شرط «زنده بودن» در عالم سياست را توضيح دهيد/ ۲نمره!

سوال ساده است: شرط حيات يك واحد سياسي چيست؟ به بيان ديگر، چه وقت مي‌توانيم به يك گروه، ‌محفل،‌ جمعيت،حزب يا طيف ، صفت «زنده بودن سياسي» را بدهيم؟ آيا هر حزب و گروه و جمعيتي واقعا «زنده» هم محسوب مي شود؟ تفاوت احزب و گروههاي دست ساز و غيرواقعي با احزاب واقعي كجاست؟

شايد كوتاه ترين جواب اين است: وقتي مي توانيم به يك گروه سياسي بگوييم «زنده» كه آن گروه «منشاء تحليل» باشد يا شود،‌ خوب سوال بعدي طبعا اين است كه يك گروه، چه زماني منشا تحليل مي شود؟يك حزب زماني منشاء تحليل مي شود كه «جاي» خاصي قرار گرفته باشد، طوري كه بتواند نگاهها را معطوف كند، نگاه چگونه معطوف مي شود؟ بستگي به موقعيت آن حزب دارد، اما كدام «جا» مهم است؟ دو جاي واقعي بيشتر در صحنه سياست نيست، اپورسيون يا پوزسيون(مخالف يا موافق/ صاحب قدرت يا فاقد قدرت)، حضور بين اين دو جايگاه، يعني زندگي نباتي سياسي،‌ استراتژي «يكي به نعل يكي به ميخ»، ‌شرط زندگي سياسي تشكيلاتي نيست، چون توجه و تحليلي را برنمي‌انگيزاند.

داشتن يا ايجاد جذابيت رسانه‌اي، يكي ديگر از شروط حيات سياسي است، ‌احزاب بي‌ريشه و صوري هميشه جزو بي مشتري هاي اصحاب رسانه هستند، از سوي ديگر يك حزب واقعي،‌قائم به ذات است،‌ در هر شرايطي مي تواند «زيست» كند و ريشه بدواند - مخفي يا علني- حزب بدون داشتن «تبار»،‌ «شناسنامه هويتي -گفتماني» و البته بهره مندي از كاريزما هم پايدار نيست، ضمن اينكه پايگاه اجتماعي، داشتن گفتمان آلترناتيو را هم مي شود از جمله شرايط زيست سياسي به حساب آورد.

سیاست مثل راه رفتن و دیالوگ گفتن در تئاتری است که میلیونها نفر تو را می ببنند،اگر زیاد حرف بزنی، حذف می شوی،‌اگر کم حرف بزنی،‌حذف می شوی، اگر گنده گویی کنی،‌حذف می شوی،‌اگر کلی گویی کنی،‌ حذف می شوی! ماجرا وقتی پیچیده تر می شود که آدم سیاسی باید اهل ریسک هم باشد و سرمایه سیاسی خود را «خرج» هم بکند،مي دوني؟!!

منبع: نيوفولدر/ تهران امروز