محمدرضا کائینی و تاکسیدرمی تاریخ

بدون دفتر و دستک، خدم و حشم و سایه و آب و هوای شمیران و جای امن و یار مهربان ، آمده سراغ تاریخ ، البته تاریخ هم آغوشش را گشوده برایش! با این موسسه و آن نهاد و این همایش و... همکاری می‌کند، اما «کارمند» جایی نیست و تاریخ را با روایت دل و عقیده اش روایت می کند-روایتی که می توانیم با آن مخالف یا موافق باشیم- اما روایتش به حکم «سربرگ» فلان اداره و موسسه و خوشایند بهمان مدیر، نه ...نیست!

زمانی یکی از درخشان ترین و آبرومندترین مجلات تاریخی کشور را برای بنیاد شهید-شاهد یاران-درمی‌آورد، از مصاحبه تا صفحه‌بندی را هم همه را خودش انجام می‌داد، روزنامه‌نگاری - برخلاف خیلی از روزنامه نگارها-برایش یک سبک زندگی نیست، خود زندگی است...

می گردد دنبال «قریب الموت»‌ های سیاست و تاریخ ،قبل از اینکه خاطراتشان را به گور ببرند،پیدا یشان می کند و خاطرات و عکسها و حتی نگاتیو عکس‌های قدیمی شان را می گیرد. یک نوع تاکسیدرمی تاریخی زنده زنده! او وقت تلف نمی کند و مرتب آرشیوش را غنی و غنی تر می کند. با این وجود، اما آرشیوش، مثل آرشیو خیلی از این موسسات -که با بیت المال تغذیه می شوند و خروجی شان نزدیک به صفر است- «مارشیو » نیست که هرکس خواست نزدیکش شود، نیشش بزند، بخش مهمی از آرشیو عکسهایش را خالصانه و مهربانانه(!) در شبکه های اجتماعی برای «همه » به اشتراک گذاشته است.

دو تا «محمدرضا کائینی» داریم، یکی مدیرکل امور اوقافی، سازمان اوقات و امور خیریه است و دیگری مورخی سی ساله، با اولی کاری نداریم، ولی دومین کائینی، حالا نه خیلی مشهور است نه خیلی گمنام. اما مطمئن باشید 10 سال بعد، یکی از مورخ های به نام این مملکت خواهد شد، حتی شاید توانست جای عمو خسرو معتضد را هم بگیرد.

نيوفولدر/تهران امروز