رساندن رزق و روزی، تکلیف خداوند هست یا نه؟
پارسینه: همه موجودات روی زمین چه حلال گوشت چه حرام گوشت عائله من هستند و من رزق و روزی آنها را تأمین میکنم؛ بنابراین زیاد به کسب و کار خود تکیه نکنید
در این مطلب درباره رساندن رزق و روزی، تکلیف خداوند هست یا نه بحث خواهیم کرد.
همه موجودات روی زمین چه حلال گوشت چه حرام گوشت عائله من هستند و من رزق و روزی آنها را تأمین میکنم؛ بنابراین زیاد به کسب و کار خود تکیه نکنید
بعضیها آنقدر که غم "نان" دارند دغدغه "ایمان" ندارند. اینها به قول شاعر (۱)، «غم نان اگر بگذارد»، چنین میکنند و چنان. اما افسوس که فکر "نان"، امانشان را بریده است.
کسی که مدام نگران قوت امروز و فردایش است، پای ایمانش لنگ میزند. چون یا در قدرت خدا شک دارد و یا در علم او.
گویی بیم دارد که مبادا خدا، حال و روزش را نداند. یا بر تامین روزی اش قادر نباشد. زهی خیال باطل!
انگار این کریمه قرآن را نخوانده است که میفرماید:
وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ رِزْقُها وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها کُلٌّ فی کِتابٍ مُبین؛ هیچ جنبنده اى در زمین نیست مگر اینکه روزی او بر خداست! او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را مى داند؛ همه اینها در کتاب آشکارى ثبت است! (هود/۶)
مگر نه اینکه خدای رزاق، به تعبیر سعدی - علیه الرحمه- به همه چیز آگاه است و حتی: «حاجت موری به علم غیب بداند/ در بن چاهی به زیر صخره صما»؛ و باز مگر نه اینکه: «إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتین»؛ خداوند روزی دهنده و صاحب قوّت و قدرت است (ذاریات/۵۸)
به تعبیر اهل ادب، آمدن ضمیر فصل در بین دو اسم معرفه، مفید انحصار است. یعنی، تنها و تنها، این خداست که روزی رسان است و قادر بر تامین رزق خلق.
پس چه جای نگرانی؟
تامین رزق، تکلیف خداست!
دنبال نان رفتن، تکلیف ماست و تامین روزی، تکلیف خدا.
میگویم: "تکلیف"، اما زود ملانقطی نشوید و نگویید مگر کسی هم میتواند خدا را مکلف به کاری کند؟
از عبارت "عَلَى اللَّهِ رِزْقُها" چه برداشت میکنید؟ غیر از این است که "علی" معنای وجوب و تکلیف را میرساند؟
آری این حق را خود خدا از باب قاعده لطف، بر خود واجب کرده است نه اینکه کسی از حضرتش طلبکار باشد.
اگر کمی در قرآن فحص و جستجو کنید، نظیر این سخن را در جاهای دیگر قرآن مییابید. از جمله آنجا که میفرماید: کَتَبَ عَلى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ (انعام/۱۲) یا وَ کانَ حَقًّا عَلَیْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ (روم/۴۸).
سگ هم عائله خداست!
همه موجودات جاندار، سر سفره کریمانه رزق خدا نشسته اند حتی سگ و خوکی که نجس العین اند.
استاد جوادی آملی (حفظه الله) در این باره میگوید: «خداوند در آیه ۶ سوره هود فرمود: «وَمَا مِن دَآبَّةٍ فِی الأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللّهِ رزق ها» همه موجودات روی زمین چه حلال گوشت چه حرام گوشت عائله من هستند و من رزق و روزی آنها را تأمین میکنم؛ بنابراین زیاد به کسب و کار خود تکیه نکنید چرا که اگر تقوی داشته باشید من از راههایی به شما رزق و روزی میدهم که ایمان شما به غیب، توحید و فرا طبیعت بیشتر شود در آیه دوم سوره طلاق فرمود: «وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ» اگر کسی باتقوا باشد هرگز در کار نمیماند و بالاخره برای او برون رفتی وجود دارد. خداوند بر اساس آیهی قبل به همه روزی میدهد به مؤمن و کافر، به موحد و ملحد، اما فرق روزیی که به مؤمن میدهد با کافر همین است، خداوند به کسی که بر سر سفره توحید بنشیند از جایی که او فکر نمیکند و گمانش نمیرود به او روزی میدهد.» (۲)
همه موجودات روی زمین چه حلال گوشت چه حرام گوشت عائله من هستند و من رزق و روزی آنها را تأمین میکنم؛ بنابراین زیاد به کسب و کار خود تکیه نکنید
بعضیها آنقدر که غم "نان" دارند دغدغه "ایمان" ندارند. اینها به قول شاعر (۱)، «غم نان اگر بگذارد»، چنین میکنند و چنان. اما افسوس که فکر "نان"، امانشان را بریده است.
کسی که مدام نگران قوت امروز و فردایش است، پای ایمانش لنگ میزند. چون یا در قدرت خدا شک دارد و یا در علم او.
گویی بیم دارد که مبادا خدا، حال و روزش را نداند. یا بر تامین روزی اش قادر نباشد. زهی خیال باطل!
انگار این کریمه قرآن را نخوانده است که میفرماید:
وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ رِزْقُها وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها کُلٌّ فی کِتابٍ مُبین؛ هیچ جنبنده اى در زمین نیست مگر اینکه روزی او بر خداست! او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را مى داند؛ همه اینها در کتاب آشکارى ثبت است! (هود/۶)
مگر نه اینکه خدای رزاق، به تعبیر سعدی - علیه الرحمه- به همه چیز آگاه است و حتی: «حاجت موری به علم غیب بداند/ در بن چاهی به زیر صخره صما»؛ و باز مگر نه اینکه: «إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتین»؛ خداوند روزی دهنده و صاحب قوّت و قدرت است (ذاریات/۵۸)
به تعبیر اهل ادب، آمدن ضمیر فصل در بین دو اسم معرفه، مفید انحصار است. یعنی، تنها و تنها، این خداست که روزی رسان است و قادر بر تامین رزق خلق.
پس چه جای نگرانی؟
تامین رزق، تکلیف خداست!
دنبال نان رفتن، تکلیف ماست و تامین روزی، تکلیف خدا.
میگویم: "تکلیف"، اما زود ملانقطی نشوید و نگویید مگر کسی هم میتواند خدا را مکلف به کاری کند؟
از عبارت "عَلَى اللَّهِ رِزْقُها" چه برداشت میکنید؟ غیر از این است که "علی" معنای وجوب و تکلیف را میرساند؟
آری این حق را خود خدا از باب قاعده لطف، بر خود واجب کرده است نه اینکه کسی از حضرتش طلبکار باشد.
اگر کمی در قرآن فحص و جستجو کنید، نظیر این سخن را در جاهای دیگر قرآن مییابید. از جمله آنجا که میفرماید: کَتَبَ عَلى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ (انعام/۱۲) یا وَ کانَ حَقًّا عَلَیْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ (روم/۴۸).
سگ هم عائله خداست!
همه موجودات جاندار، سر سفره کریمانه رزق خدا نشسته اند حتی سگ و خوکی که نجس العین اند.
استاد جوادی آملی (حفظه الله) در این باره میگوید: «خداوند در آیه ۶ سوره هود فرمود: «وَمَا مِن دَآبَّةٍ فِی الأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللّهِ رزق ها» همه موجودات روی زمین چه حلال گوشت چه حرام گوشت عائله من هستند و من رزق و روزی آنها را تأمین میکنم؛ بنابراین زیاد به کسب و کار خود تکیه نکنید چرا که اگر تقوی داشته باشید من از راههایی به شما رزق و روزی میدهم که ایمان شما به غیب، توحید و فرا طبیعت بیشتر شود در آیه دوم سوره طلاق فرمود: «وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ» اگر کسی باتقوا باشد هرگز در کار نمیماند و بالاخره برای او برون رفتی وجود دارد. خداوند بر اساس آیهی قبل به همه روزی میدهد به مؤمن و کافر، به موحد و ملحد، اما فرق روزیی که به مؤمن میدهد با کافر همین است، خداوند به کسی که بر سر سفره توحید بنشیند از جایی که او فکر نمیکند و گمانش نمیرود به او روزی میدهد.» (۲)
منبع: ایران ناز
ارسال نظر