.svg)
نگاه تازه مایلی‌کهن به علی دایی
پارسینه: محمد مایلی‌کهن گفت: علی دایی چه من بخواهم، چه نخواهم، بخشی لاینفک از تاریخ فوتبال ماست. دایی رکورددار فوتبال ما و جهان است و برای فوتبال ما آبرو خریده است و توهین کردن به او از ابتدا تا انتهای بازی یک حرکت مطرود است.
محمد مایلی کهن بی‌تردید یکی از منحصر به فردترین مردان فوتبال ایران است. او که پیش از این در موضع انتقاد از علی دایی واقع شده بود، اکنون به دفاع از دایی پرداخته و اعتقاد دارد باید توهین به علی دایی با یک حمایت همه‌جانبه صنفی روبه‌رو شود.
«ورزش سه» در ادامه نوشت: «سرمربی کنونی ملوانی‌ها که دغدغه ساختن فرهنگی تازه در فوتبال، مهم‌ترین وجه شخصیت حرفه‌ای او را شکل می‌دهد در مصاحبه‌ای اختصاصی حرف‌هایی زد که بی‌شک از بااهمیت‌ترین نظرات و دیدگاه‌ها در فوتبال ماست.
گزیده این گفت‌وگو را با هم می‌خوانیم.
- (درباره حضور عالیشاه و نوراللهی در تیم تراکتورسازی) باید از شما سوالی بپرسم. اگر این بازیکنان فرزندان شما بودند، شما فرزندت را به تیم لیگ برتری با امکانات بالا و پول دریافتی بالا می‌فرستادی یا یک تیم لیگ دسته اولی با امکانات بسیار اندک؟
- این که تعیین شود هر بازیکن در کدام باشگاه به کار گرفته شود نیز برمی‌گردد به قاعده و قانون عمومی در این تیم‌ها. کار به جایی رسیده که من سرمربی از این روند در تیمم نمی‌توانم منتفع باشم اما در تیمی دیگر چنین برداشتی از حاصل فنی تیم‌های دیگر می‌شود. من کل ماجرا را دارای خدشه می‌دانم واعتقاد دارم کل این ماجرا برای فوتبال ما ضرر ایجاد می‌کند.
- به نظر من وقتی قرار است بازیکن در دوران سربازی‌اش برود به یک تیم معمولی که فقط اسمش نظامی است، خوب در تیم خودش بماند و هر سال مبلغی از تیم مورد نظر به سازمان نظام وظیفه پرداخت شود.
- مگر تیمی مثل پرسپولیس ندار است و قادر نیست مثلا سالی ۱۰۰ یا ۲۰۰ میلیون به نظام وظیفه بدهد و از بازیکنش که حق استفاده از او را هم دارد، بهره ببرد؟ قطعا من در رابطه با تمام فوتبال ایران می‌گویم.
- در دوران ما بازیکن‌ها به تیم‌های نظامی آن دوران مثل پاس که تیم شهربانی بود و عقاب و ملوان که تیم نیروی دریایی و هوایی بود می‌رفتند.
- در آن دوران بعضی از بازیکنان مانند مرحوم حجازی به تیم‌های نظامی نرفتند. مدیر تیم تاج، پرویز خسروانی بود که خودش بالای قانون بود و فرمانده ژاندارمری بود اما بقیه بچه‌ها در سن خدمت از تیم‌ها می‌رفتند. مثلا یادم هست اکبر میثاقیان و ابوالفضل مزدستان برای خدمت سربازی به تیم ملوان رفتند.
- در دهه ۶۰ البته جنگ تحمیلی هم بود و حساب و کتاب در خدمت نظام وظیفه عمومی جدی‌تر بود. یک بار ما به خاطر بازیکنی که خدمت نرفته بود ۳ بازی بازنده اعلام شدیم و قهرمانی در مسابقات هم از چنگمان رفت.
- هیچ ایرادی ندارد که بازیکنان تیم ملوان بروند کنار دریا و زباله‌ها را جمع‌آوری کنند. بازیکنان تیم ما با یک نایلکس بزرگ کنار ساحل رفتند و زباله‌ها را جمع کردند! این اتفاق نه تنها روی بازیکن‌ها بلکه روی تماشاگران هم تاثیر می‌گذارد.
- بازی تراکتور سازی و ملوان در جام حذفی را ما باختیم. داور ۲ پنالتی صددرصد برای ما نگرفت اما وقتی من به سمت داور رفتم و به او خسته نباشید گفتم. بهت‌زدگی را در صورتش دیدم. من حتی از داور برای اندک اعتراض بازیکنان عذر خواستم. داور باورش نمی‌شد اما به هر حال تحت تاثیر قرار گرفت!
- بعضی‌ها رفتارهای من را پرخاشگرانه می‌دانند. می‌دانید چرا؟ به این خاطر که از نگاه آنها حرف حق زدن و صراحت گویی پرخاشگری است و اخلاقی رفتار کردن رفتاری عجیب!
- علی دایی چه من بخواهم، چه نخواهم، بخشی لاینفک از تاریخ فوتبال ماست. دایی رکورددار فوتبال ما و جهان است و برای فوتبال ما آبرو خریده است و توهین کردن به او از ابتدا تا انتهای بازی یک حرکت مطرود است.
- باید با رفتاری عملی این حرکت را محکوم کرد. من فکر می‌کنم کانون مربیان فوتبال می‌توانست در حرکتی هماهنگ از مربیان لیگ برتر دعوت کند به حرمت علی دایی یک بازی روی نیمکت تیم‌های خود ننشینند.
- از کانون مربیان بگذریم. این نظر و پیشنهاد من، محمد مایلی‌کهن است که حاضرم به حرمت علی دایی یک بازی روی نیمکت ننشسته و این را از همه همکاران خودم هم بخواهم! یک روز که برنامه لیگ برتر و لیگ دست اول به هم نزدیک بود می‌شد و حالا از این به بعد هم می‌شود با حرکتی هماهنگ مربیان از نشستن روی نیمکت‌ها خودداری کنند.
- چند وقت پیش من با یکی از دوستان ملاقات کردم و برای رفتن به جایی سوار اتومبیلش شدم. دیدم کمربند نبسته. از او که خیلی معروف‌تر و شناخته‌شده‌تر از من در جامعه هست خواستم کمربندش را ببندد اما او که از عزیزان با نجابت فوتبال ماست گفت نه حاجی، ولش کن پلیس‌ها ما را جریمه نمی‌کنند و تازه اگر جریمه هم کنند می‌روم و یک دقیقه همه خلافی را صفر می‌کنم! وقتی این عزیز چنین اعتقادی در فرهنگ جامعه درباره رفتاری که باید الگو و فرهنگ باشد، دارد چه انتظاری دارید من حرف حق بزنم و جامعه در حرکتی سمبلیک، خودش و واقعیت‌هایش را با اصول من هماهنگ کند؟
- خیلی از رفتارها ممکن است سمبلیک باشد. درباره علی دایی هم اعتقاد دارم این حرکت سمبلیک باید انجام شود. توهین به علی دایی توهین به کل جامعه فوتبال است. توهین به مربی و بازیکن و حتی داور است. چرا باید به علی دایی توهین شود؟ او چه کرده جز این که در ۲۰ سال گذشته فوتبال ما را به دنیا شناسانده و اگر در فوتبال دنیا امروز ما را می‌شناسند به خاطر آدم‌هایی مثل همین علی دایی بوده است.
- من محسن خلیلی را از امیدهایمان آوردم و یک ۱۰ دقیقه‌ای در سال ۸۰ به او بازی دادم. امیدوار بودم آن قدر تلاش کند که هفته بعد ۱۰ دقیقه را بکنم ۱۵ دقیقه و ۳۰ دقیقه اما دیدم او در زمین از جایش تکان نمی‌خورد. به او اعتراض کردم و گفتم چرا تلاش نکردی، جواب داد حاجی کفش‌هایم تنگ بود. به او گفتم تو که بازیکن حرفه‌ای هستی و ۲۰ سالت هم شده هنوز نمی‌دانی چه کفشی باید بپوشی؟ به محسن گفتم برگرد سر تمرین تیم امیدها و هر وقت بزرگ شدی برگرد تیم بزرگسالان. او هم سرش را پایین انداخت و رفت و چند روز دیگر برگشت و شد محسن خلیلی و در همین بازی ۱۵ سال قبل در ۲۰ سالگی به استقلال گل زد و بعد‌ها در داربی رفت و برگشت به استقلال گل زد و آقای گل شد و اگر آن مصدومیت برایش پیش نمی‌آمد آمار عملکردش بسیار بهتر هم می‌شد.
منبع:
خبرگزاری ایسنا
ارسال نظر