ترمیم کابینه روحانی! از شایعه تا فراموشی

تحریریه پارسینه | اوایل سال جاری بود که روحانی در هشداری که اینروز‌ها از تب و تابش فاصله گرفته، به مدیران تراز اول متصل به کابینه اش متذکر شده بود اگر از اخم و تلفن می‌ترسند از دولت خارج شوند.

وی در حاشیه جشنواره ملی «قدردانی از کارگران، گروه‎های کار و واحد‌های نمونه کار کشوری» گفته بود: در ذهنم وزرا را به ۲ دسته تقسیم کرده‌ام و هر دو دسته آدم‌های خوبی هستند، اما بخشی از آن‌ها هوای ناامیدی در سر دارند. برخی با اشاره به بودجه آن را کم می‌دانند یا وضعیت فروش و انتقال درآمد‌های نفتی را خوب نمی‌دانند. این عده در اول، وسط و آخر دولت سخن ناامید‌کننده دارند.

روحانی مدعی شده بود: تلاش کرده گوشش نسبت به آن‌ها کم بشنود. وی همچنین متذکر شد: یک عده همیشه امیدوارانه حرف می‌زنند و می‌گویند مشکل این است و باید بیشتر تلاش کنیم و باید تشویق کنیم کشاورزان فلان کار را بکنند. هم پیشنهاد می‌دهند و هم امیدوارند. این ناامیدی و غم و غصه چه خاصیتی دارد؟ این چهره عبوس از اول سال برای اتفاقات بعدی است؟

شاید باید ریشه این سخنان را در سال گذشته که روحانی خود را آماده تصاحب کرسی دومین دوره ریاست جمهوری و ابقای ریاستش بر قوه مجریه می‌کرد، دنبال کرد.

در ضیافت افطاری او با فعالان ستاد انتخاباتی‌اش در تهران بود که در سخنانی بی‌سابقه و گلایه‌مندانه گفت: یک عده وقتی به دولت حمله می‌شد، با همه قدرت آمدند دفاع کردند، برخی هم سخت‌شان بود دفاع کنند، خیلی نرم حرف می‌زدند و آرام. اگر در تنگنای ٣٠ خبرنگار قرار می‌گرفتند، در آن تنگنا یک کلمه‌ای می‌فرمودند. حرف نمی‌زدند و سینه سپر نمی‌کردند. او در نهایت تأکید کرد: هر کسی که آماده است این بار را بر دوش بگیرد باید داوطلب باشد.»

اما بنظر می رسد پس از بدست گرفتن سکان ریاست دولت دوازدهم، روحانی یا تعمداً و یا بدلیل ازدحام و ترافیک پرحجم مشغله دولتش در برابر بسیاری از تحولات سیاست خارجی و بحران ارزی و اقتصادی از موضوع تغییر در کابینه به شکلی جدی فاصله گرفته است. کمتر کسی است که رئیس جمهور را سخنوری قهار نداند، چرا که در بسیاری از سخنرانی هایش با بهره از نبوغ ذاتی خود می تواند دست کم فقط در حد بیان چند جمله و کلمه هم دل طرفدارانش را شاد کند و هم رضایت مخالفانش را قدری تأمین نماید.

اینکه چه دلیلی موجب شد روحانی پس از استفاده از واژه مدیران ترسو و مأیوس، سکوت اختیار کرد و تغییر و تحول قابل ذکری در بدنه مدیریت کلان کشور و کرسی های پر جاذبه وزارت و صدارت رخ نداد، معلوم نیست! اما نباید فراموش کرد آهسته آهسته فضای بین شعار تا عملکردش به عنوان شخص اول اجرایی کشور بلند تر و طولانی تر از قبل شده و گمان می رود اگر اینچنین اصرار بر کم توجهی و عدم علاقه چه سهوی و چه عمدی بر تنویر افکار عمومی، حداقل در بخش مطالبه آحاد ملت از بابت پیگیری شعارها و ادعاهای رئیس جمهور وجود داشته باشد، سرنوشتی جز کم رنگ شدن بیش از پیش حنای مرد اول دولت دوازدهم در نزد مردم نخواهد داشت.