زورآزمایی نظامی چین و آمریکا در دریای جنوبی چین

به گزارش «پارسینه» ، دریای جنوبی چین یکی از حساس ترین مناطق جهان است که اختلافات مرزی بسیاری در آن وجود دارد. چینی ها قسمت اعظم این دریای 3.5 کیلومتر مربعی (بیش از دو برابر خاک ایران) و جزایر محصور در آن را متعلق به خود می دانند، در حالی که کشورهای ویتنام، مالزی، فیلیپین، برونئی، و تایوان هریک بر بخشی از آن ادعای مالکیت دارند و تقریبا هر بخشی به جز مناطق ساحلی کشورها، مورد ادعای دو کشور یا بیشتر است. ایالات متحده نیز این دریا را به عنوان دریای آزاد می شناسد و خود را ملزم به تضمین رفت و آمد آزاد شناورها برای حفظ اقتصاد بین الملل می داند.

مرزهای مورد ادعای کشورهای ساحلی دریای چین جنوبی

قرمز: چین- زرد: مالزی- آبی: ویتنام- سبز: برونئی- بنفش: فیلیپین- صورتی: تایوان

اهمیت این دریا در حمل و نقل و تجارت بین الملل که هر سال شاهد تجارتی 5 تریلیون دلاری است، در کنار وجود منابع قابل توجه انرژی در پهنه آن باعث شده است تا اختلاف ها رنگ و بوی جدی تری به خود بگیرند.

این اختلاف های مرزی که با «خطوط نه گانه»ای که چین از آن برای ادعای مالکیت کل دریا استفاده می کند، باعث شد تا در سال 2013 فیلیپین به موجب «معاهده حقوق دریاها» مسئله را به دیوان بین المللی در لاهه ارجاع دهد تا در مورد آن تصمیم گیری کند. تصمیمی که نتیجه اش امروز اعلام می شود.

چین پیش از این و بارها اعلام کرده است که صلاحیت دادگاه را نمی پذیرد و بر گفتگوهای دو جانبه برای حل و فصل مسئله تاکید دارد. با این وجود آنها به این موضوع اکتفا نکرده و فعالیت های نظامی خود را در منطقه به شدت افزایش داده اند. چینی ها علاوه بر ساخت جزایر مصنوعی و احداث باند فرودگاه و محل پهلوگیری کشتی ها در جزایر مورد بحث، طی روزهای اخیر حضور نظامی خود را گسترش داده و نیروی دریایی این کشور در جریان تمرین هفتگی خود، این بار از مهمات واقعی استفاده کرد.

جزیره فیلیپینی تیتو از مجمع الجزایر مورد اختلاف اسپراتلی

تمام این اختلافات و قدرت نمایی ها باعث شده است تا نظر بسیاری از تحلیل گران به این منطقه جلب شود. موضوع وقتی ابعادی در حد یک بحران جهانی پیدا می کند که بدانیم مسئله محدود به مناقشات مرزی نیست، بلکه آزمونی است از نبرد پنجه در پنجه چین و ایالات متحده برای اثبات قدرت و برتری خود.

آمریکا با اتکا به نیروی دریایی بی رقیبش، پس از جنگ جهانی خود را به نوعی به عنوان پلیس آب های بین المللی مطرح کرده است که در مواردی، این نقش با درخواست کشورهای دیگر -همچون درخواست کویت در جریان جنگ نفتکش ها در خلیج فارس- گسترش پیدا کرده است.

روشن است که میزان موفقیت آمریکا برای ایفای این نقش، به قدرت و پذیرش کشورهای دیگر بستگی دارد. چین که نزدیک به چهار دهه است رشد اقتصادی مداومی را تجربه کرده، اکنون به دنبال آن است که قدرت اقتصادی خود را به قدرت نظامی ترجمه کند و به آمریکایی ها نشان دهد همچنان که قدرتی جهانی در عرصه اقتصاد هستند، در حوزه نظامی هم خواهان سهم و احترامی مشابه هستند.

تلوزیون دولتی چین می گوید آمریکا تلاش می کند تا دریای جنوبی چین را «به بشکه باروت» تبدیل کند. هرچند آمریکا نقش مهمی در ایجاد تنش دارد، اما دیگر کشورهای ساحلی و به ویژه چین هم بی گناه نیستند. زمانی که این بشکه باروت منفجر شود نه تنها طرف های دیگر دچار زیانی غیرقابل پیش بینی می شوند، بلکه آتش آن دامن تمام دنیا را خواهد گرفت.

شاید این احتمال با توجه به وابستگی تمام دنیا در یک اقتصاد جهانی پیچیده که همه کشورها را در تحمل سود و زیان ها درگیر کرده است دور به نظر برسد، اما تاریخ هم به ما می گوید تا پیش از همه گیر شدن جنگ های جهانی اول و دوم، کمتر کسی وقوعشان را پیش بینی می کرد.