حقوق بشر آمریکایی در یک کلام، می‌زنم، اما تو نزن!

دوازدهم تیرماه سالروز حمله ناجوانمردانه ناوگان آمریکایی به هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۶۷ و شهادت ۲۹۰ مسافر بیگناه این هواپیما است که به تمام معنا ماهیت استکباری رژیم آمریکا و پوچ بودن شعار‌های حقوق بشر را به رخ جهانیان کشید.

برای تحلیل بهتر این حادثه باید به آن روز‌ها بازگشت که در اصطلاح ژورنالیستی «جنگ نفت‌کش‌ها» در جریان بود و مشابه شرایط امروز آمریکا از کیلومتر‌ها آن سوتر ناوکش‌های خود را به آب‌های منطقه آورده بود تا امنیت نفت‌کش‌های متحدان خود و چرخش جریان پول و انرژی را تامین کند.

تحت همان شرایط بود که فرزندان این ملت با ساده‌ترین امکان در اختیار، یعنی قایق‌هایی تندرو ضرب شستی به کشتی‌ها و ناو‌های آمریکا و متحدانش نشان دادند که اگر بنا باشد خلیج فارس و تنگه هرمز ایرانی به ابزاری برای فشار بیشتر بر ملت مظلوم ایران تبدیل شود امکان تغییر وضعیت وجود دارد، همان زمان هم آمریکا با انواع فشار‌ها بر ایران انتظار داشت ایران از اهرم‌های در اختیار خود برای دفع فشار‌های بیگانه استفاده نکند.

به هر روی تحت آن مسائل و شکست ناو‌های غول پیکر چندمیلیاردی در برابر قایق‌هایی تندروی ساده، شلیک به هواپیمای مسافربری ایران به بهانه اشتباه گرفته شدن با هواپیمای نظامی انجام گرفت، اما در واقع علت حمله، خیال آسوده آمریکا در آن مقطع از عدم توان تکنولوژیک ایران در اقدام متقابل در آسمان بود.

آمریکاییان با این هدف که درس عبرتی به ایرانیان بدهند و با خیال آسوده از عدم پاسخ مشابه، جان هموطنان ما را در آسمان گرفتند و بعد از زدن ضرب هم عقب کشیده از درگیری میدانی پرهیز کردند.

از قضای روزگار است که امروز بعد از چندین سال از آن حادثه اسفبار، ایران توان تکنولوژیکی پیدا کرده که هواپیمای جاسوس آمریکا را در چندهزار پایی زمین با یک شلیک دقیق نقطه‌زنی کرده و در اظهارنظر‌های رسمی پس از کار اعلام کند از شلیک به هواپیمای جاسوسی دارای پرسنل خودداری شده یعنی شما هم آن روز خوب می‌دانستید که شلیک به معنای جان باختن مسافران بیگناه غیر نظامی است، اما این کار را کردید، چون زبانی که می‌فهمید زبان زور و اعمال قدرت است.

به هر روی تشت رسوایی حقوق بشر آمریکایی خیلی پیشتر از بام افتاده و در جریان حملات خونبار به اقصی نقاط جهان برای برکشیدن مهره‌های وابسته، در جریان حمایت از دیکتاتورترین و خونریزترین حکومت‌ها، در جریان کمک به تشکیل، در جریان نخستین تجربه بشریت در استفاده از داعش و اتم علیه انسان‌های غیر نظامی و در روند حمایت از رژیم غاصب صهیونیستی، مردمان جهان چهره واقعی آمریکا را دیده‌اند.

این روزها، اما مردی در فرایند دموکراسی پول و قدرت بر تخت ریاست جمهوری آمریکا نشسته که تجلی بلاهت حاکم بر مسابقه فردگرایی و منفعت‌پرستی و فرجام ناگزیر این سیستم است جناب ترامپ که به طرزی مضحک شعار‌های دهن پر کن حقوق بشر را کنار گذاشته و همچون تاجر و فروشنده‌ای دوره گرد همه جای جهان با زبانی علنی مطالبه پول می‌کند و همین فرد که به صراحت شیوخ منطقه را گاو شیرده می‌داند و در مقابل دوربین‌ها شروع به تکرار قیمت تک تک اقلامی می‌کند که به عرب‌ها انداخته، ابایی هم ندارد که در برابر پرسش خبرنگاران از تکه تکه شدن یک روزنامه‌نگار در سفارت عربستان، خود را به تجاهل زده و مهملات بی و سر و ته تحویل جهان دهد و این همان جهانیست که کسانی حقوق بشر آمریکایی آن را باور کرده‌اند.

حقوق بشر آمریکایی یعنی محدود شدن توانمندی ملت‌های مستقل و قوی در مقابله به مثل یا تلافی اقدامات آمریکا و به محاق رفتن همان حقوق در زمان تفوق آمریکا و عدم امکان پاسخگویی رقیب، یعنی «من وقتی بتوانم میزنم، اما تو وقتی امکان داری نزن و به اصولی که ما می‌گوییم پایبند باش».