برخی شاخص های مرتبط با زنان حاصل سرشماری ۱۳۸۵

در سخنرانی اخیرم در دانشگاه باهنر کرمان از جمله به آمار ها و شاخص هایی در ارتباط با زنان ایران اشاره کردم که فکر می کنم برای شما هم جالب باشد*

نرخ مشارکت اقتصادی زنان:

در محدوده ی سالهای 1335 تا 1355 از 9.23 درصد به 12.93 درصد افزایش نشان می دهد. سپس از 1355 یعنی آخرین سرشماری قبل از انقلاب تا دهه ی بعد از آن به شدت افول یافته و به 8.15 درصد کاهش می یابد. با افزایش اندکی پس از آن رشد صعودی می یابد اما همچنان در سرشماری سال 1385 که به 12.39 درصد افزایش می یابد هنوز به سطح پیش از انقلاب (12.93 % نرسیده است

نرخ بیکاری زنان:

بیکاری زنان در سال 1335 تنها 0.52 درصد بوده است. در سرشماری اول بعد از انقلاب به 25.40 % افزایش یافته است و در آخرین سرشماری یعنی 1385 به 23.34 درصد می رسد. این در حالی است که نرخ بیکاری مردان در همان سال تنها 10.81 % بدست آمده است یعنی کمتر از نصف بیکاری زنان.

سن متوسط ازدواج:

ما در عین حال شاهد نوعی افزایش سن ازدواج و به تاخیر انداختن آن در میان زنان و مردان هستیم که علی رغم تلاش های گسترده برای تشویق جوانان به ازدواج پدید آمده است: سن ازدواج دختران در سال 1345در حدود 18 سالگی بوده است. برای پسران در همان سال 25 سالگی بوده است. در سال 1385 برای دختران به 23 سالگی افزایش یافته و برای پسران نیز به 26 سالگی افزایش نشان می دهد.

نسبت قابل توجهی از زنان در ایران در سنین زیر 19 سالگی ازدواج می کنند.

این نسبت در سال 1335 به میزان 41 درصد بوده است در حالیکه در مورد مردان تنها 6.3 درصد بوده است. در سال 1365 به 36.8 درصد کاهش می یابد و در سال 1385 نیز با رقم 17.7 درصد مواجه هستیم که هنوز رقم قابل توجهی است در مقایسه با مردان که تنها 3 درصد در سنین زیر 19 سالگی ازدواج می کنند.

میزان باسوادی:

در سال 1385 نرخ باسوادی زنان شهری 86 % و در مورد زنان روستایی 69 % بدست امده است. تغییرات نرخ های باسوادی نشاندهنده ی نزدیک شدن نرخ های مربوط به زنان و مردان و نیز افزایش در مجموع در سطح شهر و روستاست.

ارقام آماری و شاخص ها نشاندهنده ی نوعی عدم تناسب میان سطوح باسوادی، سطوح تحصیلی و میزان مشارکت اقتصادی زنان در بازار کار ایران است. دلایل این فاصله یا عدم هماهنگی چه می تواند باشد؟

* منبع آمار ها و شاخص هایی که در اینجا نقل می کنم گزارشی است از آقای دکتر امیر هوشنگ مهریار تحت عنوان: Fifty years of Demographic Change in Iran که برای موسسه عالی برنامه ریزی و توسعه وابسته به سازمان "واو" فعلی و برنامه و بودجه ی سابق تهیه کرده اند. این سازمان واو که گفته ام نکته ی طنز آمیزی است که یکی از دوستان درباره ی این سازمان ذکر می کردند می گفتند وقتی نه برنامه ای مانده باشد و نه بودجه ای؛ فقط "واو" می ماند و بس :)

منبع: وبلاگ شیرین احمدنیا(از زندگی)