کارنامه دوره هشتم اتاق بازرگانی در مطالبه‌گری و کار کارشناسی مردود است

به گزارش خبرنگار «پارسینه»، مجیدرضا حریری، عضو اتاق بازرگانی ایران و نایب رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین، با بیان این که دوره هشتم اتاق بازرگانی تهران شاهد حاکمیت تک صدایی بود، اظهار داشت به عملکرد چهارساله این نهاد در امور اداری نمره قبولی، به عنوان تشکل بخش خصوصی که باید مطالبه گری کند، نمره منفی می‌دهد. گفتگوی پارسینه با حریری درباره عملکرد چهار سال گذشته اتاق و انتخابات دوره نهم را که به زودی برگزار می‌شود، در ادامه می‌خوانید:

آقای حریری، جنابعالی عملکرد و چالش‌های چهار سال گذشته اتاق را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

آنچه چهار سال پیش درانتخابات دوره هشتم اتاق اتفاق افتاد، در طول سه دهه نادر بود. اتاق بازرگانی بعد از انقلاب به شکلی بود که نمایندگان حضرت امام (ره) مستقر شدند اداره شد و بعد از آن هم که چهار دوره انتخابات برگزار شد، در اختیار طیف سنتی بود که یک اتاق تک صدایی بود.

در طول دوره‌های پنجم، ششم و هفتم اتاق تبدیل شد به یک محیط چند صدایی که منشوری بود ازدیدگاه‌های مختلف اقتصادی و انتخاباتی بود که به نسبت به آزادتر بود و افراد از دیدگاه مختلف سنتی و مدرن وجود داشت و هم دوستان صنعتی حضور داشتند. در دوره هشتم، اتاق تهران دوباره تبدیل شد به یک اتاق تک صدایی و ۳۷ صندلی از ۴۰ صندلی اتاق تهران رسید به یک لیست انتخاباتی که بیشتر آن‌ها هم در این چهار سال خاموش بودند و حالا هم که این دو سه روزه اظهارنظر می‌کنند مشخص است در پیشبرد اهداف بخش خصوصی نیست، بلکه برای مطرح شدن خود افراد است.

اتاق اگر یک اداره بود که قرار بود سرویس بدهد به عده ای، می‌توانم بگویم خیلی بهتر از وقت‌های دیگر بوده است. یک دبیرکل قوی داشته که سامان می‌داده، کارت صادر می‌کرده، شکایات افراد را بررسی می‌کرده و دیگر کار‌های اداری، اما تعریف من از اتاق این است که تک تک ۴۰ صندلی بخش خصوصی باید صدای بخش‌های مختلف باشد، مطالبه گری کند، طرح بدهد، گره مشکلات مملکت را بشناسد و راه حل ارائه کند که این اتفاق نیافتاد؛ بنابراین اتاق را به عنوان یک سازمان اداری نمره قبولی می‌دهم، اما به عنوان تشکل تشکل‌های بخش خصوصی نمره اش منفی است. در جزئیات هم می‌شود خیلی حرف‌های خوب زد و خیلی انتقادات تند داشت، اما نگاه کلی این است کسی که بخش خصوصی را نمایندگی می‌کند باید مطالبه گری و اظهارنظر کارشناسی کند که این را در بخش اعظم دوره هشتم ندیدم.

در مورد جوانگرایی نظر شما چیست؟ آیا بهتر است کاندیدا‌های جوان ورود پیدا کنند یا خیر؟

ضمن این که قبول می‌کنم یک روزی در اتاق بازرگانی آمدیم و گفتیم طیف سنتی که حدود ۲۰ سال در اتاق بودند باید اجازه بدهند دیگران بیایند، آقای خاموشی که رئیس اتاق ایران بود هم سن و سال امروز من بود؛ بنابراین من درک می‌کنم یک نفر که جوان است چطور به یک نفر بالای ۶۰ سال سن دارد نگاه کند.

اما نظر شخصی من این است که مایل نیستم آدم‌ها را به جوان، مسن، زن و مرد طبقه بندی کنم که در انتخابات‌های دیگر در کشور هم وجود دارد. من فکر می‌کنم آدم‌ها باید برای نشستن در یک صندلی اجتماعی باید قابلیت‌هایی داشته باشد که از سن و سال و جنسیت بسیار فراتر است و این‌ها را شرط حضور در یک جایگاه نمی‌دانم و شرط لازم توانمند بودن، صاحب اندیشه، موثر و مورد اعتماد بودن است. معتقد هستم که جوان‌ها برای ورود به عرصه‌های اجتماعی نمی‌بایست پله‌ها را چندتا یکی طی کنند، چون ممکن است پایشان بلغزد و برگردند جای اولشان.

من با حضور هیچ شخصی به خاطر سن و سالش هیچ موضعی ندارم. اگر آدمی پیدا کنم که زیر پنجاه است در شرایط مساوی ترجیح می‌دهم به کسی که در آستانه سن بازنشستگی است؛ ضمن اینکه ما در فعالیت‌های اجتماعی سن بازنشستگی نداریم. اگر دوستان وزیر خارجه اتریش را مثال می‌زنند، مثال نقضش در مورد کسینجر ۹۰ ساله هم هست که در اتاق فکر‌ها می‌نشیند و تصمیم گیری می‌کند.

امسال هم انشالله در فرصتی که تبلیغات انتخابات آزاد می‌شود و لیستمان را اعلام می‌کنیم، می‌بینید که بیش از ۲۰ درصد لیست ما زیر ۴۰ سال هستند. البته جوان بودن به معنای سرکش بودن و طغیان و بی احترامی به پیشکسوتان نیست. ۵-۶ نفر از افراد فارغ التحصیل‌های بهترین دانشگاه‌های ایران هستند و البته من از هیچ کدام قبلا نپرسیده بودم که مدرک تحصیلیشان چیست. بیشتر کارنامه اجتماعیشان و این که چقدر پاک دست‌تر هستند نسبت به متوسط جامعه و حداقل اشتهار به فساد نداشته باشند و مواضع اجتماعی که از آن‌ها در جای دیگر ثبت شده شفافیت و عدم رانت در آن‌ها موجود باشد، چون که با شعار «اقتصاد شفاف، رقابتی و آزاد» وارد انتخابات می‌شویم.