گروه بحران: تحریم‌های ۴۰ سال گذشته تاثیری بر رفتار ایران نداشته است

به گزارش خبرنگار «پارسینه»، از امروز دوره تازه تحریم‌های یک جانبه ایالات متحده علیه ایران اجرایی شد، به این امید که از نفوذ منطقه‌ای ایران کاسته شده و حاضر شود پای میز مذاکره با آمریکا بنشیند.

این باور درباره اعمال تحریم‌های دوباره در حالی در هیئت حاکمه آمریکا رسوخ کرده است که پژوهش جامع اندیشکده «گروه بحران» نشان می‌دهد اعمال تحریم‌های اقتصادی در چهل سال گذشته ارتباطی اندک با سیاست منطقه‌ای ایران داشته یا اساسا ارتباطی نداشته است و تهران سیاست‌هایی را که فکر می‌کند برای امنیت ملی اش محوری است، فارق از وضعیت اقتصادی داخلی دنبال کرده است.

این گزارش اضافه می‌کند که تهدید‌ها و فرصت‌هایی که ایران در همسایگی خود احساس می‌کند، هدایت گرش است و بر این اساس، سیاست تهاجمی دولت ترامپ علیه ایران احتمالا به جای آن که فعالیت منطقه‌ای ایران را محدود کند، آن را فعال‌تر می‌کند.

از جمله مواردی که در راستای این استدلال مورد توجه قرار گرفته اند، ایجاد شبکه نیرو‌های نیابتی در منطقه در دهه ۱۹۸۰ میلادی، یعی زمانی است که ایران درگیر جنگ بود و درآمد‌های نفتی و رشد اقتصادی آن هم رو به افول بود. در مقابل اوایل دهه ۲۰۰۰ که درآمد نفتی و رشد اقتصادی ایران رو به افزایش بود، جمهوری اسلامی به ترتیب روابط خارجی خود پرداخت و روابط بهتری با همسایگانش ایجاد کرد و حتی در مورد جنگ ۲۰۰۱ افغانستان همکاری امنیتی با واشنگتن داشت. در مقابل، بار دیگر بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵ که ایران زیر فشار تحریم‌های بین المللی قرار داشت و مخارج نظامیش را کاهش داده بود، حضورش در منطقه بیش از پیش افزایش پیدا کرد، چرا که اساسا سیاست منطقه‌ای ایران نسبت به رقبایش بسیار کم هزینه‌تر است.

مقایسه هزینه های نظامی برآورد شده کشورهای خاورمیانه در سال ۲۰۱۷

«گروه بحران» همچنین پیشنهاد می‌کند دولت ترامپ به جای سیاست تحریم، باید ملاحظات امنیتی مشروع ایران را به رسمیت بشناسد و ایران هم باید بداند تا زمانی که سیاست‌هایی را دنبال کند که همسایگان و دیگران برداشتی تهاجمی از آن داشته باشند، تنش‌ها پایدار خواهند ماند و احتمال یک تقابل نظامی مستقیم افزایش خواهد یافت.

بنابراین، یک منطقه باثبات‌تر تنها زمانی ایجاد خواهد شد که ایالات متحده تضمین‌های امنیتی معتبری به ایران بدهد و در مقابل تهران اجازه بدهد که متحدان غیردولتی اش در نظام‌های امنیتی و نظامی کشور خودشان ادغام شوند و گسترش نفاوری موشک‌های بالستیک در سراسر منطقه را متوقف کند. ضمن این که هر دوطرف باید با دیگر کنشگران منطقه‌ای برای یک ساختار امنیتی همه گیر تلاش کنند.