توصیه ۶ گانه موسویان به رهبر کره‌شمالی
در این یادداشت آمده است: رئیس جمهور آمریکا و رهبر کره شمالی قرار است ۱۲ جوئن دیدار داشته باشند. کره شمالی در مقطع حساسی قرار گرفته است. بعد از ساخت بمب هسته‌ای وموشک‌های بالستیک با قابلیت حمل کلاهک هسته ای، آمریکا در موقعیت انتخاب "جنگ یا دیپلماسی" با کره شمالی قرار گرفت. ترامپ با خروج از برجام، چاره‌ای جزانتخاب راه دیپلماسی با کره شمالی نداشت، چون او نمی‌توانست با خروج از برجام و جنگ با کره شمالی، همزمان دو بحران بین المللی را ایجاد و اداره کند.
کره شمالی با قدرت چانه زنی بالایی وارد مذاکرات می‌شود، چون بمب هسته‌ای همراه با موشک‌های با قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای دارد. آمریکا در این مذاکرات دست پایین را دارد، چون کره شمالی توانسته تحریم‌های اقتصادی را چند دهه تحمل کند. تهدیدات نظامی ترامپ چیزی جز یک بلوف نیست، چون میدانند جنگ با کره شمالی مسلح به سلاح هسته ای، عواقب وحشتناکی برای آمریکا خواهد داشت.
منافع اصلی کره شمالی درمذاکرات هسته‌ای این است که مشروعیتش به رسمیت شناخته شده، تضمین‌های امنیتی اش تامین شده و ساختار تحریم‌های بین المللی و منطقه‌ای علیه کشورش فروپاشد. بدست آوردن این خواسته‌ها مستلزم شناخت از سیاست خارجی آمریکا و سوابق مذاکرات این کشوربا دیگران است.
به عنوان سخنگوی پیشین هسته‌ای ایران، فردی که این مذاکرات را از ابتدا رصد کرده و کتاب بحران هسته‌ای ایران را تالیف کرده، آرزو دارم که مذاکرات کره شمالی با آمریکا موفق و پایدار باشد؛ لذا ذیلا شش توصیه به رهبر کره شمالی دارم.
اول: توافق هسته‌ای ایران ملاک خوبی است. اساس این توافق برمبنای اطمینان ازعدم ساخت بمب هسته‌ای است که شامل بالاترین استاندارد‌های جهانی شفافیت و راستی آزمایی است که تاکنون یک عضو معاهده ان پی تی پذیرفته است. با این وجود بخشی از حاکمیت آمریکا هم در حزب جمهوریخواه و هم حزب دموکرات با آن مقابله کرد؛ لذا پیونگ یانگ باید مراقب باشد توافق هسته‌ای اش قربانی دعوا‌های سیاسی داخلی آمریکا نشود.
دوم: برجام یک توافق بین المللی است که پشتوانه قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل و آژانس بین المللی انرژی اتمی را دارد و ایران هم به تمام تعهداتش عمل کرده است. کره شمالی در یک توافق دوجانبه با آمریکا هیچ گاه نخواهد توانست از چنین ضمانت‌های بین المللی محکمی برخوردار باشد. با این وجود ترامپ برجام خارج را پاره کرد، چون میراث اوباما بود؛ لذا پیونگ یانگ باید اطمینان‌های لازم راکسب کند تا توافقش با آمریکا، توسط رئیس جمهور بعدی آمریکا بعنوان میراث ترامپ، پاره نشود.
سوم: برجام نشان داد که منطق سیستم حکومتی آمریکا این است: "یا با ما یا برما". اگر با آمریکا باشی میتوانی مثل اسراییل بمب هسته‌ای داشته باشی و مثل عربستان دموکراسی و حقوق بشر صفر داشته باشی. اما اگر مثل ایران بخواهی مستقل باشی، آمریکا به دنبال تغییر رژیم آن خواهد بود. کره شمالی هم مثل ایران، از نظر آمریکا جزء محور شرارت تلقی می‌شود. درحقیقت ترامپ با نابود کردن برجام، دنبال تغییر رژیم در ایران است؛ بنابراین پیونگ یانگ در مذاکرات باید اطمینان حاصل کند که آمریکا به استراتژی تغییر رژیم در کره شمالی خاتمه خواهد داد.
چهارم: در مذاکره با آمریکا، ابزار چانه زنی کره شمالی چیزی بجز بمب هسته‌ای نیست لذا هرگاه این ابزار را زود هنگام از دست بدهد، آمریکا به باقیمانده تعهداتش عمل نخواهد کرد؛ بنابراین پیونگ یانگ باید یک معامه فاز به فاز را دنبال کند که هردو طرف گام‌های متناسب و برابر برداشته وقدم به قدم عملی کنند.
پنجم: مهمترین خواسته آمریکا متوقف کردن موشک‌های با قابلیت کلاهک هسته‌ای با برد بالایی است که بتواند به خاک آمریکا برسد. بقیه موارد برای آمریکا اولویت دوم را خواهد داشت. کره شمالی درگام اول میتواند در مقابل تعلیق نمودن توسعه بمب هسته‌ای و توسعه برد موشک ها، همه تضمین‌های سیاسی-امنیتی-اقتصادی را بگیرد. به موازات عملی شدن این تضمین‌ها توسط آمریکا، کره شمالی هم ذخائر بمب هسته‌ای خود را کاهش بدهد.
ششم: پیونگ یانگ باید درک کند که سیستم سیاسی داخلی آمریکا دچار اختلاف شدید است. دولت آمریکا برجام را امضاء کرد، اما کنگره آمریکا زیر بار آن نرفت. درطول مذاکرات هم جان کری می‌گفت که دولت اختیاری درمورد کنگره ندارد؛ لذا توافق هسته‌ای کره شمالی با آمریکا امن‌تر خواهد بود اگر کنگره آمریکا درکنار دولت آمریکا و شورای امنیت سازمان ملل، آن را تصویب کند.
