جنجال در پیست دوومیدانی ایران

 در ماه های اخیر و بعد از المپیک ۲۰۱۶ ریو بسیاری از دوومیدانی کاران نسبت به شرایط خود انتقادهایی داشتند، ولی  هیچ یک به صورت رسمی این موضوع را ابراز نکردند و فقط به این نکته که توقع بیشتری از فدراسیون کیهانی دارند اکتفا کردند.

در نهایت دوومیدانی کاران که بیشتر آن ها ملی‌پوش بودند طی بیانیه‌ای  به صورت رسمی از شرایط موجود در این رشته ابراز نارضایتی کردند.

شاید بتوان گفت تصمیمی که بیشتر از پیش دوومیدانی‌کاران را مجبور کرد که علنا از شرایط انتقاد کنند قطع حقوق ماهانه آنها بود.

این که فدراسیون دوومیدانی تصمیم گرفت حقوقی براساس نتایج ۱۰ سال پیش یک دوومیدانی کار پرداخت نکند کار درستی بود اما باید این موضوع را در نظر گرفت که آیا همه امکانات در اختیار دوومیدانی کاران قرار دارد؟

پیش از این دوومیدانی کاران به غیر از حقوق فدراسیون هیچ پولی را دریافت نمی‌کردند و تمام پول تمرینات و هزینه های لازم را به نوعی از جیب خود خرج می‌کردند. همه می دانند  که حقوق فدراسیون ناچیزتر از آن چیزی بود که ورزشکاران بتوانند با آن دوران قهرمانی خود را سپری کنند با این حال این مقدار ناچیز هم غنیمت بود.

فدراسیون دوومیدانی دائم اعلام می‌کند که هر ورزشکاری که ورودی لازم را به بگیرد به مسابقه ها اعزام می شود اما این سوال پیش می‌آید  که با چه امکاناتی آنها خودشان را آماده کنند؟ زمانی یک فدراسیون می‌تواند  حقوق ورزشکارانش را قطع کند که ورزشکار با منابع مالی که وجود دارد بتواند شرایط تمرینی خود را مهیا کند. آیا دوومیدانی این امکان را برای ورزشکارانش مهیا کرده است؟ دوومیدانی کاری که از دو سال پیش هنوز پول خود را از تیم لیگ برتری اش دریافت نکرده است چگونه می‌تواند  برای کسب ورودی رقابت های جهانی خودش را آماده کند؟

آیا منابع مالی و اسپانسر در دوومیدانی ایران به اندازه ای وجود دارد که ورزشکارانش بتوانند از طریق آن امرار معاش کنند؟

مشکلی که در ایران وجود دارد نبود اسپانسر در دوومیدانی است. احسان حدادی بعد از نقره المپیک موفق به گرفتن اسپانسر خوب و مناسب شد اما سایر ملی‌پوشان چنین وضعیتی ندراند. این نشان می‌دهد  که شرایط برای جذب اسپانسر در این رشته مساعد نیست. با توجه به این که دوومیدانی کاران ایران در میادین بین‌المللی جایگاه بالایی ندارند نمی‌توانند  اسپانسری خارج از ایران به دست بیاورند و حامیان مالی ایران هم علاقه ای به حضور در این رشته ندارند. بنابراین هیچ پولی از این طریق نصیب دوومیدانی کاران نمی‌شود  در حالی که در خارج از ایران موضوع کاملا متفاوت است.

در ماه های اخیر علاوه بر این نارضایتی مالی برخی از ملی‌پوشان شاخص دوومیدانی، اعتراض دیگر آنها به تصمیم سازمان تیم های ملی است. مشخص نبودن ملاک انتخاب نفرات تیم ملی و هم چنین مشخص نبودن ملاک انتخاب نفرات همین سازمان از دیگر مسائلی بود که باعث انتقاد شد.

زمانی که انتخابات فدراسیون دوومیدانی برگزار شد مجید کیهانی قول های زیادی برای انتخاب شدن داد، قول هایی که تا الان بیشتر آن ها عمل نشده است.

با این شرایط دوومیدانی  ایران برای سال های سال تنها باید به همان نقره احسان حدادی در لندن بنازد؛ مدالی که در حال‌ حاضر هم گاهی برای سرپوش گذاشتن روی واقعیت ها استفاده می شود.

رییس فدراسیون دوومیدانی می داند  برای به سلامت گذشتن از خط پایان بیش از این ها باید برای عملی کردن وعده هایش تلاش کند. بیش از یک سال از انتخابات فدراسیون گذشته ولی هنوز هیچ سر و سامانی به شرایط داده نشده در حالی که در زمان سرپرستی طباطبایی در فدراسیون شرایط بسیار آرام تر از حال بود و پیست دوومیدانی ایران خالی از جنجال و هیاهو بود.

حال شرایط برای سنجش رییس مهیاست و باید دید آیا کیهانی می‌تواند بعد از بیانیه اعتراضی ملی پوشان، شرایط را آرام کند و به پیست های ایران سر و سامان بدهد یا خیر.