نظر وزارت بهداشت درباره مراکز آب درمانی

قاسم جان بابایی اظهار داشت: آب درمانی و ماساژ درمانی تاثیری در درمان بیماران ندارند و روش‌های مکمل محسوب می‌شوند.

وی در این خصوص توضیح داد: روش‌های آب درمانی و ماساژ درمانی که تبلیغات زیادی در سطح جامعه در مورد آن‌ها می‌شود مبنی بر اینکه برای بهبود و درمان بیماری‌ها موثر هستند، تنها می‌توانند به عنوان یکی از روش‌های مکمل تسکین بیماری‌های مختلف و برای کاهش آلام بیماران مورد استفاده قرار گیرند.

آب درمانی یا هیدروتراپی روشی درمانی است که در فیزیوتراپی و کاردرمانی از آن استفاده می‌شود. هدف از آب درمانی کاهش درد بیمار و افزایش دامنه حرکات مفاصل و قدرت اندام با استفاده از آب است.

آب درمانی در درمان بیماری‌های اندام به چند روش تاثیر دارد که یکی از آن‌ها گرم کردن اعضای بدن و کاهش درد است. بدن در آب سبک می‌شود و این موضوع راحت حرکت کردن اندام‌ها را به دنبال دارد.

در آب درمانی عضلات بدن تقویت می‌شوند و از همه مهمتر آرامش روانی بیمار که کمک موثری در بهبود وضع جسمانی او دارد، فراهم می‌شود.

ماساژ درمانی نیز عبارت از دست ورزی روی بافت‌های نرم بدن است. این درمان به رهایی از استرس و فشار عضلانی و درد ناشی از صدمات و سرعت بهبود ناراحتی‌های حاد و مزمن کمک می‌کند. امروزه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان از این روش به عنوان یک روش مراقبت بهداشتی استفاده می‌کنند.

تاریخچه این درمان به حدود ۲۷۰۰ سال قبل از میلاد برمی گردد. در متن کتاب امپراطور زرد (کتاب مرجع طب داخلی چین) برای درمان فلج و تب و لرز به ورزش، ماساژ پوست و عضلات و نیز تمرینات روی دست و پا توصیه شده است.

بقراط حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد ضرورت استفاده از ماساژ را به عنوان یک درمان به خصوص در درمان آسیب‌های ورزشی و جنگی، به پزشکان گوشزد کرد. اسناد قدیمی دال بر استفاده ژاپنی‌ها و نیز سایر تمدن‌ها نظیر مصر، روم و عرب از ماساژ درمانی موجود است.

ماساژ درمانی به شیوه نوین و علمی، توسط هنریک لینگ (۱۸۳۹-۱۷۷۶) بر پایه ماساژ و ورزش بنیان نهاده شد.
دو برادر پزشک آمریکایی به نام جورج و چارلز تیلور پس از تحصیل در سوئد، در سال ۱۸۵۰ این رشته را به آمریکا معرفی کردند.