دشمنان صدساله بهم رسيدند

گزارش - تحريريه پارسينه | در فصلی که تیم‌های بزرگ تا همین مقطع بازی‌هایِ جذاب زیادی رقم زده‌اند، به خصوص در تقابل با یکدیگر، بحث جذابی هم خارج از زمین در گرفته گرفته است: بهترین بازیکن لیگ برتر کیست؟

برای پاسخ دادن به این سوال و انتخاب نهایی، کاندیداهایِ زیاد و نمونه‌هایِ چشمگیری داریم. برای مثال در چلسی خلاقیت و تکنیک ادن آزاد را داریم کنار چندین و چند ضربه و گل عالی از دیگو کاستا. در آرسنال سرعت و تکنیک و نبوغِ الکسیس سانچز، چیزی که به خصوص در دیدار مقابل وستهم نشان داد را داریم، و البته کنارش ضرباتِ فی‌البداهه‌یِ اولیویه ژیرو را.

و اما خطری که لیورپول امروز با آن مواجه است. در این روزهایِ لیگ برتر واقعا سخت است عاملی ثابت‌تر و تکراری‌تر از پاس‌هایِ فوق‌العاده‌یِ پل پوگبا پیدا کنیم. پوگبا سه‌شنبه شب در پیروزیِ 0-2 تیمش در نیمه نهاییِ ای.اف.ال کاپ مقابل هال سیتی یک سوپرکلاسِ دیگر به نمایش گذاشت و با نمره‌یِ 9.06 عنوان بهترین بازیکن زمین را از آن خودش کرد. این بازی البته تنها نمونه‌ای از رشدِ پوگبا بود، از اینکه چطور بعد از بازگشت به انگلیس بالاخره به مرحله‌ای رسیده که با آزادی و فراغ بال استعدادهایِ درخشانش را به رخ همه می‌کشد.

پوگبا بازی به بازی شک و تردیدها در موردِ خودش، بازیکنی که بهش می‌گفتند هیچ پست برایش مناسب نیست، را محو می‌کند. پوگبا حالا نه تنها پستش را پیدا کرده بلکه در منطقه‌یِ وسیعی از زمین حکم‌فرمایی می‌کند، در حالیکه اتفاقاتی که در مناطق دیگر می‌افتد را هم تحت کنترل دارد.

هافبکِ 23 ساله و فرانسویِ یونایتد سه‌شنبه شب با پاسی عالی وین رونی را در یک قدمیِ شکستنِ رکوردِ سر بابی چارلتون قرار داد، اما رونی توپ را از کنارِ دروازه به بیرون زد. نکته‌ای که در این فصل کمک زیادی به پیشرفتِ پوگبا کرده این است که او اغلب پاس‌هایش را به مقصد مهاجمی بسیار دقیق‌تر و خطرناک‌تر ارسال می‌کند.

زلاتان ابراهیموویچ با حضور کاریزماتیکِ خودش این فصل پرچمدارِ دورانِ جدید یونایتد، به رهبریِ ژوزه مورینیو بوده و هماهنگی‌اش با پوگبا یکی از نکاتِ شاخص این دوران. گلی که زلاتان رویِ پاس فوق‌العاده‌یِ پوگبا از زاویه‌یِ بسته به کریستال پالاس زد مثالی بارز از این هماهنگی بود.

زلاتان و پوگبا در این فصل بدل به زوجِ ایدئال لیگ برتر شده‌اند. بینِ تمام بازیکنانِ لیگ هیچ ترکیبی به اندازه‌یِ این دو ستاره‌یِ یونایتد برای هم موقعیت گل ایجاد نکرده‌اند. پوگبا تا این مقطع از فصل 14 بار با پاس‌هایِ کلیدی‌اش زلاتان را به دروازه‌یِ حریفان نزدیک کرده و زلاتان هم در عوض 11 پاس کلیدی به پوگبا داده است (مجموع 25 پاس کلیدی به هم). 14 پاسی که پوگبا به زلاتان داده هم بعد از 16 پاسی که جیسون پانچون به کریستین بنتکه داده دومین آمار خلق موقعیت از سویِ یک بازیکن برای دیگری در لیگ بوده است.

درخششِ این زوج، کنار نیروهایِ هجومی دیگری مثل مارکوس رشفورد، آنتونی مارسیال، خوان ماتا و هنریک مخیتاریان دورشان، مهمترین عامل در تغییرِ روند یونایتد از شروعی کند و ناامیدکننده در ابتدایِ فصل بود. این تغییر روند باعث شده تا حالا از یونایتد انتظار شکست دادنِ لیورپول را داشته باشیم. اما بهترین راه رسیدن به این هدف چیست؟

درسته که خط حمله‌یِ یونایتد نقطه‌یِ قدرت این تیم در هفته‌هایِ اخیر بود، اما آیا رویکردی تا این حد کنش‌گرا مقابلِ لیورپولی که خودش خط حمله‌ای اگرسیو و بلندپرواز دارد عاقلانه است؟ آیا بهتر نیست یونایتد مثل بازیِ رفت با عمق زیاد دفاع کند و رو به استفاده از ضد حمله‌ها بیاورد؟ اما آیا چنین رویکردی ریتم و هیجانی که یونایتد اخیرا به دست آورده را دچار اختلال نخواهد کرد؟

این سوالاتی است که مورینیو باید بهشان پاسخ بدهد و تصمیم نهایی را بگیرد. نکته‌ای که اما او می‌تواند ازش مطمئن باشد این است که هر تصمیمی که بگیرد، زوج پوگبا و ابراهیممویچ با فرمی که پیدا کرده‌اند می‌توانند سرنوشتِ هر بازی‌ای را در هر شرایطی تغییر بدهند.

روی کاغذ این بازی‌ایست که لیورپول بیشتر از یونایتد می‌تواند با شکست در آن کنار بیاید. باخت در اولدترافورد باز هم لیورپول را دو امتیاز بالاتر از حریف در جدول نگه می‌دارد، در حالیکه شکستِ یونایتد به معنای پایان کورسویِ امید باقی ماندن در کورس قهرمانی خواهد بود و می‌تواند شاگردانِ ژوزه مورینیو را شش امتیاز از بیگ فور و کسب سهمیه‌یِ چمپیونز لیگ دور کند.