نظر منفی آمریکاییان نسبت به رئیس جمهور شدن زنان

یکی از دلایل بیشمار نفرت از دونالد ترامپ - علاوه بر دروغگویی هایش، انگیزه‌های فاشیستی اش، تقلب کردن هایش، کلاهبرداری هایش و فقدان همدردی اش نسبت به سایر انسان‌ها - و شاید تکان دهنده‌ترین این دلایل، بی ثباتی عاطفی اش باشد. در نتیجه جریانی پیوسته از حاضر شدن در برنامه‌های زنده تلویزیونی، توئیت‌های از نظر دستوری آشفته و شکایت‌های مقامات کاخ سفید از منابعی گمنام، ما به طور روزانه حتی ساعت به ساعت در معرض این یادآوری قرار داریم که ترامپ ۷۲ سال روی زمین زندگی کرده و همچنان انگیزش و کنترل عاطفی طفل نوپایی را دارد که به شکل خاصی دست و پا می‌زند.

اما با این وجود تعداد قابل توجهی از آمریکاییان - و به خصوص رای دهندگان به ترامپ - هنوز بر این باورند که این زنان هستند که بلوغ عاطفی لازم را برای تصدی مناصب عالی ندارند.

مطالعه تازه منتشر شده مرکز تحصیلات و نیروی کار دانشگاه جرج تاون نشان می‌دهد که بر اساس داده‌های جدیدی که مرکز «پیمایش اجتماعی عمومی» گردآوری کرده، ۱۳ درصد آمریکاییان هنوز معتقدند که به نسبت زنان، مردان «از نظر احساسی برای تصدی سمت‌های سیاسی مناسب ترند.» این تعداد قطعا از دهه ۱۹۷۰ به این سو پایین آمده است، اما هنوز هم بالاست؛ آن هم برای کشوری که در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ آن، هیلاری کلینتون با وجود بازنده شدن در آرای کالج انتخاباتی، نزدیک به ۳ میلیون رای بیشتر از ترامپ کسب کرده است.

اما کند و کاو در این اعداد و ارقام، از این نظر که آیا زنان برای تصدی یک سمت سیاسی به اندازه مردان مناسب هستند یا نه، گویای تفاوت حزبی بزرگی است. رای دهندگانی که می‌توان آن‌ها را در زمره «جمهوریخواهان راسخ» دانست، به نسبت کسانی که می‌توان آن‌ها را در جرگه «دمکرات‌های راسخ» جای داد، تقریبا سه برابر بیشتر محتمل است که به این باور رسیده باشند که زنان از نظر احساسی کمتر از مردان برای تصدی سمت‌های سیاسی مناسبند. به این ترتیب در سال ۲۰۱۸ حدود ۳۰ درصد مردان جمهوریخواه راسخ و بیشتر از ۳۰ درصد از زنان جمهوریخواه راسخ قبول داشتند که زنان ظاهرا برای تصدی نقش رهبری سیاسی آماده نیستند.

(این شکاف جنسیتی برای دمکرات‌ها برعکس بوده است. یعنی از هر ۱۰ دمکرات حدود یک نفر آن‌ها با نامزد شدن زنان برای تصدی ریاست جمهوری مخالف بوده اند، اما مردان بیشتر محتمل بوده که چنین احساسی به نسبت زنان داشته باشند.)

تعداد کسانی که در نظرسنجی‌ها می‌گویند زنان برای تصدی پست ریاست جمهوری مناسب نیستند برای مدتی گرایشی رو به افول داشته، اما این تحقیق نشان دهنده یک نقطه اوج در سال ۲۰۱۶ بوده که آشکارا واکنشی بوده به کارزار انتخاباتی کلینتون. این امر به خصوص در مورد مردان جمهوریخواه صدق می‌کند که با حدود ۴ نفر از هر ۱۰ نفر می‌گویند که زنان از نظر احساسی قابلیت کمتری برای مدیریت پست ریاست جمهوری دارند.

این نقطه اوج موقتی گویای آن است که تعداد واقعی کسانی که درباره سهیم شدن زنان در قدرت سیاسی احساس مثبتی ندارند احتمالا کمی خیلی بالاتر از چیزی است که نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند. برای کسانی که احساساست جنسیت گرایانه دارند، زمانی که با یک سناریوی به کلی تئوریک مواجه می‌شوند، انکار این احساسات بسیار راحت‌تر است: آیا ممکن است روزی یک زن صلاحیت لازم را ریاست جمهور شدن کسب کنند؟ خب حتما! اما وقتی این فرضیه واقعیت پیدا می‌کند و یک زن عملا برای رئیس جمهور شدن در انتخابات شرکت می‌کند، با موجی ناگهانی از تعداد کسانی مواجه می‌شویم که به دنبال دلیلی برای پس گرفتن حمایت خود می‌گردند.

این وضعیت وقتی مشهود شد که مسئله الیزابت وارن پیش آمد. در طول انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ دمکرات‌ها یک به یک پشت سر برنی سندرز قرار گرفتند، به خصوص مردان که ادعا می‌کردند هیچ احساس خصومتی نسبت به زنان ندارند و اگر وارن در انتخابات شرکت کند، با عشق و علاقه از او حمایت خواهند کرد. («من از صمیمی قلبم به وارن رای خواهم داد» به شعار انتخاباتی این قبیل رای دهندگان در تمام پلتفرم‌های شبکه‌های اجتماعی تبدیل شد.).

اما اکنون که این رای دهندگان فرصتی داشتند تا به این وعده خود عمل کنند، به طور گسترده‌ای خلف وعده کردند. با وجود تمام وعده‌هایی که مبنی بر حمایت صمیمانه از وارن داده شده بود، او در نظر سنجی‌های انتخابات مقدماتی دمکرات‌ها با سماجت روی حدود عدد ۷ درصد باقی ماند و کمابیش با پت باتیگیگ گره خورده بود که برای داغ کردن کارزار انتخاباتی اش، با وجود آنکه تجربه سیاسی و سیاستگذاری بسیار کمتری داشت (یا بهتر است بگوییم اصلا نداشت)، از اهرم شخصیت «مرد خوب جوان» - با تاکید بر «مرد» - استفاده کرده بود.

با این وجود این بالا و پایین‌ها در نگرش‌ها نسبت به نامزد‌های زن، حاکی از وجود دلیلی برای خوش بینی نیز هست. این نگرش‌ها ابدی نیستند و دلیل خوبی وجود دارد که باور کنیم زمان و در معرض نگاه قرار داشتن ایده‌ها و افراد جدید، می‌تواند حتی برداشت‌های دیرینه از توانایی‌های زنان را تغییر دهد.

حتی حضور کلینتون در رقابت‌های انتخاباتی موقعیتی را برای امیدواری فراهم آورد. بله، با وجود خصومت‌های موجود نسبت به نامزد‌های زن، در واکنش به کارزار او یک نقطه اوج وجود داشت، ولی او به گسترش این برداشت نیز کمک کرد تا مردم نسبت به ایده داشتن یک رئیس جمهورزن اصولا نرم‌تر شوند (هر چه که بود او با یک حاشیه مطمئن در تعداد آرا نامزد مردمی تری بود).

نکته شاید جالب توجه‌تر درمورد تحقیق مذکور این است که نشان می‌دهد که کلیشه‌های جنسیتی عمدتا در ارتباط با تبیین تبعیض‌های مردم است و نه نتیجه مشاهدات فارغ از سوگیری نسبت به جهان. چرا که این ایده که دونالد ترامپ از نظر احساسی باثبات‌تر از هیلاری کلینتون- یا عملا از هر زن دمکراتی که قصد به چالش کشیدن او در انتخابات ۲۰۲۰ را دارد- است، بیشتر به این باور شبیه است که اژدها‌ها و تک شاخ‌ها واقعی هستند. با این حال تعداد زیادی از کسانی که به ترامپ رای دادند، حاضرند به پای این باور خود بمیرند، چرا که باور دارند زنان نامتوازن یا غیرقابل اعتماد هستند و همین، بیرون ماندن آنان از حلقه قدرت را توجیه می‌کند.

در طول دو سال گذشته این ایده که مردان بیشتر از زنان بر احساسات خود کنترل دارند، به تمرکز انتقاد‌های شدیدی تبدیل شده که آغازگر «راهپیمایی زنان» بود و نظاره شکست یک زن توانا به دست یک مرد- کودک عجول و کم طاقت ـ. در انتخابات سال ۲۰۱۶، موج خشمی را در جامعه به حرکت درآورد. این روند به جنبش «هشتک من هم» انجامید که به شکل نظام مندی فاش کرد که تعدادی زیادی از مردانی که سمت‌ها و پست‌هایی را در سلسله مراتب قدرت در اختیار دارند، عملا توله‌های کثیفی هستند که به طور منظم انگیزه زورگویی و آزار و اذیت زنان به آن‌ها داده شده است.

این ایده که مردان به طور طبیعی آرام‌تر و کنترل شده‌تر از زنان هستند، راهی روشن به این واقعیت می‌برد که تعداد خیلی زیادی از آنان در مدیریت قدرتی که به آن‌ها داده شده کاملا نالایق هستند. همزمان با آشنا شدن رای دهندگان دمکرات با زنان توانایی که قرار است برای رئیس جمهور شدن در این دوره شرکت کنند، شاید آن‌ها بتوانند بر این کلیشه‌های نادرست غلبه کنند و با انتخاب خود اجازه دهند که یک زن در مسیر شکست دادن چهره نحسی که کت و شلواری بدقواره بر تن دارد و درحال حاضر کاخ سفید را به وجود خود ملوث کرده، ضربه کاری دیگری وارد آورد.