سرعت تکامل بشر بر پایه پیشرفت لحظه ای فن آوری بر هیچ کس پوشیده نیست. روزی تجهیزاتی که ما را با خود سرگرم می کرد و لذت استفاده از آنها برایمان غیر قابل وصف بود، امروزه به اشیایی نام نا آشنا و بسیار سطحی و پیش پا افتاده تبدیل شده و گویی هیچ وقت در میان انسانها جای نداشته اند. شاید بزودی بسیاری از این تجهیزات را در موزه و فقط برای ادای دین به سازنده ها و مخترعین از دنیا رفته ی این فن آوری های قدیمی مشاهده کنیم.
۰۳ تير ۱۳۹۸ - ۱۸:۴۸
۱
کد خبر: ۵۳۸۰۴۱
پیجر یا پی جو دستگاه قابل‌حملی بود که از آن به منظور دریافت پیام‌های متنی (حرف و عدد) و صوتی با کمک امواج رادیویی استفاده می‌شد. با دستگاه پی‌جو تنها می‌توان پیام را دریافت کرد و فرستادن پیام به آن با تلفن انجام می شد.
دستگاه سی دی من - این دستگاه قابل حمل می توانست قطعات موسیقی با کیفیت دیجیتال را با حجم 750 مگابایت و البته حداکثر در 15 تِرک برای کاربر پخش کند. بعدها این دستگاه ها قابلیت پخش فایلهای صوتی فشرده نیز دارا شدند که امروزه به آنها mp3 می گوییم.
دستگاه آتاری نام اولین کنسول از نسل دوم دستگاه‌های بازی ویدئویی است که در اکتبر ۱۹۷۷ توسط شرکت آتاری عرضه شد. این دستگاه دارای یک حافظهٔ ۱۲۸ بایت بود و بازی‌های آن روی کارتریج (نوار یا فیلم) عرضه می‌شدند.
ارتباط اینترنتی از طریق دایال آپ - روزگاری گزینه شماره‌گیری (Dial-Up) به شرکت خدمات اینترنتی (ISP) مهم‌ترین روش برای دسترسی به اینترنت بود. به صورتی که یک خط اختصاصی به یک شبکه محلی متصل می‌گشت. در واقع سرویسی بود که با شماره‌گیری خط تلفن معمولی شما را به اینترنت متصل می کرد و بسته به سرعت سرویس دهنده و کیفیت خطوط تماس شما با اینترنت ارتباط برقرا می کردید.
فلاپی دیسک، یا دیسک نرم وسیله‌ای برای ذخیره اطلاعات بود که از یک صفحه (دیسک) مدور نازک از جنس پلاستیک منعطف با پوششی از مواد فرو مانیتیک (قابلیت آهن‌ربایی) تشکیل شده بود که توسط یک پوسته مربع یا مستطیل شکل از پلاستیک محافظت می شد. دیسک‌های نرم توسط گرداننده دیسک نرم (floppy disk drive) یا FDD خوانده و نوشته می شد. دیسک نرم توسط IBM اختراع شد، آنها در اندازه‌های ۸ اینچ، ۵٫۲۵ اینچ، و جدیدترین و متداول‌ترین نوع ۳٫۵ اینچ، به عنوان قالب پر طرفدار و متداول نگهداری و تبادل اطلاعات از اواسط دهه ۱۹۷۰ تا اواخر ۱۹۹۰ مطرح بودند. گرداننده‌های دیسک نرم هنوز هم کاربردهای محدودی دارند، به ویژه در تجهیزات رایانه‌ای صنعتی قدیمی، امروزه دیسک‌های نرم به وسیله درایوهای USB و CD - DVD جایگزین شده‌اند.
پخش کننده های تصویری لوح فشرده یا کامپکت دیسک. این دستگاه ها توانایی پخش فیلم که بر روی لوح فشرده ذخیره شده بود و به آن سی دی - دیسک نوری هم گفته می شود، را دارا بود و البته می توانست ترک های موسیقی هم پخش کند.
واکمن یک برند متعلق به سونی بود که کارش پخش‌کننده صوت از طریق هد خواننده نوار کاست بود. واکمن اولین بار در سال ۱۹۷۹ و در ژاپن معرفی شد.
سرعت تکامل بشر بر پایه پیشرفت لحظه ای فن آوری بر هیچ کس پوشیده نیست. روزی تجهیزاتی که ما را با خود سرگرم می کرد و لذت استفاده از آنها برایمان غیر قابل وصف بود، امروزه به اشیایی نام نا آشنا و بسیار سطحی و پیش پا افتاده تبدیل شده و گویی هیچ وقت در میان انسانها جای نداشته اند. شاید بزودی بسیاری از این تجهیزات را در موزه و فقط برای ادای دین به سازنده ها و مخترعین از دنیا رفته ی این فن آوری های قدیمی مشاهده کنیم.
پیجر یا پی جو دستگاه قابل‌حملی بود که از آن به منظور دریافت پیام‌های متنی (حرف و عدد) و صوتی با کمک امواج رادیویی استفاده می‌شد. با دستگاه پی‌جو تنها می‌توان پیام را دریافت کرد و فرستادن پیام به آن با تلفن انجام می شد.
دستگاه سی دی من - این دستگاه قابل حمل می توانست قطعات موسیقی با کیفیت دیجیتال را با حجم 750 مگابایت و البته حداکثر در 15 تِرک برای کاربر پخش کند. بعدها این دستگاه ها قابلیت پخش فایلهای صوتی فشرده نیز دارا شدند که امروزه به آنها mp3 می گوییم.
دستگاه آتاری نام اولین کنسول از نسل دوم دستگاه‌های بازی ویدئویی است که در اکتبر ۱۹۷۷ توسط شرکت آتاری عرضه شد. این دستگاه دارای یک حافظهٔ ۱۲۸ بایت بود و بازی‌های آن روی کارتریج (نوار یا فیلم) عرضه می‌شدند.
ارتباط اینترنتی از طریق دایال آپ - روزگاری گزینه شماره‌گیری (Dial-Up) به شرکت خدمات اینترنتی (ISP) مهم‌ترین روش برای دسترسی به اینترنت بود. به صورتی که یک خط اختصاصی به یک شبکه محلی متصل می‌گشت. در واقع سرویسی بود که با شماره‌گیری خط تلفن معمولی شما را به اینترنت متصل می کرد و بسته به سرعت سرویس دهنده و کیفیت خطوط تماس شما با اینترنت ارتباط برقرا می کردید.
فلاپی دیسک، یا دیسک نرم وسیله‌ای برای ذخیره اطلاعات بود که از یک صفحه (دیسک) مدور نازک از جنس پلاستیک منعطف با پوششی از مواد فرو مانیتیک (قابلیت آهن‌ربایی) تشکیل شده بود که توسط یک پوسته مربع یا مستطیل شکل از پلاستیک محافظت می شد. دیسک‌های نرم توسط گرداننده دیسک نرم (floppy disk drive) یا FDD خوانده و نوشته می شد. دیسک نرم توسط IBM اختراع شد، آنها در اندازه‌های ۸ اینچ، ۵٫۲۵ اینچ، و جدیدترین و متداول‌ترین نوع ۳٫۵ اینچ، به عنوان قالب پر طرفدار و متداول نگهداری و تبادل اطلاعات از اواسط دهه ۱۹۷۰ تا اواخر ۱۹۹۰ مطرح بودند. گرداننده‌های دیسک نرم هنوز هم کاربردهای محدودی دارند، به ویژه در تجهیزات رایانه‌ای صنعتی قدیمی، امروزه دیسک‌های نرم به وسیله درایوهای USB و CD - DVD جایگزین شده‌اند.
پخش کننده های تصویری لوح فشرده یا کامپکت دیسک. این دستگاه ها توانایی پخش فیلم که بر روی لوح فشرده ذخیره شده بود و به آن سی دی - دیسک نوری هم گفته می شود، را دارا بود و البته می توانست ترک های موسیقی هم پخش کند.
واکمن یک برند متعلق به سونی بود که کارش پخش‌کننده صوت از طریق هد خواننده نوار کاست بود. واکمن اولین بار در سال ۱۹۷۹ و در ژاپن معرفی شد.
