کدام کار اجابت دعا را قطعی می‌کند؟

اگرچه دعا و حال خوش داشتن برای صحبت با خدای متعال و اظهار عجز و نیاز و درخواست به محضر او، زمان و مکان نمی‌شناسند و در هر حالی برای انسان ممکن است، اما به تصریح روایات رعایت برخی از آداب بر تاثیر ادعیه و نیز افزایش احتمال اجابت آن‌ها اثرگذار است.


از این رو، در روایات بر پافشارى کردن و اصرار در دعا و انتظار اجابت مکرر سفارش شده است. ‏

حضرت صادق (ع) فرموده اند: «همانا، چون بنده دعا کند خداى تبارک و تعالى در کار حاجت او است مادامى که آن بنده شتاب نکند.»

مجلسى (ره) گوید: یعنى مادامى که شتاب در آن را نخواهد که اگر تأخیر در اجابت آن شد نومید گردد و در نتیجه از خداوند روگردان شود و پندارد که، چون تأخیر در اجابت شده خداوند دعایش را مستجاب نفرماید، یا معناى کلام حضرت علیه السلام این است: مادامى که آن بنده در دعا شتاب نکند و بدان اعتنا نکرده و بدون پافشارى و اصرار در اجابت آن به دنبال کار خود رود چنانچه ظاهر خبر دوم است؛ و نیز آن حضرت (ع) فرمودند: «همانا بنده، چون شتاب کند و براى کار (هاى) خود برخیزد (و به دنبال کار خود رود) خداى تبارک و تعالى فرماید: «آیا بنده من نداند که به راستى منم آن خدائى که‏ حاجت‌ها را برآورم.»

ولید بن عقبه هجرى گوید: شنیدم حضرت باقر (ع) فرمودند: «به خدا سوگند هیچ بنده‏اى در دعا پافشارى و اصرار به درگاه خداى عز و جل نکند جز اینکه حاجتش را برآورد.»


و نیز از حضرت صادق (ع) است که فرموده اند: «همانا خداى عز و جل خوش ندارد که مردم در انجام حاجت به همدیگر اصرار کنند ولى براى خودش آن را دوست دارد، خداى عز و جل دوست دارد که از او درخواست شود و آنچه نزد او است خواهش شود.»

همچنین، حضرت باقر (ع) می‌فرمایند: «نه به خدا سوگند هیچ بنده‏اى به درگاه خداى عز و جل اصرار نورزد جز اینکه خداوند دعایش را مستجاب کند.»

جالب آنکه در روایات اهل بیت (ع) نسبت به نام بردن حاجت در دعا نیز تاکید شده و این مهم از عوامل تاثیر در اجابت معرفی می‌شود.

ابو عبد اللَّه فراء گوید: حضرت صادق (ع) فرمودند: «خداى تبارک و تعالى می‌داند که بنده‏اش چه می‌خواهد هر گاه به درگاهش دعا کند، لیکن دوست دارد که حاجت‌ها به درگاهش شرح داده شود پس هر گاه دعا کردى حاجتت را نام ببر.»

و در حدیث دیگرى گوید: که حضرت (ع) فرمودند: «خداى عز و جل حاجت تو را می‌داند و نیز داند که تو چه خواهى ولى دوست دارد که حاجت هاى (خود را) به درگاه او شرح دهى.»

جالب آنکه دعا در پنهان و آشکار نیز با یکدیگر از نظر اجر و پاداش متفاوتند. چنان که حضرت رضا (ع) فرمودند: «دعاى بنده در پنهانى یک دعایش برابر با هفتاد دعاى آشکار است.»

و در حدیث دیگر است که: «یک دعائى که در پنهانى کنى بهتر است نزد خداوند از هفتاد دعا که آشکار کنى.»

مجلسى (ره) گوید: این دو حدیث دلالت کند بر اینکه پنهان کردن دعا بهتر از آشکار کردن آن است، و اینکه دعاى در پنهانى برابر است یا بهتر است از هفتاد دعاى آشکار در صورتى که آشکار کردن آن مشوب به ریاء و سمعه نباشد و گر نه میان آن‌ها نسبتى نیست.

منبع: قدس آنلاین