فوتبال به کدام ساز امثال شما برقصد آقای ده نمکی؟!

حتما ویدئوی اخیر مسعود ده نمکی را دیده اید. او تریبون زنده در اختیار داشته تا از هر آنچه دل تنگش خواسته بگوید و خب حالا که تب فوتبال داغ است، خواسته جمله ای هم فوتبالی بگوید.

تیم ملی در یک بازی رسمی و در افتتاح جام ملتهای آسیا، درحالی که دعواهای اخیر داخلی در فوتبال مان محبوبیت فوتبال ملی را به پایین ترین سطح ملی رسانده بود، ۵ گل به یمن زده، دو مهاجم زیر فشارش با گل هایشان کمی از فشار کشنده در آمده اند و جو کمی بهتر شده اما یکباره آنتن دست آقای ده نمکی می افتد؛ او می گوید به یمنی که ۵ سال در جنگ است، ۵ گل زدن که هنر نیست! مدیریت باید می گفتند که یک گل که زدید دیگر بس است.

برادر من! چه می شود که یکبار کیهان بعد از بازی ایران و لبنان، این ها را می نویسد، یکبار برای بازی ایران و سوریه همگی شما و همفکران تان اینچنین می گویید و بعد تیم ملی در تهران جلوی سوریه یکباره دو گل می خورد و مساوی می کند و آماج حملات می شود؟

تیمی از یمن که اردوهایش را خارج از کشورش گذرانده و حوثی ها آن را تیم ملی خود نمی دانند ولی آنچه هست به عنوان رقیبی فوتبالی پیش روی تیم ملی ایران ایستاده است. این چه رسم جوانمردی است که برابر حریف در رقابتی رسمی شل بگیریم؟ کجای این رفتار پایبندی به اصول اخلاقی است؟ کم فروشی در ورزش، تعریف مشخصی دارد، تبانی!

آن هم در رقابت هایی از این دست که تیم ملی نیاز به گل شماری پیدا می کند. اینکه جلوی تیمی مثل عراق حسرت گل های زده کمتر به یمن را بخوریم آیا با اصول مان همخوانی پیدا می کند؟

نه آقای ده نمکی فوتبال و اساسا ورزش میدان این جنس معادلات سیاسی نیست. مردانگی یعنی با تمام وجودت برای تیم ملی کشورت بازی کنی، تا آخرین توانت بجنگی و فارغ از برد و باخت و نتیجه، بی کم فروشی به رختکن بروند.

حواستان باشد که زمین بازی را اشتباه نگیرید؛بگذارید فوتبال، فوتبال بماند...