ماجرای سفر به ماه چقدر حقیقت دارد؟
پارسینه: ناسا برای این که چند فضانورد را بر کره ماه فرود آورد میلیاردها دلار خرج کرد. اما آیا واقعا ارزشش را داشت؟ جان اف. کندی، رئیسجمهور آمریکا، در سال ۱۹۶۲ گفت، میخواهند به ماه برسند درست به این خاطر که این کار "سخت" است.
آژانس فضایی آمریکا، ناسا در گزارشهای خود همیشه شمار آمریکاییهایی را که معتقدند سفر انسان به کره ماه ساختگی بوده، پنج درصد اعلام کرده است. این رقم شاید کوچک به نظر برسد، اما برای شکل دادن به تئوریهای توطئه و زنده نگه داشتن آنها کافی است.
به محض بازگشت سفینه فضایی آپولو ۱۱، شایعاتی به راه افتاد که واقعی بودن فرود نیل آرمسترانگ بر ماه را زیر سوال میبرد؛ لحظهای که برای همیشه با این جمله معروف آرمسترانگ در ذهنها ثبت شد: " این قدمی است کوچک برای انسان و جهشی عظیم برای بشریت. "
با انتشار کتابی به نام "ما هرگز به ماه نرفتیم: کلاهبرداری ۱۰ میلیارد دلاری آمریکا" در سال ۱۹۷۶، این شایعات ابعاد بزرگتری پیدا کردند. نویسنده این کتاب بیل کیسینگ بود، خبرنگاری که در بخش روابط عمومی یکی از شرکتهای پیمانکار ناسا کار میکرد. بحثهایی را که او در این کتاب مطرح کرد بعدها منکران فرود آپولو ۱۱ بر ماه به کار گرفتند.
مایکل ریچ، ستارهشناس از دانشگاه کالیفرنیا میگوید برای رد این تئوری یک توجیه علمی وجود دارد. پرچم به دلیل فشاری که آرمسترانگ و دیگر فضانورد همراه او به نام باز آلدرین موقع فرو کردن آن در زمین وارد کردهاند، چین خورده و از آنجایی که جاذبه در سطح ماه یک ششم جاذبه زمین است، پرچم به همان حالت باقی مانده است.
نکته دیگری که انکار کنندگان مأموریت آپولو ۱۱ روی آن دست گذاشتهاند، آسمان بدون ستاره در تصاویر مربوط به فرود آپولو ۱۱ بر ماه است. اما این در واقع نتیجه تضاد شدید میان مناطق روشن و تاریک تصویر است که در عکاسی پدیدهای رایج به حساب میآید.
اما دلیل این اتفاق چیست؟ برایان کوبرلین، استاد اخترفیزیک موسسه فناوری راچستر میگوید از آنجایی که سطح ماه نور خورشید را منعکس میکند در تصاویر بسیار روشن میافتد.
این روشنایی باعث میشود ستارگان نسبتا کم نور در تصاویر تاریکتر به نظر برسند. به همین دلیل است که در عکسهای مأموریت آپولو ۱۱ ستارهها دیده نمیشوند. در واقع نور ستارهها بسیار ضعیف است. احتمالا زمان نوردهی دوربین هم بالا بوده است.
مارک رابینسون، استاد دانشگاه ایالتی آریزونا برای این یک توجیه علمی دارد. سطح ماه با لایهای از سنگریزه و گرد و خاک به نام "سنگ پوشه" یا "رگولیت" پوشیده شده است. این لایه بسیار نرم است و وقتی رویش قدم بگذاری براحتی فشرده میشود. ذراتی که این لایه را تشکیل دادهاند خاصیت چسبندگی دارند و به همین دلیل حتی وقتی پایت را بلند کنی، رد پا همچنان شکل خود را حفظ میکند.
نکته دیگری که رابینسون به آن اشاره میکند این است که ردپاها ممکن است میلیونها سال بر سطح ماه باقی بمانند، چون آنجا اتمسفر وجود ندارد و در نتیجه از وزش باد هم خبری نیست.
چطور آپولو ۱۱ از کمربند وان آلن به سلامت گذشت؟
یکی از پرطرفدارترین تئوریهای توطئه در باره فرود انسان بر ماه این است که کمربند وان آلن باید باعث مرگ فضانوردان میشد.کمربند وان آلن پرتوهایی هستند دورادور زمین و نتیجه برهمکنش باد خورشیدی با میدان مغناطیسی زمین.در مراحل اولیه مسابقه فضایی، پرتوهای این کمربند یکی از نگرانیهای اصلی بود؛ اینکه فضانوردان در معرض میزان کشندهای از این پرتوها قرار بگیرند.
اما به گفته ناسا، سرنشینان آپولو ۱۱ در سفر خود به ماه کمتر از دو ساعت در کمربند وان آلن بودند و در نقاطی که تشعشعات به حداکثر میرسند حتی پنج دقیقه هم باقی نماندند؛ یعنی آنقدر آنجا نبودند که پرتوها رویشان اثر کند.
ناسا چند سال پیش تصاویری را منتشر کرد که مدارگرد شناسایی ماه (Lunar Reconnaissance Orbiter) از محل فرود همه سفینههای پروژه آپولو گرفته بود.
این تصاویر را یک کاوشگر فضایی گرفته که از سال ۲۰۰۹ در اطراف ماه در گردش بوده و ثابت میکنند سفینههای آپولو روی ماه فرود آمدهاند.
در یکی از این تصاویر محل فرود آپولو ۱۱، اثرات به جا مانده بر سطح ماه و حتی بقایای ماهنشین دیده میشوند. تصاویر همچنین نشان میدهند شش پرچمی که فضانوردانان مأموریتهای مختلف آپولو در ماه نصب کردهاند هنوزبه همان شکل باقی ماندهاند. کاوشگر فضایی سایه پرچمها را هم بر سطح ماه یافته است.
تنها استثنا پرچم آپولو ۱۱ است که به گزارش باز آلدرین یکی از اگزوزهای موتور ماهنشین موقع بلند شدن آن را انداخت.
برای اثبات این که در روز ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ نیل آرمسترانگ بر ماه قدم گذاشت، مدارک علمی کافی وجود دارد و با اینکه نادرستی تئوریهای توطئه درباره فرود بر ماه مشخص شده، اما این نظریات همچنان بسیار پرطرفدار هستند و همه جا از آنها صحبت میشود.
یکی از سوالاتی که معمولا از طرفداران تئوریهای توطئه سفر به ماه پرسیده میشود این است که چرا شوروی به این غافله نپیوست؟ کشوری که در بحبوحه جنگ سرد با آمریکا، یک پروژه سری برای فرستادن فضانورد به ماه را دنبال میکرد.
رابرت لائونیوس، مورخ ارشد پیشین ناسا میگوید: "اگر سفر ما به ماه ساختگی بود، شوروی توانایی و انگیزه این را داشت که چنین چیزی را ثابت کند. آنها هیچوقت حتی یک کلمه هم حرف نزدند و این از نظر من بیانیهای بسیار قدرتمند است. "
در آن زمان جنگ سرد میان آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی به اوج خود رسیده بود؛ مسابقهای میان دو نظام در جریان بود. پیش از آمریکا این شوروی بود که اولین ماهوارهها و انسانها را راهی فضا کرده بود.آنچه کندی در دانشگاه "رایس" بیان کرد به رسمیت شناختن چالشی بزرگ در برنامه ماه بود. منظور کندی از لغت "سخت" نه تنها فناوری این چالش بلکه هزینه گزافی بود که باید برای فضانوردان خرج میشد.
او در این باره گفته بود: «هر آمریکایی، چه مرد، چه زن یا بچه باید هر هفته حدود ۵۰ سنت برای این پروژه جمع کند.»این پنجاه سنتها صرف پروازهای آزمایشی، پروازهای باسرنشین در مدار ماه و بالاخره ۱۲ فضانورد شد که جستزنان بر سطح ماه راه رفتند. همچنین هزینه مأموریت غیر قابل انتظار و چشمگیر امدادی برای آپولو ـ. ۱۳ نیز از این رهگذر تأمین شد.
برنامه آپولو ۱۰ سال طول کشید. سازمان فضایی آمریکا (ناسا) میگوید، ۲۳ میلیارد و ۹۰۰ میلیون دلار صرف این برنامه کرده که با مقیاس امروز بسیار بیشتر از ۱۰۰ میلیارد دلار آمریکا میشود.بهویژه که این برنامه فوق پیچیده سفر باسرنشین به ماه غیر از برنامه آپولو به آزمایشهای هزینه بر زیادی مانند مسیریابی، اتصال و پهلوگیری در فضا و خروج از فضاپیما با لباس فضانوردی نیز نیاز داشت.
در عصر مسابقه سیستمها میان شرق و غرب فرود انسان بر کره ماه در حقیقت وظیفه اصلی ناسا بود که هزینههایش حدود چهاردرصد بودجه دولت فدرال آمریکا را بالغ میشد. در حالی که امروزه ناسا نزدیک به نیمدرصد بودجه دولت این کشو را به خود اختصاص داده است.
هزینههای قابل پیشگیری
در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ نیل آرمسترانگ و باز آلدرین به عنوان اولین انسانها بر سطح ماه فرود آمدند و با فرود خود هدف ناسا که اثبات برتری سیستمهای آمریکا در رقابت با شوروی بود را به فرجام رساندند. ناسا کمی بعد از طرحهای بلندپروازانه خود برای ۹ فرود دیگر بر کره ماه و مأموریت مریخ خبر داد که دیگر دور از دسترس نمینمود.
اما به رغم این همه شور و اشتیاق، حمایت مردم آمریکا از این پروژه حتی در سال ۱۹۶۹ نیز محدود بود. نظرسنجیهای مرکز تحقیقاتی "پیو" نشان میداد، در آن زمان تنها ۵۳ درصد از آمریکاییها معتقد بودند که برنامه ماه ارزش این همه هزینه را دارد.
کمکم حمایت مردم از مأموریت آپولو حتی کاهش هم پیدا کرد و به ۵۰ درصد رسید. تا جایی که خواهر روحانی، ماری جاکوندا، در سال ۱۹۷۰ در نامهای معروف به ناسا نوشت: «چطور میتوان میلیاردها دلار برای برنامهای فضایی خرج کرد، در حالی که میلیونها بچه در دنیا گرسنهاند؟»
تنها چند ماه بعد کنگره آمریکا مداخله کرد و از جمله به دلیل هزینه سنگین جلوی پروژه را گرفت. دسامبر ۱۹۷۲ پایان پروژه آپولو ـ. ۱۷ بود و به این ترتیب اویگن کرنان و هاریسون اشمیت تبدیل به آخرین انسانهایی شدند که تا امروز قدم بر ماه گذاشتهاند.
ارجح دانستن مأموریتهای بیسرنشین
با این همه ناسا میگوید، پروژه آپولو در درازمدت حتی از نظر اقتصادی هم ارزش انجام را داشته است. ارنست استالینگر، دستیار مدیر علمی ناسا در آن زمان، در پاسخ به خواهر جاکوندا نوشت، برنامههای فضایی درست مانند تحقیقات بر روی میکروسکوپ هستند. به گفته او، نیاز مبرم گرسنگان به کمک نباید باعث شود که از اینگونه تحقیقات حمایت نشود، زیرا در قیاس با کمک به گرسنگان در کوتاهمدت، میکروسکوپ در درازمدت میتواند کمک بیشتری به انسانها بکند.
ناسا میگوید، بسیاری از اشیای زندگی روزمره امروز حاصل برنامه فضایی باسرنشین آن زمان است، از سلولهای خورشیدی گرفته تا شیشه عینکهای مقاوم در برابر خراش و غذاهای منجمدشده خشک. به گفته ناسا، برنامه آپولو توانسته بیش از سه هزار یافته را ثبت کند که اکثر آنها مورد استفاده جامعه است. به گفته سازمان فضایی آمریکا، هر دلاری که در برنامه آپولو سرمایهگذاری شده دست کم چهار تا پنج دلار سود داشته و حتی میتوان گفت که در طولانیمدت نسبت هزینه به سود در این برنامه یک به ۱۴ میشود.
با این همه انتقادهای تند از برنامه آپولو تا امروز نیز حتی در خود ناسا ادامه دارد. ویلیام آندرس، عضو پیشین این مأموریت میگوید این برنامه "اصلا علمی نبود". اویگنه شومیکر، زمینشناس ارشد وقت ناسا، حتی اندکی بعد از فرود موفق آپولو ـ. ۱۱ اعلام کرد: «اگر رقابت با روسیه نبود ما هرگز نمیتوانستیم از حمایت مالیاتدهندگان برخوردار شویم.»
او گفت، حتی میشد با کاوشگرهای بدون سرنشین سه تا چهار سال زودتر به همین نتیجه علمی با یک پنجم این هزینه دست یافت.
سبحان بیا یه حشی لیچاری چیزی به امریکاییها بگو
ماجرای ماه همونقدر واقعی هست که عماد و سید علی توی این سایت واقعی هستند
سلام ، برای پرتاب از یک سیاره حتی به کوچکی ماه نیاز به تجهیزات زمینی بسیار پیچیده و گسترده ای می باشد مخصوصا اگر قرار باشد انسان داخل سفینه باشد که شرایط ده ها برابر سخت تر خواهد شد و عملا این کار غیر ممکن است بنابراین با قطعیت خدمت دوستان عرض می کنم سفر به ماه دروغ بزرگی بیش نیست ولی با توجه به رسانه های بسیار قوی که دارند خیلی از مردم این دروغ رو باور می کنند مثل خیلی دیگه از دروغهایی که به خورد مردم می دهند.
درست یا غلط بودن ماجرا یه جوری و در یه سالی خیلی روشن ثابت میشه. مهم اینه که آمریکایی که اون سال ها درگیر جنگ سرد و جنگ ویتنام و مشکلات سیاسی داخلی بوده چرا باید به سفر به ماه دقت کنه و بعد 50 سال دیگه روی سفر به ماه مانور نده. کلاه خودتونم قاضی کنید میفهمید که بیشتر شوی تبلیغاتی بوده برای اینکه ذهن مردم رو از کار های آمریکا دور کنند. چه اتفاقی در دنیا با پوشش رسانه ای نزدیک به 600 میلیونی پوشش داده میشه؟ برای من درست یا غلط بودنش مهم نیست مهم اینه که گول تبلیغات رسانه ای ابر قدرت هارو نخوریم و اون بهشت برینی که از زندگی تو کشور های سرمایه داری برای ما به قول خودشون جهان سومی ها ایجاد کرده اند رو باور نکنیم.
این اگه دروغ بود رسانه ملی مون صد تا مدرک واقعی و غیر واقعی واسش
می ساخت ولی میبینیم که سکوت کرده و هیچ وق در این باره چیزی نگفته و حتی او رو تایید هم کرده