زندان یا قلعه دست نیافتنی تیم ملی؟
کارلوس کی روش و فیفا دست به دست هم داده اند تا تیم ملی شرایطی ویژه را در روسیه سپری کند. تمرینات تیم ملی به کلی بسته است. یعنی تقریبا همه چیز پلمپ است. درهای تمرین را بسته اند. تقریبا همه خروجی های کمپ بسته است . همه چیز را پلمپ می کنند. این قدر حساسند که پلمپ ها را در زمان رفت و بازگشت تیم تطبیق می دهند.
تهدید های امنیتی سبب شده تا این قدر حساسیت ها بالا باشد.مثلا بازیکنان هر روز و در تمام 24 ساعت شاهد ماموران پلیسی هستند که همه جا را بسته اند و کشیک می دهند. این فقط اما پلیس ها نیستند که فضا را امنیتی کرده اند. کی روش در همان تیم ملی هم لایه های امنیتی گذاشته است. کسی حق ندارد وارد محدوده بازیکنان شود. فضای کاری کادرفنی کاملا بسته است و همراهان تیم می گویند او حتی این سخت گیری هایش را خیلی بیش از دوره برزیل کرده است.
کی روش در برزیل حتی معاون وقت وزیر ورزش را که در کمپ بود به اطراف تیمش راه نمی داد و حالا این سخت گیری ها بیشتر هم هست.سرمربی البته برای تیمش سعی می کند مدام برنامه هایی بگذارد تا روحیه ها بالا باشد.درباره خودش می گویند تا 4 بامداد ، هر روز جلسه دارد و تعبیرشان این است که نیمه های شب مثل روح سرگردان ، کاپ کافه ای در دست ، در راهروها می گردد و با چهره ای متفکر به کار بزرگی که دارد فکر می کند. او هنوز اماهایی در ذهنش دارد که برایش اینگونه سرگردان به همه چیز فکر می کند و هنوز همان طور که می گوید برایش به قطعیت نرسیده است.سرمربی تیم ملی حالا با آسیب دیدگی طارمی و درد دوباره پای اشکان ، چالش هایش بیشتر از قبل کرده است.
در همه این روزهای سخت و پیچیده اما او طوری با اعتماد به نفس برای خارجی ها از تیم ملی و موفقیت می گوید که باعث شود امیدوار بمانیم و باور کنیم با همه سختی هایی که بچه ها در مسیر جام جهانی طی می کنند ، امیدهای مان زنده بماند.
