این ادبیات در شان تیم ملی نیست

فوتبال ایران در آستانه دوئل و جنجال تازه‌ای قرار گرفته است. یکی از دو سمت این دعوا مثل همیشه کارلوس کیروش است که در طول هشت سال گذشته نشان داده از کوچکترین نقد و حتی نظری بی تفاوت عبور نمیکند او تقریبا با اکثر قریب به اتفاق آدم‌های فعال در فوتبال ما وارد درگیری لفظی و حاشیه‌ای شده است که قطعا نمی‌توان در خصوص به حق بودن و یا نبودن مواضع او به درستی قضاوت کرد لکن سوالی که پیش می‌آید اینکه چرا این لجام گسیختگی‌ها و میل به جدال‌های لفظی اش با دیگران را پایانی نیست؟ چرا فدراسیون فوتبال یکبار برای همیشه به این ماجرا‌های سریالی ورود نکرده و تکلیف اهالی این رشته را روشن نمی‌کند؟

دعوا‌های پرتعداد مربی پرتغالی واقعا از حوصله مردم و حتی رسانه‌ها خارج شده بطوری که دیگر برای کسی تازگی ندارد. کافیست به اتفاقات یکی دو روز اخیر توجه کنید تا بی حرمتی‌های دور از شان سرمربی و از همه بدتر اطرافیان او را شاهد باشیم کیروش در مواحهه با درخواست طبیعی و منطقی مدیر تیم امید مبنی بر حق استفاده سایر تیم‌های ملی تحت پوشش فدراسیون فوتبال از مرکز پک به پاسخ‌هایی متوسل می‌شود که اصلا ربطی به اصل موضوع ندارد. اینکه استیلی برای تماشای جام جهانی به روسیه سفر کرده چه دخلی به ممنوعیت بهره گیری تیم امید، جوانان، نوجوانان و حتی بانوان از امکاتات پک دارد؟!

 

یا صحبت‌های غیر محترمانه مدیر رسانه‌ای تیم ملی را در نظر بگیرید که گویی در خصوص تیم منفوری مثل عربستان و یا .. صحبت میکند! انگار نه انگار که هموطن هستیم و همه برای اعتلای یک پرچم تلاش میکنند. گویا فراموش کرده اند که امید‌های امروز ستاره‌های فردای تیم ملی هستند و از همه افتضاح‌تر اظهارات سخیف یکی از مربیان خارجی تیم ملی بود که پای سیرک و خرس و.. را وارد بحث کرد و جالب‌تر از همه اینکه میانمار نقطه مشترک تمام سخن پراکنی‌های ایشان بود. آیا جایی در دنیا سراغ دارید که زیر مجموعه‌های یک فدراسیون نمک روی زخم‌های کهنه هم پاشیده و برای تخریب یکدیگر از هیچ ترفندی فروگزار نشوند؟

 

حمید استیلی طرف مقابل جدید‌ترین دعوای مرد پرتغالی ست. کسی که برخلاف جنس فوتبالش که جنگندگی و تلاش بود در خارج از مستطیل سبز رفتاری آرام و پسندیده دارد. حداقل کسی نمی‌تواند او را متهم به بی اخلاقی و حرمت شکنی کند. استیلی به لحاظ افتخار و اعتبار نام کوچکی در فوتبال ایران نیست، اما روحیه جنجال پرهیزی و عدم تمایل به حاشیه سازی باعث شده است کمتر جدل و کار زار فوتبالی را با طرفیت او شاهد بوده باشیم او حتی در مواجهه با رفتار ناجوانمردانه برخی تماشاگران در زمان حضورش در پرسپولیس که از نیمه دوم همان بازی اول برابر ملوان آغاز شد عکس العمل تلافی جویانه‌ای نداشت در حالی که کمترین حق او در آن مقطع این بود که از آن‌ها که با فحاشی و ناسزا تمرکز تیمش را برهم زدند بپرسد چرا؟! و یا افرادی را در این قضیه متهم کرده و از خود دفاع می‌کرد.

 

حال چنین فردی به عنوان مدیر تیم امید برای برگزاری تمرین تیمش به فدراسیون فوتبال نامه زده که با پاسخ منفی نیز مواجه گردیده است! آیا این ادبیات موهن و بدور از احترام در برابر این مطالبه گری به حق در شان ورزش و فوتبال ایران است؟

 

سیدمهدی فاطمی