روش‌های مختلف کشتن و اعدام به سبک فراعنه

هنوز سؤالات فراوانی پیرامون زندگی باستانی فراعنه به ویژه درباره باور‌های آنان درباره زندگی و مرگ وجود دارد. آن‌ها روش‌های عجیبی برای اجرای حکم مرگ به کار می‌بردند که به قساوت و بی رحمی مشهور بودند. در این گزارش با برخی از روش‌های اعدام فراعنه آشنا خواهید شد.

۱. سوزاندن کودکان در بستری از خار



یکی از تاریخ نگاران یونانی می‌نویسد فراعنه به کشتن کودکان دشمنان خود معروف بودند. آن‌ها اجساد کودکان را به تکه‌های کوچک خُرد می‌کردند و سپس آن‌ها را در بستری ساخته شده از خار قرار می‌دادند و آن‌ها را می‌سوزاندند تا بر جنایت خود سرپوش بگذارند و آن را پنهان کنند، زیرا خودشان هم می‌دانستند که کشتن کودکان جنایتی شنیع است.

۲. بریدن سر محکوم و قطع آلت تناسلی



چند تن از باستان شناسان قرن نوزدهم، لوحه نارمر یکی از مهمترین آثار باستانی مصر که قدمت آن به پنج هزار سال پیش از میلاد مسیح (ع) باز می‌گشت را پیدا کردند. در این لوحه، یکی از شنیع‌ترین روش‌های کشتن فراعنه به تصویر کشیده شده است. آن‌ها سر دشمنان و آلت تناسلی آن‌ها را قطع و له می‌کردند و بین پا‌های اجساد قرار می‌دادند.

۳. قطع انگشتان دست و زنده زنده سوزاندن محکومان

این روش از جمله روش‌های اعدام فراعنه بود و برای افرادی به کار می‌رفت که پدر یا مادرشان را به قتل رسانده بودند.

۴. اشراف زادگان نحوه مرگشان را انتخاب می‌کردند



وقتی یکی از اشراف زادگان و یا پادشاهی محکوم به مرگ می‌شد، به او اجازه می‌دادند تا روش مجازاتش را انتخاب کند، او در انتخاب روش مجازات مخیر بود. زیرا فراعنه بر این باور بودند که اشراف زادگان و پادشاهان در نحوه پایان دادن به زندگی خود آزادند.

۵. زنده سوزاندن

زنده سوزاندن محکومان یکی از روش‌های مجازات زنان خیانتکار در مصر باستان به شمار می‌رفت.

۶. چهار میل کردن



فراعنه در مرز‌های مصر باستان، جاسوس‌ها و اسیران را چهار میل می‌کردند تا عبرتی برای دشمنان بشود. در چهار میل کردن چوب یا نیزه بلندی را درون بدن فرد محکوم فرو کرده و می‌گذارند که فرد با دست و پا زدن جان دهد.

۷. قربانی کردن خدمتکاران پس از مرگ پادشاهان



فراعنه خدمتکاران خود را به عنوان قربانی برای زندگی ابدی و برای خدایانشان ذبح می‌کردند و سپس می‌سوزاندند. قربانی شوندگان برای خدایان مصری، دو دسته بودند: یا اسیران جنگی و مجرمین بودند و یا خدمتکاران و ندیمه‌هایی که پس از مرگ پادشاه همراه او کشته می‌شدند تا آنان را در زندگی دیگر همراهی کنند؛ بنابراین، قربانی شدن برای خدایان، یا روشی برای مجازات بود و یا ابزاری برای تثبیت جایگاه پادشاهان در مصر باستان.