گوناگون

معجزه ملبورن با ساق‌های خداداد و دستان عابدزاده

معجزه ملبورن با ساق‌های خداداد و دستان عابدزاده

پارسینه: بدون شک ۸ آذر ویژه‌ترین روز در تاریخ فوتبال ایران است و می‌توان آن را به عنوان روز فوتبال ایرانی در تقویم گنجاند. آنچه هشت آذر را ویژه کرده است، نه فقط صعود به جام جهانی است؛ بلکه نوع صعود و میزان و نوع ارتباط مردم و فوتبال در سالهای میانی دهه هفتاد است.

گزارش - تحریریه پارسینه | این روز اکنون تبدیل به خاطره جمعی بسیاری از ایرانیان شده است و ایرانیان بسیاری آن را همچون یکی از روزهای مهم زندگی‌ خود به یاد دارند. صعود ماراتن‌گونه و در انتها معجزه‌وار ایران به جام‌جهانی باعث شد تا مردم ایران با هر عقیده و از هر نژادی که هستند، بی‌اختیار و بدون برنامه‌ای قبلی بعد از ظهر هشت آذر را در تمام کشور تبدیل به میعادگاه جشن ملی خود کنند.


بعد از ظهر پاییزی ۸آذر ۱۳۷۶ نمادی از وحدت ملی ایرانیانی شد که ایرانیان فارغ از قومیت‌ها صعود تیم‌ملی را در خیابان‌ها جشن گرفتند. تیم ملی در آن زمان محبوب همه مردم ایران بود و تماشای بازیهای آن در روزهای جمعه تبدیل به آئینی خانوادگی شده بود. هر هفته همه اعضای خانواده‌ها از پیر و جوان بازی‌های تیم‌ملی را دنبال می‌کردند و مادربزرگ‌هایی که تا قبل از آن فوتبال را پدیده‌ای بی‌معنا و توجیه‌ناپذیر می‌دیدند، برای آن تسبیح انداختند و دعا کردند.


معجزه ملبورن با ساق‌های خداداد و دستان عابدزاده

نگرانی برای صعود ایران در جامعه شصت میلیونی آن زمان موج می زد و فوتبالیست‌های آن زمان محبوب‌ترین و معروفترین فوتبالیست‌های تاریخ ایران شدند. اگر محبوبترین فوتبالیست امروز ایران از نظر تعداد هوادار با عابدزاده، دایی، خداداد، باقری و ... آن زمان مقایسه شود، اختلاف فاحشی بین تعداد هواداران به چشم می خورد. آن زمان عابدزاده، دایی، خداداد عزیزی و ... محبوب مردم در رده‌های مختلف سنی بودند و هنوز هم این فوتبالیست ها از فوتبالیست های حال حاضر در نزد عامه مردمی که چندان با فوتبال سر و کار ندارند محبوب‌تر و معروف‌ترند.


همزمان با شادی بازیکنان ایران در ورزشگاه ملبورن، ایرانیان نیز در سراسر ایران، به خیابانها آمدند. هشت آذر، هشت آذر است و کسانی آن را می فهمند که در ظهر هشت آذر سال هفتاد و شش معجزه را با چشمان خود دیدند.

اما در میدان مسابقه چه رخ داد؟ بازیکنان ایران تحت تاثیر جو ورزشگاه و نام حریف، ضعیف‌ترین بازی تیمی خود را در مقابل استرالیا به نمایش گذاشتند؛ به طوری که تعداد پاس‌های آنها به زور از دو پاس تجاوز می‌کرد.


دیدار رفت دو تیم در ورزشگاه آزادی با تساوی یک یک به پایان رسیده بود و ما حداقل روی کاغذ شانس ین را داشتیم که خود را در جام جهانی بببینیم. اکثر روزنامه ها از ناکامی احتمالی ایران در ملبورن می نوشتند و تقریبا کسی امید نداشت بتوانیم تیم ملی استرالیا که اکثر بازیکنانش در لیگ برتر انگلیس مشغول به بازی بودند را از پیش رو برداریم.


ستارگان مغرور استرالیا به راحتی بازی را آغاز کردند. ویدمار، لازاریدیس، هری کیول، مارک ویدوکا و ... مطمین از صعود کار خود را می کردند و موفق شدند پس از اینکه دو بار دروازه ایران را باز کردند مسابقه را مدیریت کنند. اگر رشادت های عابدزاده نبود شاید کار در همان نیمه نخست برای شاگردان ویه را تمام شده بود. در فاصله پانزده دقیقه به پایان مسابقه مردی استرالیایی به داخل زمین پرید و تور دروازه ایران را پاره کرد و شاگردان ویه را از همین وقثفه نهایت بهره را بردند تا معجزه ملبورن رقم بخورد. مارک بوسنیچ هیچ گاه تصورش را نمی کرد که در فاصله چهار دقیقه دو بار دروازه اش توسط کریم باقری و خداداداد عزیزی مرد سال فوتبال اسیا باز شود و قطعا این اتفاق با معادلات فوتبالی رخ نمیداد.


به جام جهانی نود و هشت فرانسه صعود کردیم تا بزرگترین اتفاق فوتبال بعد از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی برای فوتبال ایران رخ دهد.

ارسال نظر

اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    اخبار از پلیکان

    نمای روز

    اخبار از پلیکان

    داغ

    حواشی پلاس

    صفحه خبر - وب گردی

    آخرین اخبار