کردها ناامید از آمریکا به دمشق باز خواهند گشت

ار.ب.کا گزارش داد، تصرف غوطه از جمله در این رابطه شایان اهمیت است که راه برای از میان برداشتن گروه‌های اپوزیسیون در دو حوزه تشنج زدایی در جنوب غرب و در شمال حما باز می‌شود که یا باید تسلیم شده یا دچار سرنوشت غوطه شوند. یعنی حرکت در جهت تقسیم نهایی کشور به مرکز صنعتی و فرهنگی تحت کنترل دولت (۶۰ درصد اراضی و ۸۰ درصد جمعیت) و مناطق دور افتاده تقسیم شده به ۴ حوزه (استان ادلب تحت کنترل جبهه النصره، حوزه عملیات ترکیه، حوزه تحت کنترل "نیروهای دموکراتیک سوریه" در مناطق کرد نشین و حوزه مجاور رقه و کرانه شرقی فرات) در جریان است. دمشق همه این ۴ حوزه را مناطق تحت اشغال بیگانه ارزیابی می‌کند.



اوضاع پیرامون مشارکت سه‌جانبه ایران، روسیه و ترکیه در آستانه ملاقات آنکارا به اندازه برفرض مشارکت دوجانبه ایران و روسیه شفاف بنظر نمی‌رسد. ایران و روسیه می‌توانند در مواردی (اساساً امور مربوط به دیگر کشورهای منطقه مانند اسرائیل یا عربستان سعودی) با یکدیگر اختلاف داشته باشند ولی در جبهه سوریه این روابط از مرز مشارکت فراتر رفته و در واقع به اتحاد تبدیل می‌شود. ولی وضع روابط با ترکیه بغرنج‌تر است. ترکیه بلاتردید شریک مهمی است و همچنین بسیاری از گروه‌های اپوزیسیون سوریه با آن ارتباط دارند. همزمان با تضعیف نقش دیگر بازیکنان منطقه‌ای (چون عربستان سعودی) موضع ترکیه تقویت می‌شود.

ولی ترکیه برخلاف ایران نمی‌تواند یک متحد باشد و عضویت در ناتو تنها علت ممکن نبودن اتحاد نیست. از آغاز ترکیه از یک طرف و ایران و روسیه از طرف دیگر در سنگرهای مختلف درگیری سوریه قرار داشتند و بسیاری از خطوط تقسیم کننده مربوط به این رویارویی تاکنون رفع نشده است.

موضع بردبار روسیه نسبت به عملیات ترکیه در عفرین می‌تواند به پیروزی راهبردی منجر شود. کردها پس از شکست سنگین می‌توانند به مذاکره با دمشق تن بدهند و آن وقت دیگر به حمایت آمریکایی‌ها نیازی نخواهند داشت. همچنین فرسایش جناح جنوبی ناتو شایان اهمیت است که ایران و روسیه هر دو به اندازه برابر به آن علاقه‌مند هستند.

همه عوامل برشمرده شده حاکی از آن است که برغم همه مشکلات موجود در همکاری سیاسی سه‌جانبه ایران، روسیه و ترکیه، شانس توسعه مشارکت آنها حفظ می‌شود. در هر حال ملاقات آنکارا واقعیت جالبی بود.