آیا پوتین به دنبال «دور زدن» ایران است؟

به گزارش خبرنگار «پارسینه» به نقل از تاس، ولادیمیر پوتین در دیدار با شینزو آبه گفت: من بسیار امیدوارم که ارتش سوریه پس از عملیات های رزمی در حلب جای پای محکمی پیدا خواهد کرد و شهروندان به زندگی عادی باز خواهند گشت.

رییس جمهور روسیه اضافه کرد: گام بعدی دستیابی به یک آتش بس کامل در سراسر سوریه است.

پوتین با اشاره به تصرف دوباره پالمیرا توسط داعش گفت: تمام آنچه در پالمیرا رخ داد نتیجه ناهمگاهنگی میان به اصطلاح ائتلاف بین المللی، دولت سوریه و روسیه بود. من بارها گفته ام که ما باید برای نبرد موثر علیه تروریست ها، تلاش هایمان را یکی کنیم.

او همچنین گفت در تماس تلفنی اوایل هفته با رجب طیب اردوغان، رییس جمهور ترکیه، توافق کرده اند که از تمام طرف های درگیر در سوریه بخواهند در آستانه، پایتخت قزاقستان با یکدیگر گفتگو کنند.

پوتین گفت چنان چه طرف ها درگیر با این طرح پیشنهادی موافقت کنند، «از نورسلطان نظربایف، رییس جمهور قزاقستان، می خواهیم که از این فرآیند حمایت کند.

رییس جمهور روسیه درباره تحولات سوریه هم گفت: از نظر من، اتفاقاتی که افتاد مطابق توافق هایی بود که من با رییس جمهور ترکیه در سفرش به سنت پترزبورگ به دست آوردم. ما توافق کردیم که ترکیه هر گونه کمک ممکنی برای تنظیم خروج شبه نظامیانی که حاضرند سلاحشان را زمین بگذارند، پیش و بیش از همه برای حفاظت از غیرنظامیان، فراهم کند.

ادعاهای ولادیمیر پوتین درباره آنچه در حلب گذشت و تاکیدش بر هماهنگی با رجب طیب اردوغان در حالی است که در توافق عقب نشینی گروه های مسلح و تروریست ها از شرق حلب، هیچ اقدام متقابلی در مورد خروج افراد محاصره شده توسط تروریست ها در دو روستای فوعه و کفریا در نظر گرفته نشده بود و این مسئله با پافشاری ایران صورت گرفت. موضوعی که باعث شد تا رسانه های خارجی بگویند ایران مانع آتش بس حلب شده است و هزینه گزافی در افکار عمومی بین المللی به همراه داشته باشد.

در عین حال، تماس های دو جانبه میان مسکو و آنکارا طی هفته های گذشته افزایش چشمگیری داشته است و در تمام این ها تلاش شده که مسئله سوریه به صورت دو جانبه حل و فصل شود و تنها قرار شده است 27 دسامبر (7 دی ماه) و در مسکو، دیداری سه جانبه میان وزیران خارجه ایران، ترکیه و روسیه برگزار شود.

البته روشن است که دو کشور از پیگیری دو جانبه موضوع منافع بیشتری کسب خواهند کرد. ترکیه می تواند با حرکت به سمت مسکو، به طور همزمان ایران و غرب را زیر فشار قرار دهد. در عین حال مسکو هم از ایجاد فاصله بیشتر میان ترکیه و غرب بهره بیشتری خواهد برد. این در حالی است که هر دو طرف می دانند ایران و غرب منافع مشترکی در سوریه ندارند و در مجموع هم امکان قرابت و نزدیکی برای موازنه با محور آنکارا- مسکو نخواهند داشت.

ضمن این که تامین منافع ملی در نشستی که کشورهای کمتری حضور داشته باشند، راحت تر به دست خواهد آمد و روسیه هم که اهداف استراتژیک متفاوتی را در سوریه دنبال می کند، می تواند با حاشیه ای کردن نقش ایران در مذاکرات صلح، راحت تر به نتیجه برسد.

در هر صورت، این قضاوتی است که برای سنجش آن می توان همچنان صبر کرد، اما نباید دست روی دست گذاشت تا سرنوشت منطقه بدون نظر ایران تعیین شود.