.svg)
پارک معروفی که روی خانه‌های سیاه پوستان بنا شد!
پارسینه: با وجود اینکه شهر در دهه هفتاد قرن نوزدهم، کامل فراموش شد، پژوهشگران در حال تحقیق درباره این زمین‌ها هستند تا شاید بتوانند حقوق از دست رفته ساکنان پیشین آنجا را بپردازند. با این حال امروز تنها عنصر حقیقی به جای مانده از سنکا تابلوی کوچکی به یاد کسانی است که روزی خانه‌های خود را در آنجا بنا کرده بودند.
همه‌ی ما تا حدودی با سنترال پارک آشنایی داریم؛ همان مستطیل سبز رنگی که در دل آسمانخراش‌های نیویورک جا خوش کرده است. این پارک تاریخ جالبی دارد و پیش از تبدیل شدن به پارک، روستایی به نام (سنکا) متعلق به سیاه پوستان بوده است.
نقشه‌ای ساده از روستای سنکا
روستای سِنِکا در سال ۱۸۲۵ میلادی ساخته شد و بین خیابان‌های ۸۲ و ۸۹ امتداد یافت. این روستا محل زندگی برده‌های آفریقایی آمریکایی بود که آزاد شده بودند. پس از گذشت بیست سال، این مکان که به محل زندگی سیاه پوستان تبدیل شده بود، توسط سفید پوستان صاحب نفوذ منهتن به یک پارک (پارک مرکزی نیویورک/ سنترال پارک نیویورک) تبدیل شد.
(ألبرو جوزیف لاینز) و (ماری جوزیف لاینز) دو نفر از ساکنان روستا
«اندرو ویلیامز» و «ایپوانی دیویس» که از فعالان مبارزه با بردگی سیاهان بودند، منطقه سنکا را ساختند. آن‌ها سفید پوستان را برای فروش زمین به سیاه پوستان اقناع کردند. در آن زمان به ندرت پیش می‌آمد سیاهان ـ. چه برده باشند یا نه ـ. صاحب زمین شوند. اما تعداد کمی از سفیدپوستان هم بودند که فروش زمین به سیاه پوستان را می‌پذیرفتند.
سنکا به تدریج در حال شکوفایی بود
جامعه آفریقایی‌های منهتن کم کم شکل گرفت. آن‌ها خانه‌هایی را بنا کردند و چند اسطبل نیز به آن افزودند. سه کلیسا و مدرسه نیز در سنکا بنا و ایده داشتن خانه در سنکا برای سیاهان وسوسه برانگیز شد، زیرا صاحب زمین شدن یعنی داشتن حق رأی و دور شدن از محله‌های فقیرنشین جنوبی منهتن.
تخمین زده می‌شود که ۲۶۴ نفر بین سال‌های ۱۸۲۵ و ۱۸۵۷ در سنکا زندگی می‌کردند.
سنکا صاحب ایستگاه قطار گشت و به پناهگاهی برای فرار از یوغ بردگی در آمریکا تبدیل و آرام آرام شکوفا شد. مردم بخش‌های جنوبی منهتن برای داشتن زندگی بهتر برنامه ریزی می‌کردند. جنوب منهتن پر از مهاجرین و خانواده‌های ثروتمند و صاحب نفوذی بود که در جستجوی مکان‌های دیگر برای ساکن شدن بودند؛ بنابراین، بخش شمال شرقی سنکا به مقصدی برای نقل مکان تبدیل شد.
سنترال پارک در دهه ۳۰ قرن پیش
وقتی همه خانواده‌های ثروتمند شروع به نقل مکان کردند، توسعه دهندگان املاک و مستغلات در جستجوی مناطق سبز در هوای آزاد برآمدند تا پارکی بسازند. آن‌ها به فکر منطقه بسته وسط منهتن و قسمت‌های سنکا افتادند و در سال ۱۸۵۷ میلادی زمین‌هایی را از بعضی خانواده‌های ساکن در آنجا خریدند و به برخی هزینه خرید پرداختند و به برخی دیگر چیزی ندادند. برای مثال به اندرو ویلیامز قیمت حقیقی خانه اش را پرداخت کردند، در حالی که دیویس بیش از ۱۰۰ دلار خسارت دید و مجبور به ترک خانه اش شد.
سنترال پارک در حال حاضر
با وجود اینکه شهر در دهه هفتاد قرن نوزدهم، کامل فراموش شد، پژوهشگران در حال تحقیق درباره این زمین‌ها هستند تا شاید بتوانند حقوق از دست رفته ساکنان پیشین آنجا را بپردازند. با این حال امروز تنها عنصر حقیقی به جای مانده از سنکا تابلوی کوچکی به یاد کسانی است که روزی خانه‌های خود را در آنجا بنا کرده بودند.
تابلویی در سنترال پارک نصب شده تا بگوید روزی سنکا در اینجا قرار داشته است
نقشه‌ای ساده از روستای سنکا
روستای سِنِکا در سال ۱۸۲۵ میلادی ساخته شد و بین خیابان‌های ۸۲ و ۸۹ امتداد یافت. این روستا محل زندگی برده‌های آفریقایی آمریکایی بود که آزاد شده بودند. پس از گذشت بیست سال، این مکان که به محل زندگی سیاه پوستان تبدیل شده بود، توسط سفید پوستان صاحب نفوذ منهتن به یک پارک (پارک مرکزی نیویورک/ سنترال پارک نیویورک) تبدیل شد.
(ألبرو جوزیف لاینز) و (ماری جوزیف لاینز) دو نفر از ساکنان روستا
«اندرو ویلیامز» و «ایپوانی دیویس» که از فعالان مبارزه با بردگی سیاهان بودند، منطقه سنکا را ساختند. آن‌ها سفید پوستان را برای فروش زمین به سیاه پوستان اقناع کردند. در آن زمان به ندرت پیش می‌آمد سیاهان ـ. چه برده باشند یا نه ـ. صاحب زمین شوند. اما تعداد کمی از سفیدپوستان هم بودند که فروش زمین به سیاه پوستان را می‌پذیرفتند.
سنکا به تدریج در حال شکوفایی بود
جامعه آفریقایی‌های منهتن کم کم شکل گرفت. آن‌ها خانه‌هایی را بنا کردند و چند اسطبل نیز به آن افزودند. سه کلیسا و مدرسه نیز در سنکا بنا و ایده داشتن خانه در سنکا برای سیاهان وسوسه برانگیز شد، زیرا صاحب زمین شدن یعنی داشتن حق رأی و دور شدن از محله‌های فقیرنشین جنوبی منهتن.
تخمین زده می‌شود که ۲۶۴ نفر بین سال‌های ۱۸۲۵ و ۱۸۵۷ در سنکا زندگی می‌کردند.
سنکا صاحب ایستگاه قطار گشت و به پناهگاهی برای فرار از یوغ بردگی در آمریکا تبدیل و آرام آرام شکوفا شد. مردم بخش‌های جنوبی منهتن برای داشتن زندگی بهتر برنامه ریزی می‌کردند. جنوب منهتن پر از مهاجرین و خانواده‌های ثروتمند و صاحب نفوذی بود که در جستجوی مکان‌های دیگر برای ساکن شدن بودند؛ بنابراین، بخش شمال شرقی سنکا به مقصدی برای نقل مکان تبدیل شد.
سنترال پارک در دهه ۳۰ قرن پیش
وقتی همه خانواده‌های ثروتمند شروع به نقل مکان کردند، توسعه دهندگان املاک و مستغلات در جستجوی مناطق سبز در هوای آزاد برآمدند تا پارکی بسازند. آن‌ها به فکر منطقه بسته وسط منهتن و قسمت‌های سنکا افتادند و در سال ۱۸۵۷ میلادی زمین‌هایی را از بعضی خانواده‌های ساکن در آنجا خریدند و به برخی هزینه خرید پرداختند و به برخی دیگر چیزی ندادند. برای مثال به اندرو ویلیامز قیمت حقیقی خانه اش را پرداخت کردند، در حالی که دیویس بیش از ۱۰۰ دلار خسارت دید و مجبور به ترک خانه اش شد.
سنترال پارک در حال حاضر
با وجود اینکه شهر در دهه هفتاد قرن نوزدهم، کامل فراموش شد، پژوهشگران در حال تحقیق درباره این زمین‌ها هستند تا شاید بتوانند حقوق از دست رفته ساکنان پیشین آنجا را بپردازند. با این حال امروز تنها عنصر حقیقی به جای مانده از سنکا تابلوی کوچکی به یاد کسانی است که روزی خانه‌های خود را در آنجا بنا کرده بودند.
تابلویی در سنترال پارک نصب شده تا بگوید روزی سنکا در اینجا قرار داشته است
ارسال نظر