نرخ بالای خودکشی درمیان کودکان بومی استرالیا

خودکشی‌های اخیر در میان کودکان و نوجوانان در اجتماعات ما یک تراژدی است. در ماه جاری پنج کودک بومی درکوئینزلند جان خود را گرفتند. این مرگ‌ها علاوه بر کودکانی است که در ماه ژانویه در آدلاید و غرب استرالیا دست به خودکشی زده اند.
خودکشی در میان کودکان بومیان استرالیا چیز جدیدی نیست. در سال ۲۰۱۷ خودکشی اولین عامل مرگ و میر در میان کودکان ۵ تا ۱۷ ساله ما به شمار می‌رفت. ساکنان ابوریجینیال و جزیره تورس استریت تنها ۲.۸ درصد از جمعیت استرالیا را تشکیل می‌دهند، اما در طول پنج سال گذشته از هر چهار کودک استرالیایی که در نتیجه خودکشی جان خود را از دست داده، از میان بومیان بوده است.
نکته خاص و تکان دهنده‌ای درباره خودکشی یک کودک وجود دارد، چرا که زندگی او تازه شروع شده است. این امر نشانگر مسائلی بنیادین و جدی در جامعه ماست و نشان می‌دهد که کودکان ما با این کار خود در حال واکنش نشان دادن نسبت به محیط خود هستند. ما باید فورا برای پیشگیری از شمار خودکشی کودکان در اجتماعات خود دست به اقدامی فوری بزنیم.

البته اقدام کوتاه و بلند مدت در این زمینه ضروری است، اما درکنار این اقدامات بلند مدت باید به اثرات آسیب زا، ناراحت کننده و بین نسلی ناشی از استعمار و پیامد‌های آن نظیر فقر و طرد شدگی اجتماعی نیز پرداخته شود. به طور کلی در خودکشی و به طور خاص در خودکشی کودکان بومی استرالیا عوامل موثر ریشه دار و عمیقی وجود دارد.
اگر کودکان در معرض تجربه چالش‌های رفتاری و عاطفی، قلدری، گسست‌های خانوادگی و روابط و مسائلی قرار داشته باشند که در دیگر اشکال عذاب روانی نقش دارند، خطر خودکشی در آن‌ها افزایش زیادی پیدا می‌کند.
در کوتاه مدت ما باید کودکان و نوجوانانی را که در وضعیت بحرانی قرار دارند شناسایی کنیم و کمک‌های فوری را در اختیار آن‌ها قرار دهیم. خانواده ها، همتایان و مدارس باید در این روند مشارکت کنند و به پشتیبانی مشاوران و در صورت لزوم دسترسی ۲۴ ساعته و هر روزه به متخصصین سلامت روانی از نظر فرهنگی متناسب با این افراد دسترسی داشته باشند.
برخی از این خودکشی‌ها در کودکان و نوجوانان به شکل «خوشه ای» رخ می‌دهند که در آن چند مورد خودکشی در دوره‌ای کوتاه در یک محل رخ می‌دهند.
اطمینان از اینکه کودکان و نوجوانان حمایت‌های «پس از مداخله» خودکشی را از خانواده و اجتماع دریافت می‌کنند نیز می‌تواند در جلوگیری از خودکشی‌های بیشتر بسیار مهم باشد. حمایت پس از مداخله نوعی مداخله بعد از رخ دادن یک مرگ برای ارائه مشورت، حمایت مادی و دیگر مساعدت‌ها به خانواده و اجتماع فرد جان باخته است.
پرهیز از دامن زدن به مباحث مرتبط در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی و نشان دادن رفتاری مسئولانه و غیر انزجارآمیز نیز بسیار حیاتی است. نظارت مستمر بر فعالیت کودکان در شبکه‌های اجتماعی برای یافتن نشانه‌های خودکشی نیز می‌تواند در پیشگیری از خودکشی در یک اجتماع نقش داشته باشد.
در میان مدت اجتماعات باید توانبخشی شوند و به آن‌ها کمک شود تا واکنش‌هایی را برای کنترل خودکشی طراحی کنند که توانایی‌های آن اجتماع را تقویت می‌کند.

در نوامبر ۲۰۱۸ دو کنفرانس پیشگیری از خودکشی در اجتماعات بومی ۵۰۰ نماینده را از اجتماعات بومی ملی وبین المللی در شهر پرت گرد هم آورد تا راه حل‌هایی را که در پیشگیری از خودکشی در میان بومیان کارآیی دارند، شناسایی کنند.
این نمایندگان خواستار اتخاذ یک راهبرد پیشگیری ازخودکشی در ساکنان بومی استرالیا و تامین بودجه کامل این طرح با تمرکز بر پیشگیری از خودکشی کودکان و نوجوانان شدند.
هر واکنش پایداری نسبت به این پدیده، باید به دلایل تاریخی عمیق‌تر و اساسی‌تر بی خانمانی و استیصال که درخودکشی نقش دارند نیز بپردازد. این مشکل تنها در میان کودکان شیوع ندارد، بلکه نرخ خودکشی در گروه سنی ۲۵ تا ۳۴ ساله‌ها رشد بسیار زیادی داشته است.
این دلایل عمیق‌تر شامل لطمات بین نسلی نیز می‌شود. فقر نژادپرستی، طردشدگی اجتماعی، مسکن غیراستاندارد و حاشیه نشینی اقتصادی در اجتماعات ما از میراث‌های استعمار به شمار می‌روند.
مسئله خودکشی درمیان بومیان متفاوت است، به این دلیل که نمی‌تواند از وضعیت تاریخی و امروزی مردم ما جدا باشد. در جمعیت‌های بومی همه جای جهان که زمینه‌های تاریخی مشابهی دارند، نرخ خودکشی در کودکان و نوجوانان بالاست.
رهبران بومی خواهان برنامه‌های گسترده‌تر بهبودی و شفابخشی از سوی دولت استرالیا هستند. به رسمیت شناختن حقیقت، مبنای شفابخشی و حرکت به جلو محسوب می‌شود؛ و این روند را تنها می‌توان با به رسمیت شناختن تاثیرات استعمار در لطمات روحی، محرومیت ها، حاشیه نشینی‌ها و غفلت‌های امروزی از بومیان آغاز کرد.
اجتماعات و فرهنگ‌های ما منابع هویت، ارزش‌ها و اقداماتی محسوب می‌شوند که می‌توانند به حفاظت از افراد در برابر خودکشی کمک کند. این توانایی‌ها می‌تواند مبنایی را برای آمیزه‌ای از اقدامات کوتاه، میان و بلند مدت به منظور جلوگیری از آهنگ خودکشی در میان کودکان و نوجوانان اقوام بومی شکل دهد.
نویسنده: تانیا هایرونون (Tanja Hirvonen) استاد سلامت روانی در مرکز سلامت از راه دور دانشگاه فلیندرز