اقتصادی خود، چقدر بی تابی می کند و چه امتیازاتی که حاضر است به سرمایه داران بدهد.

یادم هست یکی از برندگان جشنواره مطبوعات که در رشته خبر نفر اول شده بود، خبرش در مورد بیمه خودرویی بود که حق بیمه اش مثلا یک میلیون تومان شده بود، خبرنگاری که چنین افشاگری را کرده بود و چنین "مرفه بی دردی " را لو داده بود، در جشنواره مطبوعات به عنوان بهترین خبرنگار کشور جایزه گرفت، گزارش های خواندنی آن سالهای مطبوعات درباره دیده شدن معدودی خودروی آخرین مدل خارجی در خیابان های پایتخت بود و ...

آن روزها فقر و نداری افتخار بود و آنها که ثروتی داشتند، برای همراهی با چنین فضایی، پنهانش می کردند، اما امروز چه؟ شرایط امرور را همه می دانند و تفاوت فاحش اش با آن وضعیت، نیازی به بیان ندارد.

اما خود شما هم ، آقای میرحسین! خیلی تغییر کرده اید، شما که آن روزها دم از اقتصاد متمرکز می زدید، با رئیس جمهور وقت بر سر دیدگاههای اقتصادی اختلاف نظر داشتید، امروز در مصاحبه هایتان از ضرورت بیشتر بر اجرای اصل 44 (غیر دولتی کردن اقتصاد) می گویید.

امروز شما تا هفتادسالگی، فقط چند مرحله فاصله دارید و اقتضائات هفتاد سالگی همان الزامات دوره جوانی نیست، پس می بینید که نه مردم همان مردم بیست سال قبل هستند و نه شرایط همان است و نه حتی شما همان مهندس میرحسین آن سالها هستید که به اعتبار موفقیت آن سالهایتان، امید به موفقیت امروز را داشته باشید.

آقای موسوی!

دوری شما از صحنه هیا سیاسی در همه این سالها، هم چهره ای ناشناخته از شما برای جوانان(به عنوان بزرگترین گروه رای دهنگان) ساخته و هم مهارت های مدیریتی و سیاسی آن سالهای شما را در گذر زمان کمرنگ کرده است، اینها را گفتم تا شما را از خواب و خیالاتی که برخی از اطرافیان شما درباره محبوبیت تان نزد قاطبه مردم می سازند، بیدار کرده باشم.

چهره شما برای جوان رفاه طلب، معترض، زود رنج و خواهان بازشدن بازهم بیشتر فضای فرهنگی و اجتماعی کشور، چهره از مدافتاده پیرمردی است که فیلش یادهندوستان قدرت کرده است.

بیایید برای حفظ همان چهره ای که میانسال ها و مسن ها از شما به عنوان "مهندس میرحسین کارآمد و انقلابی" دارند، خودتان را از این ورطه دور نگه دارید، من به شما قولمی دهم با توجه به استدلال هایی که آوردم، محال است شما رئیس جمهور دهم ایران باشید.

صادق خندابی