غزلی از علامه طباطبائی بدون یک کلمه عربی
به گزارش پارسینه، مرحوم علامه سید محمدحسین طباطبائی این شعر را به صورت فارسی سره در سال ۱۳۳۰ هجری شمسی در دهکده «زان» و زیر درختان «ورس» سروده است.
گذر ز دانه و دام جهان و خویش مباز
که مرغ با پر آزاد میکند پرواز
به کوهپایه «زان» بامداد با یاران
که دور باد دل پاکشان ز سوز و گداز
چه گویمت که چه میگفت باد مشکفشان
که میگشود به گفتار خود هزاران راز
ز من نیوش و میاسا در این دو روز جهان
که پیش روی تو راهیست سخت دور و دراز
درختان کهنسال ورس بر سر کوه
که دیدهاند به دامان کوه، بس تک و تاز
بگوش هوش شنیدم که دوش می گفتند
که همچون ناله نی بودشان نوا و نواز
بسی دمیده در این جویبار سبزه نغز
بسی شکفته در این بوستان، شکوفه ناز
بسی چمیده در این کوهسار کبک دری
بسی رمیده بر آن آهوان مشک انداز
بسی گذشته از این شاهراه، راهروان
که بود باد بیابان نوردشان، دمساز
به خویش آی و تماشای پیشتازان کن
که هیچ ناید از این کاروان راه، آواز
نشان مهر که دیده است در سرای سپنج؟
جهان به کس ننماید دو روز چهره باز
همی برد پی امروز آنچه در دیروز
همی کند به سر انجام آنچه در آغاز
به ساز و سوز بهار و خزان شکیبا باش
به تنگنای جهان باش «ورس» را انباز
به هرزه راه مپیما و خویش خسته مساز
که پیش پای تو باشد بسی نشیب و فراز
روحش شاد
عالی بود ممنون
بسی لذت بدیم
روحش شاد. از پارسینه هم ممنون. منتها در بعضی ابیات، سهوهای وزنی رخ داده که حاصل اغلاط مطبعی است! لطفا اصلاح کنید:
بیت پنجم ـ "درخت های کهن سال"، صحیح است.
بیت ششم ـ " که همچو " صحیح است و نون، زائد بر وزن است.
سلام. خدا ایشان را بیامرزد.
البته نغز و تماشا عربی تبارند.