شباهت‌های امام علی (ع) و حضرت عیسی (ع)

درباره شخصیت‌هاى بزرگ جهان موضع‌گیرى‌هاى متفاوت و گاه متضاد بسیارى دیده مى‌شود؛ دوستانى پیدا مى‌کنند که در راه آنان سر از پا نمى‌شناسند و پروانه‌وار هستى خود را فداى ایشان مى‌کنند و به پاس دوستى بدترین شماتت‌ها وسخت‌ترین شکنجه‌ها را به جان پذیرا مى‌شوند؛ و متقابلاً دشمنانى پیدا مى‌کنند لجوج و کینه‌توز که به هیچ وجه حاضر نمى‌شوند دست از دشمنى خود بردارند و راه صلح و صفا را پیش‌گیرند.

دوستى و دشمنى این افرادگاه چنان شدت و وسعت مى‌گیرد که حد و مرزى نمى‌شناسد و زمان و مکان را درمى‌نوردد و به زمان‌هاى بعد و مکان‌هاى دیگر نیز دامن مى‌کشد. شدت و دامنه این نفوذ بستگى کامل به عظمت و علوّ شخصیت انسان دارد.

در میان شخصیت‌هاى بزرگ جهان هیچ‌کس به اندازه حضرت على (ع) مورد داوری‌هاى ضد و نقیض واقع نشده و درصحنه جذب و دفع، محل توجه دو قطب مخالف قرار نگرفته است. از میان شخصیت‌هاى عظیم انسانى شاید فقط حضرت مسیح (ع) را بتوان از این حیث مانند حضرت على (ع) دانست؛ زیرا وى نیز در قلمرو دوستى و دشمنى، توجه دو گروه کاملاً متضاد را به خود جلب کرده است و از این لحاظ یک نوع مشابهت میان این دو رهبر آسمانى مشاهده مى‌شود.

حضرت مسیح به پندار غالب مسیحیان، همان خداى مجسم و متجسّد است که براى نجات بندگان خود از گناه موروثى از پدر (حضرت آدم) به زمین آمد و سرانجام مصلوب شد.

در برابر آنان یهودیان در جناح کاملاً متضاد قرار گرفته و آن حضرت را به افترا و دروغ‌گویى متهم کرده‌اند و شنیع‌ترین تهمت را که قلم از ذکر آن شرم دارد به مادر پاک او نسبت داده‌اند.

یک چنین تضادى درباره حضرت على (ع) نیز همواره وجود داشته است. گروهى به جهت کمى ظرفیت و کوتاهى فکر از فرط علاقه سرور یکتاپرستان را تا مقام الوهیت بالابرده، کرامت‌هایى را که از آن حضرت در طول زندگى ظاهرشده است گواه خدایى او گرفته‌اند.

در برابر این گروه از نخستین روزهاى خلافت ظاهرى امام (ع) دسته‌اى عداوت او را به دل گرفتند و پس از مدتى به صورت گروه‌هایى به نام "خوارج"و "نواصب"در آمدند.

پیامبر اکرم (ص) از ظهور این دو جناح منحرف در زمان حکومت امیرالمؤمنین کاملاً آگاه بود و در یکى از سخنان خود به حضرت على علیه‌السّلام چنین فرمود:هلک فیک اثنان: محب غال و مبغض قال. دو گروه در راه تو هلاک مى‌شوند: گروهى که درباره تو غلو کنند و گروهى‌که با تو دشمنى ورزند.

یک مشابهت دیگر نیز میان حضرت على (ع) و حضرت مسیح (ع) وجود دارد و آن مکانى است که این دوشخصیت در آنجا دیده به جهان گشودند.

مسیح (ع) در سرزمین مقدسى به نام "بیت اللحم " که غیر از بیت‌المقدس است به دنیا آمده و از این لحاظ بر سایر پیامبران بنى‌اسرائیل یک نوع برترى یافت و سرور آزادگان در سرزمین مقدس مکه و در خانه خدا کعبه به طور اعجازآمیز دیده به جهان گشود و از قضا در خانه خدا یعنی مسجد کوفه نیز شربت شهادت نوشیده و این اتفاق حسن ختامى شد که کاملاً بى‌سابقه بوده و شایسته است که در وصف او گفته شود:
"نازم به حسن مطلع و حسن ختام او".

برگرفته از:
کتاب فروغ ولایت، آیة الله جعفر سبحانى

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان