برخی اصول حیاتی مقاوم سازی و بهسازی در ساختمانها رعایت نمی شوند

بین مقاوم سازی و بهسازی تفاوت است. مقاوم سازی یکی از ریشه های بهسازی است. یک سازه تقابل بین ظرفیت و تقاضاست که وقتی با هم همگام می شوند، سازه برابر لرزه مقاوم است اما وقتی این دو همگامی ندارند، نیاز ضروری و تقاضا با هم نمی خوانند؛ برطرف کردن این ایراد همان بهسازیست. و اگر این برطرف کردن منجر به افزایش مقاومت شود، مقاوم سازی نام دارد.
به همین جهت مقاوم سازی یکی از اشکال زیرمجموعه بهسازی است.

ملاک عمل باید مشخص شود و نماینده نظام مهندسی در جلسات مربوطه حضور داشته باشد. ما در حوزه بهسازی و مقاوم سازی در نظام مهندسی مباحث طراحی و تدوین شده مشخصی نداریم.

سال ۴۲ سه چهار صفحه در بحث زلزله نوشته شد. سال ۴۷، مدل اندکی جامع تر، نوشته شد و بعد مسکوت ماند تا سال ۶۷ و ۷۲.

بافت فرسوده زیادی در شهر وجود دارد که ۵۰ درصد تراکم جمعیتی مان را در خود جای داده؛ این یعنی همان ضرب المثل معروف؛ قدِ ما کوتاه و خرما بر نخیل.
اما چه کنیم که فعالیتهایمان در این انبوه فرسودگی به نتیجه برسد؟ به نظر می رسد اگر ساختمانها را تقسیم بندی کنیم، رسیدن به نتیجه امکان پذیرتر است؛

ساختمانهای زیر ۷۲ ساختمانهایی هستند که مسائل لرزه ای به هیچ وجه در آنها رعایت نشده و بنّایی در آنهاغیر مصلح با ارتفاع بالای ۸ متر است.
بنابراین ارزش بهسازی ندارند و با این تدبیر، مقدار زیادی از زمان و هزینه و وقت را از دست نداده ایم.

اما بحث پروانه تغییرات اساسی را نباید نادیده گرفت؛ معمولا این پروانه را در جاهایی می گیرند که پروانه معمولی به هر دلیلی داده نمی شود. برای نمونه مِلک در طرح تفصیلی در فضای سبز افتاده، پروانه تغییرات اساسی می گیرند و حین تغییرات، یک طبقه اضافه می کنند و به این ترتیب زمینه ساز تخلفات زیادی در شهر نی شوند.

بحث دیگری که در مقاوم سازی و بهسازی، رعایت نمی شود، تصادم لرزه ای است.
ملک را مقاوم می کنید و خود ساختمان مقاوم شده اما در رخداد تصادم لرزه ای، به دلیل عدم رعایت اصول، با زلزله و امثالهم، فرو می ریزد.