چند سوال درباره دانشگاه آزاد

چرا دانشگاه آزاد به تناسب افزایش سالانه شهریه ها، کیفیت آموزش را افزایش نمی دهد؟ در شرایطی که به رغم افزایش شهریه های کمرشکن، کیفیت آموزش در دانشگاه آزاد تفاوتی نمی کند، درآمدهای گسترده این دانشگاه که برآمده از جیب دانشجویان و ناشی از افزایش شهریه ها و فشار بر گرده دانشجویان است، کجا می رود و در دست چه کسانی است و چگونه و در چه راهی خرج می شود؟ چرا دانشگاه آزاد در مسیر دریافت شهریه های سنگین، رحم و مروت بر اقشار ضعیف ندارد و بدون دریافت شهریه حتی حاضر به صدور کارت امتحان برای دانشجو نیست و با آینده دانشجویان و آبروی خانواده های ضعیف بازی می کند؟ چرا دانشگاه آزاد به اندازه دخل فراوانی که از جیب دانشجویان دارد، خرج در مسیر نظام آموزشی ندارد؟ چرا لااقل امنیت دانشجویان در دانشگاه را فراهم نمی کند؟ به طور مثال پس از حادثه سقوط اتوبوس در دانشگاه علوم و تحقیقات، چرا برخلاف وعده های مسئولین دانشگاه در ایام خشم دانشجویان، اتوبوس ها در مسیر نوسازی قرار نگرفت و صرفا با رنگ کردن اتوبوس ها و تعویض روکش صندلی ها، آن ها را نو جلوه دادند؟ آیا باز هم باید اتفاق و حادثه ای برای دانشجویان رخ دهد تا نوسازی اتوبوس ها محقق شود؟ اصلا چرا بعد از آن حادثه سقوط اتوبوس، کوچکترین یادمانی در آن نقطه از پرپر شدن دانشجویان احداث نشد و با کاشت گل و درخت در آن نقطه، طوری آنجا را شبیه سایر نقاط فضای سبز دانشگاه درآورده اند که کوچکترین اثری از آن حادثه و نامی از آن دانشجویان نباشد؟ چرا وضعیت پوشش در واحدهای دانشگاه آزاد، ماه به ماه و سال به سال در حال بدتر شدن است و هیچ نظارت و ممانعت در برابر این مساله وجود ندارد تا لااقل پسوند «اسلامی» در دانشگاه آزاد اسلامی، به یک واقعیت ملموس تبدیل شود؟ راستی تله کابین علوم و تحقیقات به کجا رسید و چرا با آن هزینه هنگفت که برای این پروژه از جیب دانشجویان پرداخت شد، اکنون متوقف شده و غیرکارشناسی اعلام شده است؟ پرونده زمین خواری های دانشگاه آزاد در واحد علوم و تحقیقات به کجا رسید؟

به عنوان یکی از دانشجویان دانشگاه آزاد از روزنامه فرهیختگان، ارگان رسانه ای دانشگاه آزاد که با نگارش گزارش های متعدد در حوزه های مختلف، مدعی دغدغه مندی است و خود را حامی مردم و مستضعفین نشان می دهد و دغدغه مقابله با اسراف و ریخت و پاش و پول پاشی و ... دارد و سعی در حل مشکلات مردم دارد، تقاضا میکنم به این موارد نیز بپردازد و گزارش های لازم در این زمینه را در دستور کار قرار دهد و خدای ناکرده بر اساس ضرب المثل «شتر دیدی، ندیدی» از کنار این موضوعات نگذرد و مصداق این ضرب المثل نباشد: «موی را در چشم دیگران می بینید و تیر را در چشم خود نمی بینید.»