پاسخ حاتمی کیا به یک سئوال جالب

در «بادیگارد» هم به محمود احمدی‌نژاد اشاره شده و هم به حسن روحانی. در واقع شما به نوعی هر دو رئیس دولت را نقد کرده‌اید. اول آنجایی که به پرونده مشاور معاون رئیس‌جمهور در مناطق آزاد اشاره می‌کنید و دوم آنجایی که برای نشان دادن تفاوت دهه 60 و دهه 90 عکس روحانی را نشان می‌دهید. این‌ها آدرس غلط دادن است؟ ماجرای این نشانه‌های موازی چیست؟ آیا برای اینکه به نفع راست و چپ مصادره نشوید این نشانه‌های موازی را بروز می دهید؟

همیشه دوست داشتم به کسانی که دلشان برای من می‌سوزد، بگویم که نه من را چنان در آغوش بگیرید که نتوانم نفس بکشم و نه اینکه چنان رهایم کنید که احساس بی‌کسی کنم. فیلمنامه ناقص «بادیگارد» را به آقای حسنی دادم تا بخواند و ایشان به شدت از سوژه خوششان آمد و مرا تشویق کرد که آن‌را دست بگیرم. موسسه «اوج» برای من یعنی احسان حسنی. اگر ایشان نبودند بعید است من سر از اوج در می‌آوردم. حال آقای حسنی می‌خواهد به حضورم من در اوج افتخار کند. نوش جانش. مگر با موسسه‌های قبلی غیر از این بوده است. «دیده بان» در فارابی در شرایطی ساخته شد که جریان جشنواره‌ای داشت رشد می‌کرد و فیلم به زور و تهدید کسانی مثل شجاع نوری در جشنواره‌های فرنگی حضور پیدا می‌کرد و کاملا مشخص بود که «دیده بان» حاشیه امنی برای بقیه فیلم‌های ساخته شده است تا از فشار داخلی کم کنند. مهم این است که من باید سر جایم باشم و از اصول خودم کوتاه نیایم. حال این ایستادگی اگر امروز هم مثلا به مزاج تلویزیون خوش می‌آید نوش جانش. اشکال وقتی شکل می‌گیرد که بعضی از دوستان می‌گویند «نه خود خورم نه کس دهم». این قاعده بازی درست نیست. اگر حاتمی کیا قابل دفاع است، تامل نکنید ولی لطفا او را به مسلخ مصلحت نبرید که اگر ما دفاع کنیم و جریان اصولگرا هم دفاع کند، یک جای کار می‌لنگد. نه آقا نمی‌لنگد. شما یادتان رفته که همه فرزندان همین مملکتید. فقط دایره محافظه کاریتان به دلایل کاملا سیاسی و موقتی محدود شده است.

[ویژه‌نامه نوروزی «مهرنامه»]